مناسب‌سازی معابر؛ از آمار تا عمل

کمتر ساختمان عمومی در کشور برای رفت و آمد معلولان مناسب‌سازی شده است و همچنان پله‌ها، چاله‌های معابر و ساختمان‌های چند طبقه بدون آسانسور به کابوسی تبدیل شده است که هر روز معلولان و سالمندان کم‌توان را آزار می‌دهد.

کمتر ساختمان عمومی در کشور برای رفت و آمد معلولان مناسب‌سازی شده است و همچنان پله‌ها، چاله‌های معابر و ساختمان‌های چند طبقه بدون آسانسور به کابوسی تبدیل شده است که هر روز معلولان و سالمندان کم‌توان را آزار می‌دهد.

در همین شرایط که مشاهدات و تجربیات بهتر از هر آماری حرف می زند، اخیرا مدیر کل معماری و ساختمان شهرداری تهران گفته است: درسال گذشته نسبت به سال ۹۰، رشد ۵۰ درصدی در حوزه مناسب سازی معابر داشته ایم.

اگر پای درددل معلولان بنشینید، آنها معتقدند که مناسب سازی معابر شهری در اولویت های دسته چندم دولت هم نیست و با توجه به نوع نگاه فعلی مسئولان به موضوع مناسب سازی معابر، رسیدن به شرایطی که یک فرد معلول بدون دغدغه بتواند در سطح شهر حرکت کند و مثل همه شهروندان از امکانات اجتماعی برخوردار باشد، ده ها سال طول می کشد.

مطابق قانون جامع حمایت از معلولان، دولت و شهرداری موظف است که ساختمان ها و معابر را برای کم توانان جسمی مناسب سازی کند اما این قانون از سال ۸۳ تا به امروز در پیچ و خم های اداری و مالی گرفتار شده است و همچنان به بودجه های مناسب سازی ساختمان ها و معابر به عنوان بودجه ای غیرضروری و قابل حذف شدن نگاه می شود.

جالب است که یکی از مسئولان پیشین سازمان بهزیستی عنوان کرده بود معلولان می توانند از ساختمان ها و معابر غیراستاندارد شکایت کنند، اما هیچ وقت این شکایت ها راه به جایی نبرد.

مشکل نامناسب بودن معابر در شهرهای کوچک، شدیدتر از شهرهای بزرگ است و همین موضوع باعث شده است که بسیاری از معلولان در شهرهای کوچک به خانه نشینی اجباری روی بیاورند که به نظر می رسد تا وقتی نوع نگاه مسئولان به مقوله مناسب سازی عوض نشود و در عمل، برای مناسب سازی معابر، آستیـن ها را بالا نزنند، این گونه آمارها و حتی تصویب قوانین بدون توجه به ضمانت اجرایی آن نمی تواند دردی از مشکلات معلولان دوا کند.

امین جلالوند