نحوه رسیدگی به فقرا

صاحب در ردالمطالب می نویسد که علی (ع) در بین راه متوجه زن فقیری شد که بچه های او از گرسنگی گریه می کردند و او آنها را به وسایلی مشغول می کرد و از گریه باز می داشت. برای آسوده کردن آنها …

صاحب در ردالمطالب می نویسد که علی (ع) در بین راه متوجه زن فقیری شد که بچه های او از گرسنگی گریه می کردند و او آنها را به وسایلی مشغول می کرد و از گریه باز می داشت. برای آسوده کردن آنها دیگی که جز آب چیز دیگری نداشت برپا گذاشته بود و در زیر آن آتش می افروخت تا آنها خیال کنند برایشان غذا تهیه می کند. به این وسیله آنها را خوابانید. علی (ع) پس از مشاهده این جریان با شتاب به همراهی قنبر به منزل رفت. ظرف خرمایی با انبانی آرد و مقداری روغن و برنج بر شانه خویش گرفت و بازگشت. قنبر تقاضا کرد اجازه دهند او بردارد ولی حضرت راضی نشدند. وقتی که به خانه آن زن رسید اجازه ورود خواست و داخل شد، مقداری از برنج ها را با روغن در دیگ ریخت و غذای مطبوعی تهیه کرد. آنگاه بچه ها را بیدار نمود و با دست خود از آن غذا به آنها داد تا سیر شدند. علی (ع) برای سرگرمی آنها مانند گوسفند دو دست و دو زانوی خود را بر زمین گذاشت و صدای مخصوص گوسفندان را تقلید نمود. بچه ها نیز یاد گرفتند و از پی آن حضرت همین کار را کرده و می خندیدند. مدتی آنها را سرگرم کرد تا ناراحتی قبلی را فراموش کردند و بعد خارج شد.

قنبر گفت: ای مولای من امروز دو چیز مشاهده کردم که علت یکی را می دانم ولی سبب دومی بر من آشکار نیست. اینکه توشه بچه های یتیم را خودتان حمل کردید و اجازه ندادید من شرکت کنم از جهت نیل به ثواب و پاداش بود و اما تقلید از گوسفندان را ندانستم برای چه کردید؟ حضرت فرمود: وقتی که وارد بر این بچه های یتیم شدم از گرسنگی گریه می کردند، خواستم وقتی خارج می شوم هم سیر شده باشند و هم بخندند. (۱)

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

۱-داستان ها و پندها، ج ۱، ص ۴۹