از آنها تجلیل و از ما تخریب

به بهانه برگزاری بازی خداحافظی «سامی جابر» تکراری تر از تکراری

نیم فصل دوم لیگ هفتم بالاخره سوت خورد و مطمئناً اخبار بازی های باشگاهی پرحاشیه فوتبال کشورمان از این به بعد اجازه نخواهد داد موضوعات دیگر، چندان بازتابی داشته باشد اما لازم است این موارد مدنظر قرار گیرد چرا که اگر اهمیتش بیشتر از دیدارهای حساس دور برگشت لیگ برتر نباشد، کمتر از آن نیز نیست. اینکه تیم ملی را حتی بازی های رسمی مقدماتی جام جهانی هم تکان نمی دهد و خیلی ها از این مهم غافل مانده اند که برای گذر از سد امارات، سوریه و کویت، حداقل به یک «تیم» با سرمربی - و نه دستیار و تمرین دهنده ای چون ابراهیم زاده- نیاز است، مسأله ای است که در چنین روزهایی بیشتر از قبل به ورطه فراموشی سپرده خواهد شد.

به طور حتم از این به بعد بیشتر حواس ها و نگاه ها معطوف به عملکرد تیم هایی چون پرسپولیس، استقلال و سپاهان و نیز نفراتی چون قطبی، فیروز کریمی، جلالی، ضیایی و... خواهد بود و صدالبته مورد حائز اهمیت در این میان، از نظر دور ماندن چنین موضوعاتی است که مطمئناً تاوان سنگین و سختی به دنبال خواهد داشت و یکی، دو پله پایین تر از آنها نیز مسائلی همچون برگزاری بازی خداحافظی «سامی جابر» در حضور ستارگان فوتبال دنیا و تیم پرافتخار و شناخته شده ای به نام منچستر وجود دارد که شاید در هیاهوی این روزهای فوتبال ایران اصلاً به چشم نیاید اما شایسته است به آنها نیز پرداخته شود، حتی اگر کلیشه ای باشد و تکراری.عربستانی ها به منظور بزرگداشت و تجلیل از ملی پوش باسابقه فوتبالشان از فرگوسن و شاگردانش دعوت کردند تا مقابل الهلال صف آرایی کنند و به این ترتیب خداحافظی به یادماندنی و باشکوهی را در دفتر خاطرات خود و سامی جابر به ثبت برسانند. در این دیدار که در حضور ۸۰ هزار تماشاگر عربستانی برگزار شد، جابر یک گل زد و یک پنالتی گرفت تا صحنه گل هایش در ۳ دوره جام جهانی در اذهان میلیون ها بیننده تلویزیونی و مخاطبان رسانه های سراسر دنیا تداعی گردد و نامش از ماندگاری بادوامی نزد آنها بهره مند شود.

گل سامی جابر به منچستر و خوشحالی او و نیز استقبال همبازی های وی و حاضرین در ورزشگاه را که دیدیم، به ناگاه یاد علی دایی افتادیم و در عرض چند ثانیه افتخارات دست نیافتنی او در سال های اخیر را از نظر گذراندیم. دایی را می توان پرافتخارترین و معروفترین بازیکن فوتبال آسیا نامید اما همین بازیکن بعد از اتفاقات جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان، طرد و گوشه نشین شد تا موردی به نام برگزاری دیدار خداحافظی و تجلیل و تقدیر از او اصلاًَ معنی و وجود خارجی نداشته باشد. گرچه ادبیات خاص علی دایی و نوع برخورد وی با اصحاب رسانه، خود مزید بر علت گشت تا فاصله ها و اختلافات بیشتر گردد اما این دلیلی نبود برای آنهایی که باید پیش قدم می شدند و به وظیفه خود عمل می کردند تا خارج از گود بنشینند و فقط نظاره گر باشند. بازی ضعیف و دور از انتظار کاپیتان تیم ملی در جام جهانی ۲۰۰۶ عملکرد چند ساله وی را تحت تأثیر قرار داد و انتقادات رسانه ها هم واکنش دایی را در پی داشت تا بر وخامت اوضاع افزوده شود اما فراموش نکنیم که این داستان چند هفته ای به طول نینجامید و اگر از آن روزها که بیشتر از یک سال می گذرد حرکتی به منظور پاسداشت ملی پوش تأثیرگذار سال های اخیر فوتبال ایران صورت نگرفته، بی تفاوت و از مرحله پرت بودن بعضی ها را به اثبات می رساند حتی اگر این دوران همان روزهای تعلیق و بلاتکلیفی باشد و فدراسیون فرد مشخصی به نام رئیس را به خود ندیده باشد.

بحث رابطه نه چندان مطلوب دایی با رسانه ها به ویژه مطبوعات، بهانه ای شد تا در کنار بی صاحب و تصمیم گیرنده بودن فوتبال مملکت در ماه های اخیر قرار گیرد و بازیکنی که یک تنه پرچم فوتبال ایران را در اروپا و کل جهان به اهتزاز درآورد، رانده و به فراموشی سپرده شود، آن هم در شرایطی که حرف ها و گله های زیادی برای گفتن دارد. ناگفته هایی که مطمئناً نیز به حق است.

غیر از علی دایی دیگرانی چون خداداد عزیزی، باقری، گل محمدی، پاشازاده، پیروانی و قدیمی ترهایی همچون پیوس، محمدخانی، درخشان و... نیز بوده و هستند که وقتی کفش هایشان را در عرصه ملی آویختند، به خاطره ها سپرده شدند و هیچ قدمی هم برای تقدیر و تجلیل از آنها برداشته نشد اما از یاد نبریم که اینها وضعیت به مراتب بهتری نسبت به دایی دارند چرا که اگر بعداً یادی از آنها نشد حداقل تخریب نیز نشدند و شمشیرها برایشان از غلاف بیرون کشیده نشد تا از ریشه نابود گردند. امثال سامی جابر در قیاس با علی دایی جایگاه نازل تری در فوتبال دنیا دارند اما نامشان با چنین اقداماتی در اذهان ثبت می گردد و در عوض دایی و امثال او تخریب می شوند و خیلی ها از ناکامی هایشان مسرور می گردند تا تجلیل از آنها موردی دست نیافتنی لقب گیرد...