فقط اجبارهای قانونی می تواند کره زمین را حفظ کند

با آشکار شدن آثار مختلف گرمایش جهانی و تغییر آب و هوای کره زمین, بسیاری از مصرف کنندگان به خرید کالاهای سبز و تولید شده با روش های پایدار روی آورده اند نویسنده معتقد است که زمان آن فرا رسیده, دولت های دنیا با الزام مردم و ابرشرکت ها به انتخاب روش های پایدار و تصویب قوانین کنترلی و نظارتی, این شرایط را تغییر دهند آیا دولت های روی کار آمده با پشتیبانی ابرشرکت های قدرتمند تخریب گر محیط زیست, سرانجام به تصویب چنین قوانینی تن خواهد داد

با آشکار شدن آثار مختلف گرمایش جهانی و تغییر‌ آب و هوای کره زمین، بسیاری از مصرف‌ کنندگان به خرید کالاهای سبز و تولید شده با روش‌های پایدار روی آورده‌اند. نویسنده معتقد است که زمان آن فرا رسیده، دولت‌های دنیا با الزام مردم و ابرشرکت‌ها به انتخاب روش‌های پایدار و تصویب قوانین کنترلی و نظارتی، این شرایط را تغییر دهند. آیا دولت‌های روی کار آمده با پشتیبانی ابرشرکت‌های قدرتمند تخریب‌گر محیط زیست، سرانجام به تصویب چنین قوانینی تن خواهد داد؟

آیا شما همه کالاهایی را که خریداری می کنید، برای اطمینان از سبز و دوست با محیط زیست بودن، آنها را کنترل می‌کنید؟ و آیا پس از هر پرواز هوایی، به محاسبه گازهای گلخانه‌ای تولید شده و پرداخت بهای آن اقدام می‌نمایید؟ ایست! اینک زمان آن فرا رسیده که ما صادق باشیم. مصرف سبز در بهترین حالت خود، یک سرگرمی بی‌فایده و در بدترین حالت، تنها یک کلاه‌برداری است. در دوره‌ای که دمای کره زمین هفته به هفته بدتر می‌شود، ما با خرید دل خوش کنک‌های سبز، به این کارها دل بسته‌ایم. اما راه دیگری نیز وجود دارد. عکس‌العمل ما در برابر گرمایش جهانی به بی راهه رفته است. اول اینکه، در سال‌های پیش ما اصولاً وجود چنین مسأله‌ای را انکار می‌کردیم: چگونه انتشار یک گاز بی‌رنگ و بی‌بو می‌تواند به تغییر سریع آب و هوا بیانجامد؟ و اینک ما در پی تغییر موضوع هستیم: ما فرض می‌کنیم که با خریدهای به اصطلاح سبز، عوض کردن لامپ‌های معمولی و خریداری چند کالای فاقد انتشار کربن در مراحل تولید آنها، می‌توانیم به مقابله با این بحران بپردازیم. این شرایط، یک وضعیت آسیب‌رسان را فراهم کرده است. به علاوه، ما میان راه‌حل‌های ارائه شده و عمق مشکل، شاهد وجود شکاف زیادی هستیم. به نظر من، بهترین راهکارهای موجود، از سوی دانشمند برنده جایزه نوبل پل کروتزمن ارائه شده است.

او توضیح می‌دهد که تا ده هزار سال پیش، آب و هوای کره زمین با نوسانات زیادی در طول یک روز رو به‌ رو بوده است. بدین ترتیب، امکان کشاورزی برای انسان‌ها وجود نداشت و باید تنها به شکار می‌پرداختند. کمی بعد، با تثبیت آب و هوا و ایجاد شرایطی متعادل، زندگی انسان‌های مسکون بر روی کره زمین از ثبات بیشتری برخوردار شد. ولی امروزه آن شرایط در حال از بین رفتن است، با پمپاژ مقادیری عظیم از گازهای گلخانه‌ای به اتمسفر، ما عصر جدیدی را ایجاد کرده ایم: عصری که در آن، انسان‌ها آب و هوای زمین را می‌سازند. از سوی دیگر، ما با خطر انفجاری که امکان وقوع آن را در پشت انبوهی از آمارها و گزارش‌ها پنهان کرده بودیم، رو به ‌رو هستیم.

در همه هفته‌ها، ما شاهد اخباری فاجعه‌ آمیز و تکان ‌دهنده در مورد آب و هوای کره زمین هستیم که تجربه گرم ‌ترین سال قرن بیستم، آخرین خبر جنجال برانگیز سال‌های اخیر است.

عکس‌العمل ما در برابر چنین اوضاعی چیست؟ بسیاری از افراد خوب و خوش ‌نیت معتقدند که مصرف سبز و همسو با حفظ محیط زیست، تنها راه‌حل در دسترس است. آنها با خرید از فروشگاه‌های محلی، از تهیه کالاهای عرضه شده در سوپر مارکت‌هایی که محصولات خود را از هزاران مایل آن طرف‌تر آورده‌اند، سر باز می‌زنند. لامپ‌های منزل خود را با لامپ‌هایی کم‌مصرف تعویض می‌کنند. دمای خانه خود را چند درجه کم می کنند. از محصولات برقی کم‌ مصرف استفاده می‌کنند. در نهایت اینکه، با خرید خودروهای کم مصرف، از راندن خودروهای پرمصرف اسپرت چشم‌ پوشی می کنند.

من در صدد حمله به این افراد نیستم.

