لباس‌ها و پارچه‌های سنتی قبایل مگالایا

‏ آنجلی کارولیا و بیاهونلانگ لَدیا برگردان سارا اسد فلسفی زاده، پروین بابایی

گنجینه‌ ی صنایع ‌دستی و هنری در قبایل شمال شرقی هندوستان یعنی سرزمینی که مردم و فرهنگ ‌های بی شماری دارد، فراوان است و دارای زیبایی، تنوع و دامنه‌ حیرت ‌انگیزی است. شمال شرقی هندوستان دارای تمایز منحصر به فردی از بیش از 100 جامعه ‌ی قبیله ‌ای است که بر کل جمعیت مسلط می ‌باشند. مگالایا یکی از هفت ایالت خواهر و وابسته به هم در ناحیه ‌ی شمال شرقی است که با گنجینه ی نفیسی از منسوجات سنتی،

 

زندگی با شکوه قبیله ‌ای و جشنواره‌ ها و نمایشگاه‌ های فراوان در آمیخته و مزین شده است. این منطقه مانند یک چهل تکه رنگارنگ، شامل هفت منطقه است که تپه ‌های گارو جنوبی و شرقی و غربی، تپه ‌های جینی‌تا و ناحیه ‌ی ریبوی و چندین قبیله و گروه‌ های قبیله ‌ای را در بر می ‌گیرد. لباس ‌ها و پارچه‌ های سنتی هر قبیله از این ناحیه، باورها و همبستگی ­های عمومی را تقویت می ‌بخشد. لباس های قبیله ‌ای با پارچه‌ های سنتی در عظمت و زیبایی در بالاترین حد درخشش بوده و جذابیت خاص خود را دارد. به ‌هر حال به‌تدریج دگرگونی در بنیان ­های اجتماعی قبیله ‌ای به علت رقابت و رشد سریع صنعت صورت گرفته است و صنایع ‌دستی این قبایل اغلب بازارهای خود را از دست ‌داده و تقریباً به نام تغییر ایجاد کردن دیگر وجود ندارد و به آستانه ‌ی انقراض رسیده است. ایالت مگالایا شامل هفت منطقه است که در اینجا پارچه و لباس های سنتی دو قبیله کربی و بیاته مورد مطالعه قرار می گیرد.

لباس‌ها و منسوجات سنتی قبیله‌ی کَربی

         بافندگان این قبیله وابسته به تعلقات خانوادگی بوده و تحصیلات پایینی دارند. بافندگی و ریسندگی از مهم‌ترین صنایع روستایی آن ‌ها است.

دستگاه پارچه‌بافی و مواد خام

         هر زن از قبیله کَربی برای خود دارای دستگاه‌ های بافندگی چوبی سنتی با ماکوی هوایی است که به ‌عنوان پترنگ[1] شناخته شده است و در یک ورنادا[2] محصور در خارج از خانه نصب می‌ شود. آن‌ ها به پرورش کرم ابریشم اشتغال دارند و به هنر نخ ریسی نیز می ‌پردازند. بافندگان کربی از نخ­ های پنبه طبیعی، نخ ابریشم اِری استفاده می‌ کنند که آن ‌ها را از مرکز نانگ ‌پو در خود منطقه و بازار تهیه می ‌کنند. نخ ‌هایی نظیر ویسکوز، ریون و آکرولیک چندلای مختلف از بازار محلی در سوناپور[3] در ایالت آسام[4] به ‌دست می ‌آید.

رنگ ‌ها

         بافندگان قبیله کَربی به طور سنتی از سه رنگ سفید، سیاه نیلی رنگ (سیاه مایل به آبی تیره) و قرمز استفاده می ‌کرده ‌اند. این رنگ‌های سنتی طبیعی بوده و از گیاهان وحشی طبیعی تهیه می ‌شده ‌اند. مشهورترین رنگ افراد قبیله ‌ی کَرب رنگ نیلی بوده است که از برگ سیبو[5] (برگ‌های نیلی رنگ گیاه) به ‌دست می ‌آید؛ اما امروزه بافندگان این قبیله از نخ‌ های بازاری با رنگ ‌های مختلف استفاده می ‌کنند؛ به این منظور که به منسوجات و پارچه‌ های خود تنوع بیشتری بدهند، اغلب از ته رنگ و سایه‌ های سبز و آبی استفاده می ‌کنند.

