کودکانی که فلج می شوند!(1)

راز: مردی از پشت پنجره اتاقش که در طبقه بالای حجره اش قرار داشت، متوجه شبحی در تاریکی شد که در آن حوالی پرسه می زد. از او پرسید: «کیستی؟»
صدایی مردانه پاسخ داد: «شبگردی هستم که شب ها در کوچه های شهر سرگردانم و با نواختن ساز، شب های تنهایی ام را می گذرانم.»

مرد گفت: «اما من صدای سازت را نمی شنوم!»
شبگرد گفت: «ساز من، سازی معمولی نیست؛ فردا صدای آن را می شنوی.»
صبح روز بعد وقتی مرد به حجره اش رفت، متوجه شد دار و ندارش به سرقت رفته است. ناگهان یاد حرف آن شبگرد افتاد و فهمید او سارق بوده است! حالا می توانست صدای ساز او را بشنود!
فردا، نمادی از «آینده» است و شنیدن صدای ساز نمادی از «مواجهه با بازتاب ها و انتخاب های ما». این داستتان برای نشان دادن موقعیت هایی کارحبرد دارد که در آن، نتیجه و بازتاب (صدا) اقدامات و اعمال ما بلافاصله تجربه نمی شود. گاهی بین آنچه انجام می دهیم و پیامدهای آن، فاصله زمانی چند ساله وجود دارد. این فاصله زمانی طولانی باعث می شود نتوانیم رابطه ای علّی... معلولی بین انتخاب های فردی و پیبامدهای متعاقب آن برقرار کنیم؛ برای همین متوجه نمی شویم آنچه درو می کنیم نتیجه کاشت چند سال قبل ما بوده است.
* صدای ورزش نکردن های ما، سال ها بعد در شکل چاقی و بروز انواع بیماری ها شنیده می شود.
* صدای سیگار کشیدن ما، ممکن است چند دهه بعد در قالب سرطان ریه به گوش برسد.
* الگوهای ناسالم تربیتی در خانواده هم، سال ها بعد نتایج خود را نشان خواهند داد. در این نوشتار به همین اشتباهات رایج در فرزندپروری می ردازم. این اشتباهات (ساز زدن ها) چه نتایج بلندمدتی دارند؟ چه زمانی ممکن است صدای آنها را بشنویم؟
در رویکرد طرحواره درمانی، که جفری یانگ در دهه نود میلادی ابداع کرد، به شکلی موثر به تعاملات والد فرزندی و نحوه شکل گیری طرحواره های ناسازگار اولیه پرداخته می شود. طرحواره ها حاصل الگوهای رفتاری غلط والدین در خانواده است.
طرحواره یا اسکیما، در این روزکرد به معنای الگوهای فکری و فرض های اشتباه و معیوب در مورد واقعیات جهان بیرونی و شرایط نامطلوبی است که برای افراد، سبک زندگی ناسالم و ناسازگارانه را به همراه می آورد.
کودک آنچه را می بیند و تجربه می کند، واقعیت می پندارد؛ در حالی که واقعیت چیز دیگری است! پدر یا مادر رفتاری تنبیه کننده دارد، بزرگترها او را طرد و حقیر می کنند، در سنین بالاتر حتی تنبیه جسمانی هم می شود، از محبت و تحسین و توجه هم خبری نیست و ...
ادامه دارد...