دوشنبه, ۱۷ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 6 May, 2024
شهرداری چه وظیفه ای در قبال دستفروشان دارد دستفروشان ,تشکل صنفی می خواهند
بساطش را زیر درخت تنومندی پهن کرده. زیر سایه همین درخت روزهای تلخ و شیرین زیادی را گذرانده. از روزهایی که شاهد برخورد تند مأموران شهرداری بوده تا روزهایی که با شهروندان همکلام شده. برای بعضی هایشان کنار بساطش یا رو به رو، جایی باز کرده، با برخی هم باب گفت و گو و دوستی گشوده از دانشجو گرفته تا بازنشسته و کارمندی که حقوقش کفاف زندگی را نداده.
کمتر کسی می تواند اتفاق های تلخی را که برای دستفروشان در ماه ها و سال های اخیر افتاده فراموش کند. از کتک خوردن دستفروشان تا مرگ تلخ علی چراغی؛ دستفروشی که به خاطر درگیری با مأموران سد معبر در سال 93 جانش را از دست داد؛ کارگری 41 ساله با چهار فرزند. اما این روزها دستفروشان تهرانی چه می کنند؟ همان ها که روز به روز تعداشان زیادتر می شود، خواسته اصلی شان چیست؟ خودشان گلایه مندند کمتر کسی سراغ شان را می گیرد.
محسن 24 ساله دانشجوی جامعه شناسی بجز روزهایی که کلاس دارد، هر روز از 9 صبح تا 9 شب در نزدیکی یکی از میدان های مرکزی شهر تهران دستفروشی می کند: «دستفروشی به من هویت داده. هویت های اجتماعی گوناگون، پاداش های مختلف می گیرند، اما هنوز دستفروشی به جایگاه خودش نرسیده و هویت اجتماعی لازم را ندارد.»
همین طور که برایم حرف می زند، حواسش به بساط کوچکش هم هست. بساطی که به خاطر آن هفته ای 50 هزار تومان به مأموران شهربان می پردازد. یعنی به همان شرکت پیمانکاری که توسط شهرداری تهران مأمور شده وضعیت دستفروشان را ساماندهی کند. ساماندهی هم برای مأموران شهربان برابر است با گرفتن مبلغی از دستفروش ها تا اینکه متوجه شوند نظم و انضباط یعنی چه. هر کس هم با توجه به درآمد و جایی که اشغال کرده، یک جوری با مأموران کنار می آید.
محسن همین طور که شال های رنگ وارنگ روبه رویش را جابه جا و مرتب می کند، می گوید: «به هرحال از رشوه دادن گریزی نیست، مگر اینکه جای ثابتی نداشته باشی. مأموران پنجشنبه ها با لباس رسمی می آیند و می گویند پولتان آماده باشد؛ بعد غروب با لباس شخصی می آیند و پول را می گیرند. یک روش دیگر ساماندهی شان هم آن است که جایی دور افتاده و کم تردد را انتخاب می کنند و می گویند برو آنجا بنشین. یک بار بردنمان خیابانی که کنارش یک کارگاه ساختمانی پر از زباله بود، گفتند اینجا دستفروشی کنید. آخر این چه جورساماندهی است؟ بازارچه ها هم که از دستفروش ها پول می گیرند، پولی که معمولاً از پسش برنمی آییم. گاهی موزائیکی 500 هزار.»
محمد 30 ساله بلوز چهارخانه پوشیده و با کاغذی خودش را باد می زند. قبل از اینکه حرف هایش را شروع کند، می گوید امان از تابستان که خیلی سخت می گذرد. البته زمستان هم سختی های خودش را دارد. او چند ماهی است اینجا دستفروشی می کند: «بعضی صبح ها که می آیم، می بینم روبه رویم چند دستفروش اضافه شده. تحصیلکرده، غیر تحصیلکرده، بازنشسته. می پرسند می توانم اینجا دستفروشی کنم؟ من هم شرایط را برایشان توضیح می دهم. این شغلی است که بالاخره دست خودمان است. برخی ها نگاه موقتی دارند؛ مثلاً همین دیروز یکی آمد بساط گوجه سبزش را روبه روی من پهن کرد.همه شغل مان را «آسیب» می بینند در حالی که این شغل هم زیبایی های خودش را دارد. ما که رشوه می دهیم و برخورد تند هم می بینیم، پس چرا دست کم شغل مان را رسمی نمی کنند.» وسایل تزیینی منزل می فروشد و با خنده ای اضافه می کند بالاخره یک جوری با مأموران شهرداری کنار می آید.
علیرضا 22 ساله روی موکت طوسی رنگی کنار بساطش چمباتمه نشسته: «از صفر شروع کردم، با 40 هزار تومان سرمایه اولیه. الان کلی جنس دارم. ما به جای اینکه به ساختار جامعه اعتراض کنیم برای خودمان کار درست کرده ایم. شغل ما هم اوایلش خاک خوری دارد. روزهای اول 500 تومان در روز درمی آوردم اما این روزها مشتری خاص خودم را دارم. دوستان خوبی هم پیدا کرده ام. خرج رفت و آمد، شهرداری و غذا را که کم کنی، ماهی یک میلیون و 200 برایم می ماند. ما نمی خواهیم سیاه نمایی کنیم فقط می خواهیم حرف بزنیم اما کسی نیست به حرف هایمان گوش بدهد.»
آهی می کشد: «کاش دید مردم نسبت به دستفروش ها عوض شود، خیلی ها دستفروشی را می گذارند کنار بدترین مشاغل. درحالی که دستفروشی هم مثل خیلی از شغل ها یک کار است.»