نقش و نگارها و نمادهای آن

         افراد قبیله کَرب دارای نقوش سنتی خاص خود می ‌باشند که دربردارنده‌ی اهمیت روان ‌شناختی و اجتماعی مرتبط با قبیله آن‌ ها می ‌باشد. عموماً این بافندگان بر روی نقوشی تمرکز می ‌نمایند که از پدیده ‌های طبیعی مانند گل‌ها، برگ‌ها، گیاهان رونده و حیوانات الهام گرفته است؛ و با توجه به منبع آن‌ ها همچنین نقوش هندسی را می ‌بافند که تحت تأثیر نقوش آسام می ‌باشد. جمبیلی آتان[6]  یک نقش و نگار فرهنگی بوده است و با زمینه‌های فرهنگی این قبیله مرتبط می ‌باشد. این نقش نشان‌دهنده‌ی یک میله ‌ی نمادین دارای 5 شاخه می‌ باشد که نشان دهنده ‌ی 5 طایفه از این قبیله است. این میله در طول یک مراسم اجتماعی- مذهبی که با ‌عنوان چومانگکان[7] معروف است، کاربرد داشته است. نقوش حیوانی که در پارچه ‌های سنتی قبیله ‌ی کرب مورد استفاده قرار می­ گیرد شامل نقش خروس است که به‌عنوان ووآلو[8] شناخته ‌شده و معروف است و نشان ‌دهنده ‌ی یک حیوان اهلی است که مردم را در سپیده دم از خواب بیدار می ‌کند. نقش بز که معروف به بتوه[9]  می ‌باشد حیوان دیگری به‌عنوان قربانی برای خدایی از قبیله کربی بوده است و نام آن پِنگ[10] بوده و نشانه‌ی پاکی و خلوص است. نقش فیل که اِنگنار[11] نامیده می ‌شد، نماد قدرت است و نقش پروانه که مشهور به پیپلی[12] است نماد آزادی، شادی و نشاط می ‌باشد.

نقش گل که معروف به میر[13] می ‌باشد، عمدتاً در جامه زنان استفاده می ‌شده و اغلب با ترکیبی از یک برگ بافته شده است. این گلبرگ‌ ها نماد یکی بودن و اتحاد 5 طایفه از قبیله‌ ی کرب است که در عشق و شادمانی با هم اتحاد داشته و این برگ نشانه ‌ی بهار است. نقش الماس تنها نقش هندسی است که توسط بافندگان کربی مورد استفاده قرار گرفته است. این نقش نماد چیزهای فرخنده و بخت و اقبال خوب می ‌باشد، زیرا الماس یک سنگ قیمتی و گران ‌بها است. این نقش تحت تأثیر نقوش آسام بوده است.

منسوجات سنتی

         رکانگ[14] یکی از لُنگ‌ های مردانه بوده که از پنبه یا نخ بافته ‌شده و گاهی برای مردان ثروتمند از جنس ابریشم اِری بوده است. این پوشش پارچه ‌ای به عرض 15 سانتی‌ متر و طول 1.8 متر می ‌باشد و برای پوشاندن پایین تنه استفاده می شود. پارچه دیگری که برای مناسبات خاص بوده است، یک بخش 15 سانتی ‌متری به ‌رنگ قرمز در عرض آن دارد و در آن نقش و نگارهای سنتی بافته شده است که به طور اُریب در امتداد لبه پارچه کشیده می ‌شود و به ‌عنوان رکُنگ وِوُت[15] شناخته می ‌شود.

         مردان کَربی یک چوی- هانگدور می ‌پوشیدند که یک کت سنتی بدون آستین بود و قسمت جلو آن به طور کامل باز بوده است. این کت از جنس نخ بوده و به رنگ ‌های مشکی و آبی یافت می ‌شده است و دارای حاشیه ‌های طویل در انتهای مدور قسمت جلو و پشت بوده است. نقش و نگار این لباس، با عنوان جَمبلی آثان[16] تنها شکلی باست که نماد یک مقام و ارزش اجتماعی بوده است.

بورکاپور[17]  یک پوشش ضخیم است که به‌عنوان یک شال توسط مردان در طول فصل زمستان پوشیده می شده است. این پارچه از جنس ابریشم- اِری و دارای بافت ساده، و نیز نماد گرما بوده است.

