جنبش دانشجویی ۸ سال پس از واقعه ۱۸ تیر

اكنون و پس از گذشت ۸ سال از حادثه غم بار حمله به كوی دانشگاه تهران و وقایع دانشگاه تبریز, هجدهم تیرماه در كنار روز ۱۶ آذر, همچنان به عنوان مهم ترین روز برای دانشجویان خصوصا فعالا ن سیاسی و تشكل های دانشجویی به شمار می رود

اكنون و پس از گذشت ۸ سال از حادثه غم‌بار حمله به كوی دانشگاه تهران و وقایع دانشگاه تبریز، هجدهم تیرماه در كنار روز ۱۶ آذر، همچنان به عنوان مهم‌ترین روز برای دانشجویان خصوصا فعالا‌ن سیاسی و تشكل‌های دانشجویی به شمار می‌رود.

با این تفاوت كه در ۱۶ آذر متصدیان حكومتی و دانشگاهی می‌كوشند تا با در اختیار گرفتن اجرای مراسم‌های ۱۶ آذر و كانالیزه كردن آن در سمت و سوی برپایی جشن‌های روز دانشجو و تقدیر از برخی فعالا‌ن دانشجویی و اهدای جوایز و... این روز را به آرامی پشت سر گذارند، اما در این سو مسوولا‌ن كشوری خصوصا نهادهای امنیتی و انتظامی در طول این چند سال همواره سعی كرده‌اند تا با اتخاذ تدابیر ویژه‌ای از برگزاری هرگونه مراسم و بزرگداشتی به مناسبت این روز، جلوگیری نمایند، گرچه تاكید دارند <نگرانی از فرا رسیدن این روز را ندارند>؛ اما تصمیم‌های شتاب‌زده آنان در برپایی زودهنگام امتحانات پایان ترم، تعطیلی خوابگاه‌ها، عدم صدور مجوز برای برپایی مراسم از سوی تشكل‌های دانشجویی در این روز با استناد به برخی مصوبه‌های شورای عالی امنیت ملی و... تمامی موید این تناقضات و نگرانی‌هاست.

آنچه مسلم است جلوگیری از هرگونه تحرك، تجمع و فعالیت‌های اعتراض‌آمیز از سوی دانشجویان در این روز كه به بستری مناسب برای جنبش‌های دانشجویی تبدیل گردیده را طی سال‌های ۱۸ تیر نگویند و یا در بهترین حالت، سكوت را بر هرگونه حرف یا اظهارنظری ترجیح دهند. حركتی كه در نهایت موجب فاصله‌گیری بیشتر جنبش‌های دانشجویی از اصلا‌ح‌طلبان و عدم دخالت و حمایت آنان در انتخابات مجلس هفتم و در نهایت ریاست‌جمهوری نهم گردید و شد آنچه دیدیم! اكنون و در این شرایط با یكدست شدن حاكمیت و هماهنگی بی‌سابقه قوای سه‌گانه قطعا بیش از هر زمان دیگری شاهد محدودیت در برگزاری این مراسم از سوی دانشجویان خواهیم بود، چرا كه وقایع اخیر دانشگاه امیركبیر و برخوردهای پیاپی وزارت علوم و دستگاه قضایی با فعالا‌ن دانشجویی خصوصا در حوزه نشریات و عدم وجود حامیانی در بین مسوولا‌ن كشور در شرایط فعلی، این نگرانی را بیش از هر زمان دیگری گوشزد می‌نماید.

لذا انتظار می‌رود تا جنبش‌های دانشجویی و در راس آنان رهبران اینگونه جریانات ضمن دوری از هرگونه برخورد كه منجر به ستاره به دوشی آنان و یا ایجاد فرصتی گردد برای كسانی كه همواره در پی ایجاد ناآرامی و آنارشیسم در بین جنبش‌های دانشجویی بوده و هستند، با هوشیاری كامل به فكر بازسازی تشكیلا‌ت خود باشند تا با سازماندهی نیروها و بالا‌ بردن ظرفیت فكری و برنامه‌ای، زمینه جذب جمعیت عظیم جوان و دانشجویی كشور را به دست آورده و این جنبش را از حالت یأس و سرخوردگی و دلزدگی از سیاست رها ساخته و شور و نشاط سیاسی را بار دیگر به محیط‌های دانشگاهی و به تبع آن در جامعه بازگرداند.

ابوالفضل افشاری