احسان از قدیمی های اینجاست؛ یک جوری که همه رویش حساب می کنند. بساطش هم از همه بزرگتر است: «حق اولیه هر شهروندی بیمه است، ما را هم شغل رسمی حساب کنند و بیمه مان را بدهند. ما کار می کنیم بهتر از این است که بیکار باشیم. جنس ارزان دست مردم می دهیم. برای آدم ها در طول مسیرشان امکانات فراهم می کنیم. مگر در هند، پاریس و نیویورک دستفروشی رسمی نشد؟ این شغل هم مورد نیاز، برای همین هم وجود دارد. دستفروشی خیلی اوقات ناشی از فقر و بیکاری هم نیست، یکی مثل من دستفروشی را دوست دارد اما می خواهم بیمه و آزادی عمل داشته باشم. مهم ترین خواسته ما رسمیت بخشی به دستفروشی است و لازمه اش داشتن صنف است. یعنی نماینده داشته باشیم تا حرفمان را بشنوند. هنوز هیچ کس حرف دستفروش را نشنیده. زمانی حرف دستفروش شنیده می شود که نه پشت بساطش بلکه پشت میزی حرف بزند که تصمیم گیری می شود.»
وقتی از او می خواهم درباره برخوردهای تند مأموران شهرداری و چگونگی کنار آمدن دستفروش ها با خواسته های آنها توضیح دهد، می گوید: «هر کسی روش خودش را دارد. یک کسی ممکن است پول بدهد و دیگری نه. یکی جنس می دهد یکی پول. ولی اینکه پول می دهند از قدیم الایام مرسوم بوده یعنی همان رشوه و رشوه گیری. این حقیقت تلخ دستفروشی است.»
او بارها تأکید می کند مهم ترین مطالبه و درخواست دستفروش ها رسمیت بخشی به شغل شان و داشتن یک صنف واحد است.
محمد کریم آسایش، پژوهشگراجتماعی و فعال مدنی درباره وضعیت ساماندهی دستفروش ها به «ایران» می گوید: «بخش مهمی از ساماندهی شهرداری تحت فشار مطالبات اجتماعی اتفاق افتاده و این ساماندهی هم تاکنون ناکارآمد بوده. اول اینکه فضاهایی که به دستفروشان اختصاص داده اند به لحاظ مکان یابی و تجهیزات، نامناسب بوده و در آن انواع رانت وجود داشته. همچنین هزینه هایی که از دستفروشان دریافت می کنند با شرایط شان سازگار نیست. شکل بازارچه ای هم همه جا پاسخگو نیست و شرایط شهری و اجتماعی برای ساماندهی همه دستفروش ها نباید یکسان باشد.» او به پژوهش انجمن دیده بان شهر که به سفارش وزارت کار انجام شده اشاره می کند: «تهران، رشت و اهواز، طبق این پژوهش شرایط متفاوتی دارند. در اهواز دستفروش ها حالت راسته ای و بازارچه ای دارند. این الگو با الگوی تهران که پراکنده است تفاوت دارد. بنابراین نمی توان الگوی بازارچه ای را موفق پیش برد.»
او ادامه می دهد: «تعداد دستفروشان در تهران زیاد وغیرعادی است و این نماد فقر شهری است. طبق یک پژوهش از مجموع 352 محله تهران، 50 محله در فقر مطلق به سر می برند. یعنی اینکه در این شرایط چاره ای نداریم جز اینکه دستفروشی را به عنوان یک شغل رسمی بپذیریم و برای آن برنامه ریزی کنیم. تاکنون شهرداری درباره دستفروشی کاملاً ضد اشتغال عمل کرده و در بازه زمانی سال های 85 تا 90 تنها 300 هزار فرصت شغلی را از دست داده و به جای اینکه شغل ایجاد کند افراد را سرکار گذاشته؛ یعنی طی یک دهه نیروی انسانی شهرداری از 34 هزار به 67 هزار نفر رسیده و بوروکراسی ناکارآمد ایجاد کرده.»
ساعت نزدیک 9 شب است و بیشتر دستفروش های این راسته که حالا به قول خودشان دوستی عمیقی بین شان شکل گرفته، در حال گپ و گفت و گو هستند. بعضی ها بساط شان را جمع می کنند و برخی هم هنوز گرم صحبتند. فردا روز پر چالش دیگری را پیش رو دارند.
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
تعمیر جک پارکینگ
خرید بلیط هواپیما
ایران رهبر انقلاب رافائل گروسی حج انتخابات مجلس شورای اسلامی دولت شورای نگهبان حجاب دولت سیزدهم حسین امیرعبداللهیان رسانه
تهران شهرداری تهران هواشناسی وزارت بهداشت قتل قوه قضاییه فضای مجازی آموزش و پرورش سلامت سازمان هواشناسی شهرداری باران
ایران خودرو قیمت دلار قیمت طلا بانک مرکزی خودرو قیمت خودرو بازار خودرو دلار قیمت مسکن حقوق بازنشستگان بورس
تئاتر محمدعلی علومی نمایشگاه کتاب تلویزیون سریال مهناز افشار دفاع مقدس سینمای ایران صدا و سیما سینما صداوسیما مهاجرت
مغز دانشگاه آزاد اسلامی دانش بنیان
رژیم صهیونیستی اسرائیل غزه فلسطین آمریکا حماس جنگ غزه روسیه اوکراین طوفان الاقصی رفح طالبان
پرسپولیس فوتبال استقلال لیگ برتر لیگ برتر ایران نساجی رئال مادرید بازی بارسلونا سپاهان جواد نکونام باشگاه پرسپولیس
هوش مصنوعی اپل سامسونگ آیفون گوگل باتری مایکروسافت اندروید اینستاگرام ناسا ماهواره
رژیم غذایی بیمه زیبایی ویتامین چای کاهش وزن آلرژی دندانپزشکی