عمامه ‌ای که توسط مردان کربی بر سر گذاشته می ‌شد به نام پوهو[18] بوده است  و طول آن 1.8 متر و عرض آن 30 سانتی متر بوده است. این پوشش دارای منگوله ‌هایی در لبه ‌ی پارچه می ‌باشد که برای زیبایی به آن اضافه شده است. جنس این عمامه به طور سنتی از ابریشم اِری بوده که بعداها از جنس نخ هم بافته شده و رنگ آن مشکی، سفید، قرمز و زرد بوده است.

         شال پسِلانگ[19] یکی از پارچه‌ هایی است که به ‌عنوان جهیزیه عروس مورد استفاده قرار می گرفته است. خود شال سفید رنگ و دارای نخ های پنبه ‌ای ریسیده شده با دست بوده و یک کادر قرمز به‌صورت ضربدری دارد.

پینی لانگ تدونگ[20]، یک لُنگ کمر زنانه روزانه است که شبیه یک دامن راسته‌ ی بلند است، اما یک طول بلندتر دارد که می‌توان آن را 2 تا 3 بار دور کمر پیچیده و آن را در قسمت بالای مچ پا انداخت. رنگ ‌هایی که بیشتر برای آن به‌کار می ‌رفته، سیاه، سفید، آبی و سبز سیر بوده است.

پینی[21] یک پارچه ‌ی زنانه است که دور کمر پیچیده شده و تا مچ پا کشیده می ­شد. این پارچه از جنس نخ بوده و بافت آن ساده و پس زمینه‌ی آن نیز ساده است و حاشیه‌ های باریکی در هر دو طرف آن دارد و در قسمت وسط آن این حاشیه عریض‌ تر می ‌شود. اندازه ‌ی طول آن 1 تا 2 متر و عرض آن 1 متر می‌باشد. یک تکه هنرمندانه که توسط زنان کَربی برای پوشاندن بخش بالاتر بدن مورد استفاده قرار می ‌گیرد پِکوک[22] نامیده می ‌شود که اندازه ‌ی طول آن 11.2 و عرض آن 2 متر است و راه ‌راه بوده و رنگ ‌های مشکی، قرمز، سفید در آن‌ ها به ‌کار رفته است.

پسارپی[23] پارچه ‌ای است که مثل یک پِکوک توسط زنان مسن تر قبیله پوشیده شده و دارای بافت ساده بوده و پس زمینه ‌ی سفید نخی داشته و دارای نوارهای سیاه و قرمز در فواصل منظم می ‌باشد. این پارچه در طول مراسم مذهبی پوشیده می ‌شده است.

لباس‌های سنتی

یک مرد کَربی برای فعالیت های روزمره خود لباس ساده ‌ای می ‌پوشید که شامل یک پیراهن سفید نخی، یک لباس و جامه‌ ی کوتاه‌تر که معروف به رِکونگ[24] بوده، یک دستار یا دستاری که پوهو[25] نامیده می ‌شد و یک شال به نام بور-کاپور[26] که در طول زمستان کاربرد داشت. زنان کَربی یک بلوز نخی با آستین ‌کوتاه معروف به چوبی و روی آن یک تکه پارچه نخی در میان پیچیده که موسوم به پکوک بوده و یک جامه‌ ی کوتاه‌تر معروف به پینی را می‌ پوشیدند که از کمر تا مچ پای آن ‌ها را می پوشاند.

