نان جهانی لواش

چه کسی فکرش را می‌کرد؟ همه ما ایرانی‌ها، از هر قوم و سن و سالی که باشیم و در هر کجای کشور که زندگی کرده باشیم، نان لواش برایمان یادآور یک حس نوستالژیک است. همه ما خاطرات بسیاری از این نان داریم.

چه کسی فکرش را می‌کرد؟ همه ما ایرانی‌ها، از هر قوم و سن و سالی که باشیم و در هر کجای کشور که زندگی کرده باشیم، نان لواش برایمان یادآور یک حس نوستالژیک است. همه ما خاطرات بسیاری از این نان داریم.

این خاطرات بقدری زیاد است که انگار نان لواش برای ما نمادی از کانون گرم خانواده است. همه ما در صف های شلوغ برای خرید این نان ایستاده ایم البته این صف ها تقریبا برای سال ها قبل است؛ سال هایی که کشور در اوج جنگ بود و باید ساعت ها در صف می ایستادی تا بتوانی با یک ۱۰ تومانی قرمز که روی آن عکس شهید مدرس نقش بسته بود، ۱۰ عدد نان تازه بخری.

آن روزها مثل حالا نبود که در هر سوپرمارکتی انواع و اقسام نان های لواش با کیفیت های پخت متفاوت و با برش های گوناگون در دسترس باشد. آن روزها باید از پنجشنبه فکر نان جمعه را هم می کردیم. چون اغلب نانوایی های لواش جمعه ها پخت نمی کردند.

صف های نان بربری در صبح های جمعه و نان سنگک در ظهرهای جمعه هم چیزی شبیه کابوس بود. مثل این روزها نبود که حتی ساعت ۱۱ شب جمعه ها هم برخی نانوایی های پایتخت باز باشد و کپه ای از نان های باد کرده را پلاستیک پیچ کرده باشند تا شاید خودرویی کنار بزند و تنور آن روزشان را بخرد.

قطعا برای هر کس خاطراتی از نان لواش وجود دارد. اما روزی که در صف نان لواش می ایستادیم، روزی که برای دور زدن صف به شیوه هایی مانند چند بار ایستادن در صف یک دانه ای متوسل می شدیم، هیچ کس از ما آیا فکرش را می کرد که قرار است روزی روزگاری این نان در یونسکو ثبت شود؟ آن هم نه از سوی مسئولان کشور ما، بلکه از سوی کشور همسایه ارمنستان! ماجرا از این قرار است که آرو ساموئلیان، معاون وزیر فرهنگ کشور ارمنستان گفته نان نرم و صاف لواش، به عنوان میراث غیرمادی این کشور معرفی شده و احتمال دارد در فهرست میراث جهانی یونسکو معرفی شود. این اتفاق در شرایطی رخ می دهد که ظاهرا جمهوری آذربایجان هم در این زمینه فعالیت هایی انجام داده تا این نان را به نام خود ثبت کند. البته جمهوری آذربایجانی ها با ارمنستان در ثبت غذای دلمه هم رقابت دارند.

سجاد روشنی