افق درخشان‌ موسیقی ‌تلفیقی

در میان اهالی موسیقی، میل و گرایش به آزمودن و تجربه کردن انواع موسیقی زیاد است. خیلی‌ها نیز در این میان با تغییر برخی ساخت‌ها، گونه‌های دیگری از موسیقی را ابداع می‌کنند.‌
در …

در میان اهالی موسیقی، میل و گرایش به آزمودن و تجربه کردن انواع موسیقی زیاد است. خیلی‌ها نیز در این میان با تغییر برخی ساخت‌ها، گونه‌های دیگری از موسیقی را ابداع می‌کنند.‌

در این میان برخی انواع نسبتا تازه موسیقی هم ماندگار می‌شوند و پرطرفدار.

یکی از این گونه‌های موسیقی، موسیقی تلفیقی است.‌ موسیقی تلفیقی از جمله انواع موسیقی است که این روزها مخاطبان خاص خود را در سراسر دنیا پیدا کرده است و بسیاری از آهنگسازان بزرگ دنیا سعی می‌کنند در موسیقی تلفیقی هم توان خود را بیازمایند.

آنها که ذهن موسیقایی پیچیده و زیبایی‌شناسی درستی دارند، هیچ‌وقت نمی‌توانند از کنار آهنگ‌ها و نغمه‌هایی که می‌شنوند، بی‌تفاوت بگذرند.

یعنی اگر جایی قطعه‌ای بشنوند که در عمق روح و جانشان نفوذ کند، به یقین آن را دوباره و چندباره می‌شنوند و بعد در ضمیر ناخودآگاه خود ضبط می‌کنند تا در جایی مناسب از آن استفاده کنند.

فرقی هم نمی‌کند آن قطعه موسیقایی، نوای بومیان آفریقایی، «هوره» کردهای اورامانات​ یا نغمه‌ عاشیق‌های آذربایجان باشد و اتفاقا همین گزینش‌گری، انتخاب و استفاده بجا از موسیقی‌های دیگر است که به خلق آثار بزرگ و شاهکارهای موسیقی می‌انجامد.

اما در مقیاس بزرگ‌تر، موسیقی‌های شرقی که از لحاظ لطافت و ساختار نغمه و ملودی‌ها در تضادی نسبی با موسیقی‌های غربی قرار دارند، بشدت مورد توجه آهنگسازان غربی هستند؛ تضادی که حاصل آن به خلق گونه‌ای از موسیقی می‌انجامد که ما آن را موسیقی تلفیقی نام نهاده‌ایم. ​ اما در کشور ما نیز تمایل آهنگسازان به استفاده از موسیقی تلفیقی را بوضوح می‌توان دید.

موسیقی ما پیش از انقلاب یا بشدت سنتی و مقید به قواعد کلاسیک بود (که حتی عوض کردن جای یک پرده و نیم‌پرده از سوی یک آهنگساز به طرد شدن او می‌انجامید)‌ یا بشدت شیفته و مجذوب موسیقی غرب و کاملا تهی از موسیقی ایرانی بود.‌

اما این رویه در سال‌های پس از پیروزی انقلاب، شکل دیگری به خود گرفت. اهالی موسیقی سنتی در شیوه نواختن، خواندن و آهنگسازی به سوی کسب تجربه و آزمودن مسیرهای تازه رفتند؛ تلاشی که نمونه‌هایش را می‌شود در شیوه آوازی متفاوت شهرام ناظری، شیوه متفاوت آهنگسازی حسین علیزاده و کیوان ساکت و شیوه ساز نواختن متبسم و مسعود شعاری به‌وضوح دید و در این میان گرایش به تلفیق موسیقی سایر ملل با موسیقی ایران در میان اهالی موسیقی زیاد شد و جای خود را باز کرد.

محمدرضا پارسا