داماد برای لباس ازدواج خود یک پوهو سنتی می پوشیده که بر سر وی و اطراف گردنش آویزان بوده است. او یک کت بدون آستین را که در پایین دارای حاشیه بوده و چوهونگتر[27] نامیده می ‌شده و یک جامه‌ ی کوتاه‌ تر به نام رکونگ-ووت[28] را می ‌پوشیده است. عروس یک بلوز قرمز به نام چویی[29]، یک تکه پارچه در میان شانه ‌ها که موسوم به پکوک[30] بوده و یک جامه ‌ی کوتاه ‌تر به نام پینی به همراه تعدادی زیورآلات نقره ‌ای می ‌پوشیده است. در اجتماع کَربی برای زنانی که ازدواج نموده بودند، پوشیدن یک تکه پارچه ‌ی ندوخته موسوم به پسلانگ[31] اجباری بوده است؛ و برخلاف مردان کَربی، زنان دارای زیورآلاتی بوده ‌اند که برای زیبایی از آن ‌ها استفاده می ‌نمودند. زیباترین زیورآلاتی که توسط زنان سالمند و ازدواج نموده کَربی استفاده می ‌شده نُثِن‌گپی[32] بوده است  که یک جفت گوشواره‌ی بسیار بزرگ نقره‌ای است با طول 5 سانتی متر و قطر یک سانتی‌متر. این گوشواره به دو بخش جدا شدنی مجزا تبدیل می ‌شود و می‌توان آن را در گوش از طریق پیچی که بر روی خود گوشواره است، وصل نمود تا ثابت باشد. بانوی کَربی در مراسم نامزدی از دستبندهای نقره ‌ای موسوم به رویت اریویر[33] استفاده می ‌نماید. یک زیورآلات مشخص که توسط یک زن کَربی برای عروسی و سایر جشن ‌ها مورد استفاده قرار می ‌گرفته است گردنبندی بوده که از مهره ‌های قرمز و سکه ‌های نقره‌ای تشکیل شده است. سکه ‌های یک روپیه ‌ای موسوم به لِک هیکی[34] و 50 پزویی موسوم به لِک آردولی[35] و 25 پزویی موسوم به لِک سیکا[36]بوده ‌اند؛ و برای نمایش ثروتمندی آن‌ها سکه‌ های مختلف بسته به ظرفیت و وضعیت اقتصادی زنان مورد استفاده قرار می ‌گرفته و انتخاب می‌ شده است. یک زن کَربی در مراسم عروسی کمربندی را دور کمر خود می بسته که  وانکوک[37] نام داشته ­­است. آن ‌ها همچنین یک زنجیر نقره معروف به لِک جینگ جاری[38] را نیز استفاده می‌ کرده‌اند. مردان گردنبند نقره ای معروف به لِکروو- لِکنجی[39] که زنجیرهای نقره ای داشته و دسته‌ ای از سکه ‌های نقره‌ ای در فواصلی منظم از این زنجیره بیرون زده شده را به گردن می بسته اند.

پارچه ‌ها و لباس ‌های سنتی قبیله بیاته

         دستگاه ‌های بافندگی استفاده ­شده توسط بافندگان بیاته دستگاه ‌های بافندگی پشت بند بوده و عرض متوسط آن 112.5 سانتی متر و طول آن‌ها متفاوت است. افراد قبیله بیاته از نخ ‌ها و پنبه ‌هایی استفاده می‌ کردند که معروف به پَت[40] بوده و در زمین‌ های خودشان آن را پرورش می ‌دهند. آن‌ها همچنین به طور سنتی پرورش کرم ابریشم اِری را نیز انجام می ‌داده ‌اند. در سال ‌های اخیر نخ ‌های ساخت کارخانه به آسانی در دسترس بوده و در بازار با قیمتی ارزان ‌تر موجود است؛ بنابراین، این بافندگان لباس ‌های خود را با استفاده از نخ‌ های وارداتی از ایالت آسام و بازار محلی شهرها که در نزدیکی دهکده آن‌ها قرار دارد، تهیه می ‌کنند؛ آن‌ها از آکرولیک 1، 2، 4 لا و گاهی ابریشم مصنوعی، ویسکوز و نیز نخ‌ های زری استفاده می­ کنند.

رنگ‌ها

         افراد قبیله‌ ی بیاته رنگ آبی خود را از گیاه نیل که خودشان می ‌کاشتند، به ‌دست می ‌آوردند. در حالی ‌که نخ قرمز  را از طریق جوشاندن پنبه سفید با ریشه‌ های مختلفی که در جنگل از زیر خاک در می‌ آوردند، تهیه می ‌کردند. رنگ ‌های مورد استفاده بیاتی ‌ها به طور سنتی رنگ ‌های سفید، مشکی با هاله ‌ای از قرمز بوده است. بعداً با ظهور و پیدایش نخ‌ هایی که ساخت کارخانه بوده ‌اند، بافندگان شروع به استفاده از رنگ‌ های روشن نظیر زرد، بنفش، آبی، سبز، صورتی و آلبالویی نمودند به این منظور که به منسوجات خود تنوع دهند.

