سخنان احمدی مقدم مسئولین و بایستن صداقت با مردم

صداقت مسئولین حکومتی با مردم اصلی است که بیشترین اثر را در اعتماد سازی ایشان دارد
وقتی مردم ببینند در غالب موارد از طریق رسانه ها به درستی در جریان امور قرار می گیرند می توانند مطمئن باشند اگر خبر جدیدی باشد توسط رسانه ها در اختیارشان گذاشته خواهد شد
لکن متاسفانه آنچه در این سی سال پس از انقلاب رخ داده مثبت نمایی در اکثر مباحث مملکتی و یا در جریان نگذاشتن مردم بوده است
سخنان احمدی مقدم در جمع مسئولین حمل و نقل بهانه ای برای نوشتن این مقاله شد

سخنان احمدی مقدم در جمع مسئولین حمل و نقل، آنقدر غیر منتظره بود که بی تردید می توان گفت موج جدیدی در جامعه ایجاد خواهد نمود و شوک حاصله از آن تا چندی در اذهان باقی خواهد بود.

هرچند بیم این هست که برخوردی که با وی صورت خواهد گرفت چه خواهد بود و آیا مسئولین رده بالاترا برای حفظ ظاهر هم که شده دست به جایگاه او نخواهند زد و وی همچنان در همین پست باقی خواهد ماند یا نه؟

اما آنچه حائز اهمیت است و این مقاله بدان خواهد پرداخت، این مباحث و آنچه احمدی مقدم بیان کرد و صحیح یا ناصحیح، و حق یا ناحق بودن آن نیست، بلکه نگاهی جامعه شناختی به این موضوع است که چرا باید پس از چنین نقدهایی اینچنین شوکهایی در جامعه و در اذهان ایجاد شود؟

واقعیت این است که این اتفاق به دلیل نادر بودن و هنجار شکنی نمودن است که اذهان را متوجه خود کرده است.

یعنی متاسفانه فضای فکری و فرهنگی جامعه در طی این سی سال به سمتی رفته است که هنجار عمومی سکوت است و در نقد علنی سخن نگفتن؛ و این اتفاق بسیار نامیمونی است.

جامعه ای که در آن بستری برای جریان یافتن نقدهای اصولی و صحیح وجود نداشته باشد و بالاخص این رفتار عدم نقادی از سوی مسئولین مملکتی نیز در عمل ترویج شود و آنچه مردم می شنوند تنها مدح حکومت و دست اندرکاران حکومتی و مسئولین باشد و آنچه در رسانه ها منعکس می شود تنها نکات مثبت مختلف – یا بدتر از آن – مثبت نمایی نکات مختلف باشد، به تدریج به سمت بی اعتمادی عمومی و سوء ظن نسبت به حکام و حتی اصل نظام حرکت خواهد نمود، و پایان این ره نیز مشخص است به کجا می انجامد!

رسانه ها، بالاخص صدا و سیما که رسانه اصلی و اولی است و مورد استفاده تمام اقشار جامعه و عموم مردم است یکی از بزرگترین نقشها را بر عهده دارند.

وقتی علی(ع) ، بزرگترین شخصیت تاریخ شیعه و اولین امام شیعیان که پنج سال حکومتداری نمود – علی رغم عصمت ذاتی خویش – علنا اذعان می کند که « من بالاتر از آن نیستم که خطا نکنم !» هیچکس این انتظار را ندارد که مسئولین مملکتی ما – که معصوم هم نیستند – مبرا از خطا و اشتباه باشند.

وقتی دست اندر کاران حکومت بدون لفافه و صادقانه با مردم سخن بگویند و در اکثر موارد مردم را در جریان کم و کاستی ها و خطاها و کج روی ها بگذارند و خطا کار را در صورت مقصر بودن بی هیچ ملاحظه ای به مردم معرفی نمایند، اولین اثرش جلب اعتماد عمومی است.

مردم وقتی این صداقت را در مسئولین ببینند دیگر هیچگاه به اخبار نقیض رسانه های بیگانه و دشمن گوش نخواهند داد.

زیرا گمان بر این خواهد بود که اگر چنین خبری صحت داشت تلویزیون خودمان اعلام می کرد؛ نه اینکه برای شنیدن واقعیات به رسانه های بیگانه پناه ببرند و آنها نیز از این آب گل آلود هر ماهی ای که دلشان می خواهد را بگیرند!

بدیهی است که این فضای باز تنها منحصر در صدا و سیما نیست و این ارگان به دلیل دولتی بودن باید پیشگام این مسیر باشد.

روزنامه ها نیز باید از آنچنان آزادی ای برخوردار باشند تا موجب واهمه مسئولین از خطا کردن بشوند.

در کشورهای توسعه یافته یکی از مهمترین مسائلی که آنهایی که بر سر کارند و زمام امور را در دست دارند، از آن مراقبت می کنند روزنامه ها هستند. روزنامه ها بی هیچ واهمه ای از توقیف و افترا و... و روزنامه نگاران بی واهمه بازداشت و بازخواست و زندان و... مطالبشان را می نویسند و برای جلب توجه ها دنبال نقاط ضعف و کج روی های مسئولینند و از این روی یکی از بهترین دستگاههای نظارتی مردمی می توانند باشند.

این قضیه تا آنجا پیش رفته است که از قول یکی از خبرنگاران خارجی می خواندم که گفته بود "خبرنگار باید مانند مگس دنبال آشغال ها و زباله ها و خرابکاری ها باشد!"

وقتی فضا به این سمت رفت و مسئولین و دست اندرکاران دانستند که اشتباهات و کج روی هایشان بی هیچگونه مصلحت اندیشی و ملاحظه کاری در دسترس عموم قرار خواهد گرفت و در فضای عمومی جار زده خواهد شد پیش از اقدام، به تمام احتمالات خطا و اشتباه رسیدگی می کنند و اینگونه دقت در کار بالا رفته و میزان خطا پایین می آید.

سخنان احمدی مقدم در نقد وزارتخانه هایی مانند صنایع و شرکتهای خودرو سازی، این احساس خوشایند را به مردم داد که هنوز هستند مسئولینی که جان و مال مردم برایشان اهمیت دارد؛ و اگر جایی خطری متوجه مردم باشد صریحا گوشزد می کنند و موضع می گیرند و انتقاد خویش را علنا وارد می کنند.

هرچند این تذکر را نباید از نظر دور داشت که این حرف بدان معنا نیست که تمام مسائل با تمام مردم در میان گذاشته شود، اما واقعیت این است که تفریط در این زمینه تا بدانجا رفته است که برای به تعادل رسیدن نیاز به این تذکر نیست.

خلاصه اینکه اگر مسئولین حکومتی دغدغه حفظ نظام را دارند باید با مردم رو راست باشند و مردم را محرم خویش بدانند و پیش از آنکه دشمنان بخواهند برای سوء استفاده خویش مطالبی را برای ایشان فاش کنند، مردم را در جریان امور قرار دهند.

حقیقت این است که اعتراف به اشتباهات و کاستی ها نه تنها از ارج و قرب در نظر مردم نمی کاهد، بلکه آن را بالاتر می برد و عزیز تر می کند.

امید است دیگر مسئولین نیز قدم در این مسیر گذارند تا شاید مردم کمی دلشان خوش شود و اعتمادشان دوباره جلب گردد!

محمد امین تاجور