جلوه‌های تربیتی محرم و عاشورا در مدارس

عشق حسین(ع)، آنچنان در جان‌های آحاد عالم، شعله‌ور است که وصف آن را جز با دیدن خود عشاق حسین(ع) و شنیدن صدای فغان و زاری آنها که به یاد مظلومانه‌ترین شهید تاریخ به آسمان‌ها بلند …

عشق حسین(ع)، آنچنان در جان‌های آحاد عالم، شعله‌ور است که وصف آن را جز با دیدن خود عشاق حسین(ع) و شنیدن صدای فغان و زاری آنها که به یاد مظلومانه‌ترین شهید تاریخ به آسمان‌ها بلند است، نمی‌توان شنید و احساسات آنان را حس کرد.

این روزها کوچه به کوچه شهر، حسینیه به حسینیه، مسجد به مسجد، مدرسه به مدرسه و در هر مدرسه کلاس به کلاس با پرچم‌های سیاه و کتیبه‌های گوناگون منقوش به اشعار شاعران دلسوخته مزین می‌شوند اما این تزئین نه به جهت ایجاد شور و نشاط بلکه با نیت ایجاد شور و حزن و اندوه از یک واقعهٔ تاریخی اسفناک به‌خاطر ظلم بشری نسبت به انسان‌های والامقامی است که یاد و خاطره ایثارگری آنها خود تأثیرات شگرفی را در ظلم‌ستیزی داشته است.

این روزها دانش‌آموزان با پیراهن‌های سیاه بر تنشان به یاد حسین(ع) و بچه‌هایش دست‌های خود را بر سینه‌هایشان فرود می‌آورند و با برافراشتن پرچم و کتل ابراز احساسات خالصانه خود را نسبت به اهل بیت(ع) جلوه‌گر می‌سازند.

اشک‌ها از چشمان همه بویژه نوجوانان و جوانان، دختر و پسر در این کشور پهناور و بزرگ و در دیگر مناطق مقدس جهان جاری می‌شود و دل‌ها به یاد حسین(ع) می‌سوزد.

و چه فضای معنوی و دل‌انگیزی ایجاد می‌شود. فضایی که روان انسان در این دنیای ماشینی و پر از ظلم و ستم به آن نیازمند است.

فضایی که آرامش انسان را در آن می‌توان جستجو کرد.فضایی که طنین «هل من ناصر ینصرنی» حسین(ع) را می‌توان شنید.

امواج صدای هیهات من الذله در آن فراوان در حرکت است. امروز از یک طرف ظلم یزدیان، در غزه، افغانستان، عراق، سومالی، اریتره و... گلوی انسان‌های مظلوم را می‌فشارد و از طرف دیگر هجوم فرهنگ فساد و فحشا، فرزندانمان را آسیب‌پذیر ساخته و راه را بر چرخ‌های ارابه‌های جنگی و قدمهای نامیمون ستمگران بر سرزمین‌های پرثروت و پربرکت اسلامی هموار می‌سازد.

امروز نگرانی‌های پدران و مادران از ایجاد فاصله بین آنان و فرزندانشان روزبه‌روز بیشتر می‌شود. پدران و مادرانی که ذره‌ای نمی‌خواهند از احساس مسئولیت تربیت جگرگوشه‌هایشان کم شود و به‌هیچ‌وجه فکر لاقید بودن و رها کردن آنها را در اذهان‌شان نمی‌پرورانند، امّا صدای خطر هجمه فرهنگی دشمن گوش‌هایشان را آزار می‌دهد و اضطراب و تشویش سراسر وجودشان را پر کرده است.با آمدن محرم و صدای یاحسین یاحسین عزاداران، به همراه نوای دلنشین طبل و سنج عزا گویی روانشان نیز به دنبال دسته‌های سینه‌زن در حرکت است.مدیران مدارس و مربیان دلسوز، فرصت گران‌بهایی را در ماه محرم و صفر و در راستای تربیت فرزندان به دست می‌آورند.

ذکر وقایع محرم و صفر و به ویژه مصائب عاشورا، اگرچه شور و احساسات را اوج می‌دهد، امّا زمینه‌ساز ارتقاء شعور نیز هست. اگر از این فرصت به نحو مطلوبی در جهت تربیت جوانان نسبت به اصلاح رفتار و گفتار استفاده نشود، بعید است بتوان در دیگر روزهای سال به اندازه این دو ماه بهره‌برداری تربیتی کرد.اگر فرزندانی شجاع، دین‌محور، بامروت و آزاده، خانواده دوست، ظلم‌ستیز، یاور مستضعفان، کوشا و... می‌خواهیم، درس‌های مکتب عاشورا می‌تواند بیش از دیگر دروس اثرگذار باشد.باید جلوه‌های حرکت امام حسین(ع) و یاران بزرگوارش را در مدارس به تصویر کشید.

باید دانش‌آموزان را با ابزار تحقیق و پژوهش با فلسفه مبارزه حسین(ع) آشنا ساخت. باید روزنامه‌های دیواری مدارس درخصوص شجاعت امام حسین(ع) و یارانش مطالب فراوانی را بیان کنند.باید کارهای دستی و دست‌ساخته‌های دانش‌آموزان در دوره‌های ابتدایی و راهنمایی وقایع محرم را بیان کنند.باید دانش‌آموزان دوره‌های متوسطه به ویژه دانش‌آموزان رشته‌های گرافیک و عکاسی و نقاشی ذوق هنری خودشان را در بیان احساسات علاقمندان سراسر کشور نشان دهند. باید مدارس ما از در و دیوار و سردر خودشان فضای بیرونی شهر را نسبت به عزای امام حسین(ع) هوشیار سازند.در این ماه صدای مظلومیت مظلومان عصر خودمان را باید به گوش جهانیان برسانیم. در این ماه امید در دل‌های جوانان ما و دیگر جوانان جهان شکل می‌گیرد چرا که امید به دنبال آرمان‌خواهی و عشق به وجود می‌آید و نشان دادن جلوه‌های عاشورا اینچنین تأثیر خواهد گذاشت.

پس همکاران، مدیران مدارس، معلمان سرفراز و حسین(ع)دوست، بیایید یکبار دیگر با وظایف متعهدانه خود در محرم امسال بیش از گذشته امید را در دل فرزندان این مملکت ایجاد و زمینه ظهور مولایمان امام عصر(عج) و روحی له‌الفداء را فراهم سازیم. انشاءالله

غلامرضا آزادی