نقش و نگارها و نمادهای آن‌ها

         نقوش بافندگان قبیله بیاته الهام گرفته از پدیده‌ های طبیعی نظیر دسته‌ های گل ‌ها، علائم و نشانه ‌های موجود بر روی یک مار، طرح سیاه‌ و سفید چشم انسان و طراحی بال های پروانه بوده است. یک نقش برگرفته از علامت‌ گذاری ‌های مار  در حاشیه‌ منسوجات زنان قبیله ‌ی بیاته مشاهده شده است. این طراحی تفسیری از این امر است که افراد قبیله ‌ی بیاته را در اصل مار پرست نشان دهد. این نقش مظهر و علامت این است که افراد قبیله بیاته بر این باورند که مار ذخیره‌ ی ثروت است. نقش و نگار گل معروف به پار[41] می‌باشد و نشانه و نماد شادی و نشاط و جشن و سرور است. نقش الماس معروف به لونگیلو[42] رایج ‌ترین و گسترده ‌ترین نقشی است که در منسوجات بافندگان قبیله بیاته یافت می ‌شود. الماس به‌عنوان نمادی از قدرت، توان، درخشندگی و زیبایی بی ‌نظیر به ‌کار می رفته است؛ زیرا دارای سختی و وضوح بوده و به ‌عنوان یک سنگ قیمتی تلقی می ‌شده است. نقش و نگارهای الماس شکل پشت سر هم در الگوهای سیاه ‌و سفید که به ‌صورت افقی بر روی پارچه طراحی شده، نشان‌ دهنده ‌ی چشم انسان بوده است. برخی از نقوش مشاهده‌ شده در منسوجات سنتی افراد قبیله ‌ی بیاته شامل مجموعه ‌ای از خطوط موازی است که نمایانگر ردیفی از نِی خیزران موسوم به روا[43] بوده است. جماعت مردان قبیله بیاته به میزان بسیار زیادی علاقمند به‌ کارهای سبد بافی می‌ باشند و اغلب سبدهای آن‌ها از نِی بامبو (خیزران) تهیه شده است؛ بنابراین این خطوط موازی نشان ‌دهنده ‌ی صنعت دستی با نِی خیزران یا بامبو می ‌باشد.

منسوجات سنتی

         یکی از ویژگی های رایج پارچه‌های سنتی قبیله‌ی بیاته این است که 2 تکه پارچه به طور جداگانه بافته شده و سپس به یکدیگر دوخته می‌شده است.

پوانپوی[44] یک تشک است که به طور هنرمندانه ‌ای از نخ به‌صورت انبوه و کلفت بافته می‌ شود و از تمام آثار زنان ارزش هنری بیشتری دارد و یک شکل بادوام و قابل ‌استفاده از لحاف است که از طریق عبور دادن هر نخ چهارم یا پنجم تار پارچه به صورت حلقوی و یک حلقه‌ی کوچک از نخ خام و کشاندن هر دو سر به سمت بالا تهیه می ‌شود و اندازه آن 5 متر طول و 2 متر عرض می ‌باشد. این بافت مهم ‌ترین هدیه مرسوم عروسی در جامعه‌ ی بیاته محسوب می ‌شده است.

شالی با بافت ساده از جنس نخ ابریشم اِری و معروف به ریلونگ پوان زیا[45] از نظر لغوی به معنای پارچه کرمی است و حاشیه ای با نقوش الماسی دارد که به‌ صورت افقی در هر دو سر این پارچه بافته شده است. این شال بسیار مورد توجه بوده، به طور سنتی به‌ عنوان یک هدیه ‌ی نفیس و گران ‌بها تلقی می‌ شده و از جمله اقلامی است که از طرف مادربزرگ برای نوه ‌های خود در نظر گرفته می ‌شده است.

تانگزیاپوان[46] یک شال مردانه بوده است که با بافت ساده، بافته شده است و تقریباً دارای 3 متر طول و 1 متر پهنا می‌ باشد و در هر دو کناره دارای حاشیه پهن با گل ‌های رنگارنگ در رنگ ‌های مشخص بوده است. این شال مخصوص جنگجویان، فاتحان و مردان موفقی است که از جان خود گذشته‌اند.

یکی دیگر از شال های مردانه که به ‌نام وایفانگ زیا[47] معروف است به طور سنتی از پشم سیاه رنگ بوده و دارای بافت ساده و اندازه آن 3 متر طول و 1 متر عرض بوده است. زمینه‌ ی این شال ساده بوده و یک سری خطوط موازی طولی معروف به روا[48] به‌ صورت نقش و نگار داشته که درون یک حاشیه 4 اینچی که به‌صورت افقی بر روی پارچه نقش می شده است.