چرا که این روش‌ها هم بخش ضروری هر راه‌حلی هستند، اما ما باید افرادی صادق و فهیم باشیم. این راه‌ها را حتی نمی‌توان به عنوان گام‌های آغازین حل مشکلات فراروی ما به حساب آورد و با سرازیر کردن انرژی‌های هنگفت در این بخش‌ها، احتمالاً ما حتی همان راه‌حل‌های واقعی را نیز گم می‌کنیم. ما افراد بسیار زیادی را می‌شناسیم که عمیقاً در مورد گرمایش جهانی نگرانند، اما چنین فرض می‌کنند که تنها با تغییر الگوهای خرید و مصرف خویش، به وظیفه خود عمل کرده‌اند. واقعیت این است که این رویکردها راه به جایی نخواهند برد. در واقع، گزینه‌های مصرف بهینه‌تر نمی‌توانند از رشد فاجعه ‌آمیز دمای کره زمین جلوگیری کنند. تنها راه مؤثر، الزام دولت‌ها به تصویب قوانینی است که همه مردم با هر عقیده‌ای به آن عمل کنند تا همه به سوی رفتارهایی پاک‌تر گام بردارند.

از سوی دیگر، ما نیازمند قوانینی همه جانبه‌ نگر و سخت‌ گیرانه در بخش مصرف انرژی و کاهش مسافرت‌های هوایی هستیم. ما زمانی اندک برای حل و فصل همه این مسایل داریم و صرف همین زمان اندک برای جست و جو در میان قفسه‌های سوپر مارکت‌ها برای انتخاب کالاهایی سبز، نتیجه‌ای جز به بی راهه رفتن در بر نخواهد داشت. بی‌تردید راه‌های بسیار بهتری نیز در جهت کاستن از حجم گازهای گلخانه‌ای موجود در اتمسفر وجود دارد. شما می‌توانید به جای صرف زمان جهت انتخاب کالاهای سبز، همین زمان را برای همکاری با مؤسسات و گروه‌های فعال در زمینه حفظ محیط زیست نظیر «صلح سبز»، «دوستان زمین»، «مؤسسه مبارزه با پروازهای احمقانه هوایی» و یا «انجمن مبارزه با تغییر آب و هوا» اختصاص دهید. به علاوه، به جای خرید و مصرف کالاهای سبز، می‌توان درصدی از کل مخارج ماهانه را به این گروه‌ها اهدا کرد؛ چرا که حمایت از این گروه‌ها، دستیابی به اهدافی نظیر تغییر قوانین و گسترش مبارزه با تغییر آب و هوا را با سرعت بیشتری محقق خواهد کرد.

به هرحال، ما شاهد موفقیت‌های زیادی در این بخش‌ها بوده‌ایم. مؤسسات زیست ‌محیطی در استرالیا، کانادا و یا ژاپن توانسته‌اند مصرف لامپ‌های کم بازده را ممنوع کنند. شهردار لندن نیز با این فشارهای اجتماعی مجبور شد که اخذ یک مالیات سالانه شش هزار پوندی از رانندگان خودروهای پرمصرف اسپرت را اجرایی کند. بدین ترتیب بسیاری از آنان مجبور شده‌اند که از خودروهایی سبز و کم‌مصرف‌تر استفاده کنند. همه این اقدامات، تنها گام‌هایی مقدماتی و ابتدایی در جهت ایجاد محدودیت‌هایی گسترده و یا ممنوعیت کامل در برابر تولید تکنولوژی‌ها و کالاهایی است که باید از آنها به عنوان تولید «آب و هوای کشتار جمعی» یاد کرد.

البته بسیاری از انسان‌های خوش ‌نیت ممکن است در برابر چنین اجبارهایی موضع‌گیری کنند؛ چرا که معتقدند، به چه دلیلی ما باید مردم را برای انتخاب گزینه‌های سبز تحت فشار قرار دهیم؟ و آیا اتکا بر متقاعد کردن افراد و انتخاب داوطلبانه چنین راهکارهایی، اثربخش‌تر نخواهد بود؟ آزادی ‌خواه‌ترین افراد هم این نکته را می‌پذیرند که اعطای آزادی به یک فرد تا جایی تداوم می‌یابد که به حقوق و آزادی‌های دیگران لطمه‌ای وارد نشود. در شرایط کنونی، انتشار گازهای گلخانه‌ای، به سلامت ده‌ها میلیون انسان آسیب وارد می‌کند و ما را از داشتن آب و هوایی ایمن و سالم و پایدار محروم می کند.

هیچ آزادی‌ خواهی از به کارگیری سلاح‌های هسته‌ای و یا تولید بی‌پایان گازهای گلخانه‌ای حمایت نمی‌کند. لذا دوره توسل به دل خوش کنک‌ها به پایان رسیده است. عصر بهانه تراشی و توجیه نیز در آستانه فروپاشی می‌باشد. ما نیازمند تدارک یک زندگی انسانی پایدار و داروهایی واقعی و نه دارونما هستیم و مهم ترین گام‌ها نیز باید از سوی قانون گذاران دولتی برداشته شود.

ژوهان هری

مترجم:محسن داوری

منبع: www.Independent.uk

Johann Hari: ژوهان هری:

روزنامه‌نگار برجسته انگلیسی و عضو شورای نویسندگان روزنامه «ایندیپندنت».

منبع:ماهنامه سیاحت غرب ،شماره ۶۵