بیماران اورژانسی

بیماران به دلیل ایجاد علامتی جدید و یا تشدید علائم قبلی خود به اورژانس مراجعه می‌کنند اما بسیاری از این بیماران پس از مدتی که در اورژانس معاینه می‌شوند ممکن است ترخیص گردند. …

بیماران به دلیل ایجاد علامتی جدید و یا تشدید علائم قبلی خود به اورژانس مراجعه می‌کنند اما بسیاری از این بیماران پس از مدتی که در اورژانس معاینه می‌شوند ممکن است ترخیص گردند. در تعدادی از موارد بیمار برای بررسی بیشتر به سرویسی تخصصی معرفی می‌گردد. بیمارانی هم که معاینه می‌شوند تحت تمام آزمایشات قرار نمی‌گیرند. اغلب بیماران تمایل به بررسی کامل در اورژانس دارند که برآورده نمی‌شود. این سوال مطرح می‌شود که چرا تشخیص قطعی و بررسی کامل برای تعدادی از بیماران انجام نمی‌شود؟

اورژانس مانند دیگر بخش‌های بیمارستان برای بستری و بررسی بیمارانی خاص و نه همه بیماران ایجاد شده است. اگر اورژانس مکانی برای تشخیص قطعی تمام بیماری‌ها در نظر گرفته شود با توجه به فضای کم در مقایسه با مراجعات فراوان و نیاز به بررسی‌های درازمدت بسیاری از بیماری‌ها می‌توان تصور کرد که چه ازدحامی در اورژانس و چه دردسری برای بیمار شکل می‌گیرد، چه بیماران بدحالی که به دلیل ازدحام، رسیدگی به آنها با تاخیر صورت گرفته و دچار آسیب‌های جدی شده و حتی می‌میرند.

در طب برای هر علامت و یا مجموعه علائمی تشخیص‌هایی مطرح میگردد که شایع‌ترین علت محتمل‌ترین می‌باشد؛ ولی در اورژانس اصل بر رد بدترین احتمال است. باید احتمالاتی را در نظر داشت که با بیشترین خطر عوارض و مرگ و میر همراه هستند. به فرض بیماری با سردرد به اورژانس مراجعه می‌کند. میگرن، عفونت‌های ویروسی و سردردهای ناشی از استرس بیشترین احتمال را به خود اختصاص می‌دهند. اما در اورژانس به خونریزی‌های مغزی و افزایش فشار درون جمجمه که عوارض مهلکی دارند باید متمرکز شد.

وقتی احتمال وجود شرایط خطرناک از بین می‌رود می‌توان با آسودگی خیال به علل خوش‌خیم پرداخت. بررسی علل خوش‌خیم می‌تواند به صورت سرپایی انجام شود. بررسی سرپایی نیاز به بستری نداشته و تقبل شرایط مالی و استرس کمتری به همراه دارد.

در اورژانس قبل از ترخیص موارد خوش‌خیم، جهت کاهش علائم و رفع آزردگی بیمار درمان علامتی شروع می‌شود. با بهبود بیمار پیگیری و بررسی بیشتر به سرویس تخصصی مرتبط با بیماری واگذار می‌شود که گاهی همین پیگیری سرپایی چندین ماه از وقت بیمار را اشغال می‌کند (زمانی که قابل طی کردن در اورژانس نیست).

اقدامات آزمایشگاهی و رادیولوژی (عکسبرداری) نیز براساس رویکرد به منظور تشخیص بدترین احتمالات درخواست می‌شود. بسیاری از آزمایشات در آزمایشگاه‌های اورژانس‌ها انجام نمی‌شود، چرا که در بررسی بیماری‌های اورژانسی جایی ندارد؛ همچون آزمایشات تشخیصی جهت بیماری‌های ژنتیکی یا خودایمنی. در اقدامات عکسبرداری هم منوال همین است؛ نمونه آن عدم درخواست ام‌آرآی در اورژانس است.بیمارانی که به دلیل شرایط فیزیکی و یا محیط زندگی امکان مراقبت مناسب ندارند تا بهبود نسبی بستری می‌گردند و تعدادی از بیماران به دلیل سیر رو به وخامت بیماری‌شان و یا عوارض ناشی از آن نیازمند بستری هستند. تشخیص و احتمال بروز این شرایط طی مدت بستری موقت در اورژانس حاصل می‌شود.

بنابراین در صورت شرایط مرگبار و عوارض ناشی از بیماری‌ها بررسی در اورژانس آغاز شده و بستری صورت می‌گیرد.

دکتر بهروز هاشمی

متخصص طب اورژانس