ریزمپوان[49]  شالی است که 2 متر طول و 1 متر پهنا داشته و هم مردان و هم زنان آن را در فصل زمستان به دور خود می ‌پیچیدند. این پارچه در 3 نوار قسمت ‌بندی شده است. نوار مرکزی سیاه بوده و نقش 3 نیزه را دارد و 2 نوار یکسان دیگر در دو طرف نوار مرکزی قرار داشته و بر روی آن ‌ها هیچ شکلی بافته نشده است.

پوان هاک[50] یک شال از جنس ابریشم اِری بوده که به طول 4 متر و عرض 11.2 بوده است. زمینه آن دارای بافت ساده بوده و برای زمان عزاداری از آن استفاده می شده است.

پارچه ‌ی تابستانه ‌ی کایپرنگ[51] که پیرمردان قبیله بیاته آن را می ‌پوشیدند از نخ و پنبه خالص تهیه ‌شده و دارای بافت ساده بوده و اندازه‌ ی آن 15 سانتی متر عرض و 90 اینچ طول بوده است. کایپرنگ به ‌اندازه ‌ای کمیاب می شود که مردان قبیله بیاته از پارچه ‌ای به نام دیارگای[52] به‌ جای آن استفاده می کنند که از کمر تا ران را پوشانده و شبیه یک لُنگ است. این پارچه با بافت ساده بوده و در هر دو کناره منگوله ‌های بلندی داشته است.

مردان قبیله بیاته پارچه ‌ای را در اطراف سر خود می‌ پیچیدند که اندازه طول آن 175 سانتی متر و عرض آن 62.5 سانتی متر می ‌باشد. این پارچه معروف به لوخوم[53] بوده  و از نخ سفید یا سیاه رنگ در زمینه‌ ای ساده بافته شده است و حاشیه ‌هایی به عرض 25 تا 20 سانتی ‌متری درون طول این پارچه در هر دو کناره ادامه داشته است.

پوان بوم[54]  یک پارچه ‌ی زنانه است که از کمر تا مچ پا می ‌افتد. این پارچه از جنس پنبه بوده و با طرح ساده سفید رنگ بافته شده است. علاوه بر پوان بوم زنان یک پوشش پیش ­بندی معروف به ترانگ ول[55] می ‌پوشیدند که حاشیه‌ های سفید و سیاه داشته است. زنان هنگامی که این دو پارچه وجود نداشته است، پارچه‌ای را می ‌پوشیدند که از میان شانه پوشیده می ‌شود و تا قسمت ران کشانده می ‌شود و معروف به چوی پوان[56]، و اندازه ‌ی طول آن 11.2 متر و اندازه‌ی عرض آن 2 متر بوده است.

لباس­های سنتی

         پوشاک رایج مردان قبیله ‌ی بیاته یک دیارکای[57] یا لُنگ نخی سفید ساده، یک پیراهن سفید ساده موسوم به زاکوآ[58] و یک لوکهوم[59] یا پوشش سر بوده است. پیرمردها در طول تابستان پارچه ‌ای را دور کمر به صورت لنگ می پوشند. این پارچه موسوم به کایپِرِنگ[60] بوده است. لباس زنانه ‌ای که یک مخلا[61] تلقی می ‌شد موسوم به پوآنبوم[62] بوده است. چوی پوآن[63] از زیر بازوها آویزان شده، ترانگوِل[64] که پوششی برای سینه بوده است با پوآنبوم پوشیده می شده است. زیورآلاتی که هر روز استفاده می شده یک قطعه نقره‌ ای در گوش بوده که معروف به توآیه[65] و ریتای[66] یک زینت سر بوده که از بامبو ساخته شده است.

         لباس ­های سنتی برای مناسبت­ های مختلف مانند مراسم ازدواج، جشن های اجتماعی مذهبی، جشن­ های رقص برای مردان قبیله بیاته یک کت بدون آستین موسوم، زاکوآی[67]، یک جامه کوتاه‌ تر معروف به دیارکای که در اطراف کمر آن‌ها پیچیده می­ شده و تا بالای زانو می رسیده،[68] و یک پوشش سر آویزان شده معروف به لوخوم بوده ­است. زنان این قبیله بلوزی موسوم به زاکوآ[69] و یک مِخلا[70] معروف به پونبوم[71] می ‌پوشیدند. آن‌ها همچنین یک نوار سَرِ گل دار که از بامبو ساخته ‌شده و موسوم به ریتای[72] بوده است را استفاده می ‌نمودند. مردان قبیله ‌ی بیاته هیچ ‌گونه زیورآلاتی استفاده نمی‌ کنند اما در طول جشن ‌ها یک مرد بیاتی با لباس سنتی خویش یک شمشیر دو لبه معروف به چِن[73] را با خود حمل می‌ کند.

