نگاهی به درام «وال استریت: پول هرگز نمی‌خوابد»

فیلم جدید الیور استون امتدادی است بر «وال استریت» (۱۹۷۸) که به نوعی یک اعلان اخطار بود نسبت به فروپاشی اقتصاد جهانی. آن فیلم می‌خواست خرابی قطار اقتصادی را که هدایتگر این قطار، …

فیلم جدید الیور استون امتدادی است بر «وال استریت» (۱۹۷۸) که به نوعی یک اعلان اخطار بود نسبت به فروپاشی اقتصاد جهانی. آن فیلم می‌خواست خرابی قطار اقتصادی را که هدایتگر این قطار، بازار وال استریت است به رخ بکشد؛ فیلمی که بسیاری مجبور بودند به موارد ذکر‌شده در آن توجهی گذرا کنند و برخی هم سعی کردند خیلی خوب مسائل مطرح‌شده در فیلم را بفهمند.

در فیلم مذکور «گوردون گیکو» که شعار «حرص چیز خوبی است» ورد زبانش بود، نمادی شده بود از انسان‌هایی بی‌مسوولیت که هنگام رکود اقتصادی و دوران ورشکستگی بانک‌ها، میلیون‌ها دلار پول نقد در جیب‌های خود قرار داده و به جای اینکه از این پول برای رونق بخشیدن به کسب و کار استفاده کنند آن را عاملی می‌کردند برای به زانو درآوردن اقتصاد. در «وال‌استریت: پول هرگز نمی‌خوابد» گوردون گیکو را در حالی می‌بینیم که هرچند مدت‌ها در زندان بوده ولی این زندانی شدن چنان که باید به تغییر رفتار او منجر نشده و او باز هم به لحاظ شخصیتی همان خلق و خوی سابق خود را دارد و این بزرگ‌ترین فانتزی فیلم است. گوردون هیچ تغییری را در اجتماع اطرافش مشاهده نکرده و اوضاع بر روال سابق است؛ یعنی دزدان تا می‌توانند به چپاول سیستم اقتصادی پرداخته و همچنان قدرتمند هستند، در حالی که مردان حاضر در کنگره ادعا دارند با سیاست‌های خود، به تنظیم سیستم اقتصادی کمک کرده‌اند.

راستش را بخواهید نظر شخصی من نسبت به اثر تازه استون قبل از دیدن و بعد از دیدن آن کاملاً متفاوت بود؛ تا پیش از تماشای فیلم گمان می‌کردم استون کوشیده با بی‌رحمی تمام، معضلات موجود در اقتصاد جهانی را واکاوی کند اما پس از دیدن فیلم، درباره این محصول چنین نظری نداشتم چراکه به نسبت شماری از آثار مستندی که این روزها با محوریت همین موضوع ساخته می‌شوند و از جمله فیلمی با عنوان «کوتاه بزرگ» ساخته «مایکل لوئیس»، «وال استریت: پول هرگز نمی‌خوابد» یک اثر کاملاً معمولی است یا حداقل من از این محصول انتظار صراحت بیشتری داشتم. این فیلم اثری است سرگرم‌کننده درباره جاه‌طلبی، عشق و تمرینات تجاری خطرناک که بیش از آنکه لحنی عصبی بر آن حاکم باشد این فریفتگی داستان و تصاویر فیلم است که مخاطب را به خود جلب می‌کند. به نظر می‌رسد این کنترل توسط الیور استون ایجاد شده تا مخاطب با رغبت بیشتری به تماشای فیلم بنشیند.

راجر ایبرت