در گوشی حرف زدن

یک گروه دوست وقتی کنار هم نشسته و با یکدیگر صحبت می‌کنند، فضای گرم و صمیمی بین آنها حاکم می‌شود. همه دوستان دارای یک فکر و هدف مشترک هستند و معمولاً حرف‌های خود را به شکل آشکار …

یک گروه دوست وقتی کنار هم نشسته و با یکدیگر صحبت می‌کنند، فضای گرم و صمیمی بین آنها حاکم می‌شود. همه دوستان دارای یک فکر و هدف مشترک هستند و معمولاً حرف‌های خود را به شکل آشکار می‌زنند و کسی پنهانی حرفی نمی‌زند.

این ویژگی باعث می‌شود گروه صمیمیت خود را حفظ کند. اما برخی اوقات صمیمیت گروه به هم می‌خورد. اگر یک گروه دوستی وارد یک جمع غریب شوند و یا یک غریبه وارد گروه دوستی شود احتمال این که صحبت‌های پنهانی یا در اصطلاح «درگوشی» آغاز شود بسیار زیاد است. این صحبت‌های در گوشی باعث می‌شود همه اعضای گروه یا جمع غریبه به نوعی این رفتار را تقلید کنند.

دانشمندان روانشناسی اجتماعی دریافته‌اند صحبت‌های درگوشی یکی از رفتارهایی است که افراد از یکدیگر خواسته یا ناخواسته فرامی‌گیرند. ممکن است این حرف‌های پنهانی مضمونی خوب داشته باشد اما فردی که شاهد این ماجرا است معمولاً احساس خوبی ندارد. این انرژی منفی به زودی تمام جو را درگیر کرده و افراد صحبت‌های پنهانی‌شان گسترش بیشتری پیدا می‌کند.

به عقیده روانشناسان شکل‌گیری عادت درگوشی حرف زدن از دوران کودکی است. کودک در سال‌های نخست تمام خواسته‌هایش را بلند و بدون پروا بیان می‌کند اما والدین در برابر حرف‌های او طوری واکنش نشان می‌دهند که او نباید بلند در جمع صحبت کند.

از آن به بعد کودک آرام صحبت کردن را یاد گرفته و وقتی خود واقعی او شروع به شکل‌گیری می‌کند او از بیان برخی خواسته‌هایش احساس شرم کرده و خجالت می‌کشد و بنابر این به شکل درگوشی با مادر یا پدر و... صحبت می‌کند. این شکل حرف زدن وقتی پاداشی مداوم می‌گیرد به شکل یک عادت غیرنرمال اجتماعی درآمده و متأسفانه انتقال پیدا می‌کند. توصیه متخصصان این است که از ابتدا والدین با کودکان به شکلی منطقی در جمع صحبت کنند و کودک را از درگوشی حرف زدن منع کنند.

از طرف دیگر در محافلی که افراد عادت به پنهانی صحبت کردن دارند سعی کنند واکنشی ناخودآگاه نداشته و نسبت به رفتارهای درگوشی با بی‌اعتنایی برخورد کنند.

صبا مجیدی