نتیجه ‌گیری

پژوهش و مطالعه بر روی قبایل کَربی و بیاته مشخص نمود که بافندگی در این جوامع تنها منحصر به جماعت زنان بوده است. تمام زن‌ها بافندگی را در سنین پایین آغاز نموده‌ و تا زمانی که به سن بلوغ رسیده ‌اند در بافندگی استاد شده ‌اند. این بافندگان برای اعضاء خانواده منسوجات بافتنی را بافته و همچنین برای بازارهای محلی سفارش کار نیز می‌ گیرند. هر دو قبیله هنوز ابریشم را پرورش داده و پنبه‌ریسی می‌ کنند و با این ‌وجود، آن‌ها از نخ‌های ساخت کارخانه نیز برای بافندگی استفاده می ‌کنند که آن‌ را از بازار محلی تهیه می ‌نمایند. از این بررسی و زمینه‌ یابی انجام‌شده توسط پژوهشگر چنین مشاهده شده است که لباس سنتی این دو قبیله دستخوش یک تغییر سریع از لحاظ طراحی، نقش و نگار و نخ بوده است. نسل جوان ­تر شروع به پوشیدن لباس های غربی کرده و سایر جامه ‌ها و نخ‌های هندی که به طور سنتی مورد استفاده بوده ‌اند اگر نخی یا پشمی بوده ‌اند به آکرولیک و ویسکوز تغییر یافته است

 

[1] Pe-therang

[2] Verandah

[3] Sonapure

[4] Assam

[5] Sibu

[6] Jambili Athan

[7] Chomangkan

[8] Vo-alo

[9] Betoh

[10] Peng

[11] Engnar

[12] Pipli

[13] Mir

[14] Rekong

[15] Rekong Vevot

[16] Jambili Athan

[17] Bor Kapor

[18] Poho

[19] Peselang

[20] Pini langtdong

[21] Pini

[22] Pekok

[23]Pesarpi

[24] Rekong

[25] Poho

[26] Bor-kapor

[27] Chio-hongthor

[28]Rekong-vevot

[29] Choi

[30] Pekok

[31] Peselang

[32] Nothengpi

[33] Roit aroir

[34] Lek hiki

[35] Lek arduli

[36] Lek sika

[37] Vankok

[38] Lek jingjari

[39] Lekruve-lekenji

[40] Pat

[41] Par

[42] lungilu

[43] Rua

[44] Puanpui

[45] Rilungpuan Zia

[46] Thangzuapuan

[47] Vaiphangzia

[48] Rua

[49] Rizemuan

[50] Puanhak

[51] Kaiperang

[52] Diarkai

[53] Lukhom

[54] Puan Bum

[55] Thrangvel

[56] Choipuan

[57] Diarkai

[58] Zakua

[59] Lukhom

[60] Kaipereng

[61] Mekhla

[62] Puanbum

[63] Choipuan

[64] Thrangvel

[65] Toiah

[66] Ritai

[67] Zakua

[68] Diarkai

[69] Zakua

[70] Mekhla

[71] Puanbum

[72] Ritai

[73] Chen

 

 

صفحه‌ی نویسنده در انسان شناسی و فرهنگ:

http://www.anthropology.ir/node/24792

ایمیل: [e-mail]

 

دوست و همکار گرامی
چنانکه از مطالب و مقالات منتشر شده به وسیله «انسان شناسی و فرهنگ» بهره می برید و انتشار آزاد آنها را مفید می دانید، دقت کنید که برای تداوم کار این سایت و خدمات دیگر مرکز انسان شناسی و فرهنگ، در کنار همکاری علمی،  نیاز به کمک مالی همه همکاران و علاقمندان وجود دارد.

کمک های مالی شما حتی در مبالغ بسیار اندک، می توانند کمک موثری برای ما باشند:

شماره حساب بانک ملی:
0108366716007

 شماره شبا:
 IR37 0170 0000 0010 8366 7160 07

 شماره کارت:
6037991442341222

به نام خانم زهرا غزنویان