یکشنبه, ۲۳ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 12 May, 2024
به بهانه شب های قدر
مدّتی بود که به ما سر میزد. شبها چشم بهراه آمدنش بودیم. هنوز لطافت دستهای نوازشگرش را به یاد داریم. وقتی ما را در آغوش گرمش - که تنها پناهگاهمان بود - میفشرد, تمامِ غصّهها از دلمان پر میکشید.
یاد نگاههای پرمهر پدرانهاش بهخیر؛ نگاهی که تا عمق جانمان نفوذ میکرد و از آن حیاتی دوباره میگرفتیم. چه شبها که سر بر زانویش میگذاشتیم و با لالاییاش به خواب می رفتیم.
تازه داشتیم با او انس میگرفتیم. شاخههای خشک، تازه داشت در هوای او جوانه میزد. عطرِ نفسهایش - که بوی خدا میداد - چند صباحی بود که در دلهایمان میپیچید. درد بیکسی کم کم داشت آرام میگرفت. امّا ... نمیدانستیم که در یکی از همین شبها دوباره یتیم میشویم.
آن شب بر دلهای بیقرارمان چه طولانی گذشت. تمام ستارهها را در انتظار آمدنش شمردیم و او نیامد.
ماهیِ غرق در آب که قدر آب را نمیداند. تنها وقتی روی شنهای آفتابخورده و داغِ ساحل، دور از آب افتاده و برای رسیدن به آب تقلّا میکند، قدر آب را در مییابد.
همیشه همینطور است. تا نعمت هست قدرش شناخته نمیشود و تنها هنگام رفتنش است که تازیانهی افسوس و حسرت بر دلها مینشیند.
آیا میشود یک بارقدر داشتهها را - پیش از آنکه از دست بروند- دانست؟
خدایا چه بسیار که قدر نعمتت را ندانستم و غافلانه از آن گذشتم. امّا تو مرا رها نکردی و غفلت و قدرناشناسیام را به یاد آوردی. و من چقدر شرمنده شدم از نعمتندانستنِ نعمتت!
چه رسد به شکرگزاریِ آن.
خدایا! امّا اینبار آمدهام تا در پیشگاه تو از بیتوجّهی به بزرگترین نعمتت توبهکنم؛ نعمتی که تمام هستیام را به واسطهاش به من دادی. و از تو بخواهم که مرا شکرگزار این نعمت قراردهی. و من - که بندهای ناسپاسم - گرچه شرم دارم از این خواسته, امّا لطف و کرمت مرا به خواستنِ آن واداشتهاست.
آری او رفت؛ ولی ما را تنها نگذاشت. یازده آیینهی تمامنما بهجاگذاشت که صورت و سیرت او را برای عاشقانش تصویرکنند. امّا دریغ که سنگهای نفاق و کینه, آیینهها را یکی پس از دیگری شکستند. و اکنون تنها یک آیینه از ظلم سنگها در امان مانده.
...و ما ماندیم و این آخرین آینه.
سالها بود که فراموشت کرده بودم. نه یادی از تو میکردم و نه سراغی از تو میگرفتم. امّا تو هیچگاه از من غافل نبودی.
من کودکی ناتوان بودم که غافلانه دستت را رها کرده بودم و به این سو وآن سو میدویدم، و این تو بودی که هرگاه پایم میلغزید و در مردابها سقوط میکردم، دستت را بهسویم دراز میکردی و از میان منجلابها بیرونم میکشیدی. پاکیزهام میکردی و لباس نو به تنم میکردی.
امّا هنوز ساعتی نمیگذشت که دوباره در هوس مرداب، خود را لجنآلود میکردم.
حال که روشنایی یادت بر افقهای تیرهی غفلتم چیره گشت و در پرتوی آن زیباییت را دیدم، دیگر نمیخواهم به چیزی جز با تو بودن بیندیشم, میخواهم بیایم و هرچه دارم فدایت کنم؛ ولی در پاهایم دیگر رمقی نمانده تا بیایم.
چه کنم؟ تنها سر بر دیوار بیکسی میگذارم و آرام آرام گریه میکنم. میدانم که به سراغم می¬آیی. با دستهای مهربانت اشکهایم را پاک میکنی و میگویی:
« غمگین مشو, دستت را به من بده و بلند شو,
کمکت میکنم تا آرام آرام قدم برداری,
مواظبت هستم که زمین نخوری؛
فقط دستت را از دستم رها نکن.
حجت ناصری
برگرفته از وب سایت پناه
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
پیچ و مهره پارس سهند
تعمیر جک پارکینگ
خرید بلیط هواپیما
مجلس شورای اسلامی ایران مجلس انتخابات مجلس دوازدهم صادق زیباکلام انتخابات مجلس انتخابات مجلس دوازدهم انتخابات مجلس شورای اسلامی ستاد انتخابات کشور دولت رهبر انقلاب
تهران قتل هواشناسی فضای مجازی شهرداری تهران سیل زلزله سازمان هواشناسی وزارت بهداشت پلیس آتش سوزی بارش باران
قیمت دلار خودرو قیمت طلا قیمت خودرو بازار خودرو سایپا گاز بورس حقوق بازنشستگان نمایشگاه نفت ایران خودرو بانک مرکزی
نمایشگاه کتاب کتاب نمایشگاه کتاب تهران رضا عطاران کیانوش عیاری کتابخانه سینمای ایران تلویزیون دفاع مقدس سینما نمایشگاه بینالمللی کتاب تهران سریال
خورشید فناوری تجهیزات پزشکی کنکور سراسری
رژیم صهیونیستی اسرائیل غزه فلسطین جنگ غزه روسیه آمریکا سازمان ملل افغانستان حماس رفح اوکراین
پرسپولیس فوتبال استقلال لیگ برتر رئال مادرید هوادار باشگاه پرسپولیس سپاهان لیگ برتر فوتبال ایران لیگ برتر ایران بازی باشگاه استقلال
هوش مصنوعی همراه اول شفق قطبی دبی ناسا ایلان ماسک نوآوری اپل گوگل طوفان خورشیدی وزیر ارتباطات
سرطان تغذیه درمان و آموزش پزشکی کاهش وزن رژیم غذایی زیبایی فشار خون قهوه بارداری توت فرنگی هندوانه