خاطرات محمود خاتون‌آبادی از اصفهانِ دهه‌ی بیست

آرش اخوت

سال 1320 شمسی، پس از پایان مأموریت پدرم، از اردکانِ شیراز به اصفهان آمدیم. اواخر جنگ جهانی دوم بود و اگرچه ایران بی‌طرفی خود را در جنگ  اعلام کرده بود ولی از آثار آن بی‌نصیب نمانده بود. شب بود که با یک اتوبوس فرسوده وارد اصفهان شدیم. خیابان‌ها کاملاً تاریک بود. از یکی دو خیابانی که عبور کردیم تنها چند شعله لامپ برق روشن بود که بر سر تیرهای چوبی قرار داشت و تا چند متر اطراف خود را روشن می‌کرد. (بعدها فهمیدم این چراغ‌ها برقی بوده است زیرا قبلاً ذهنیتی از برق نداشتم.) محل پیاده شدن ما در یک گاراژ اواسط خیابان حافظ بود که چند دقیقه‌ای با فلکه‌ی شکرشکن فاصله داشت.

برای خواندن متن در زیر کلیک کنید:

پیوست	اندازه
7942.doc	379 KB