شاید خدا هم حرفی برای گفتن داشته باشد

۱) شب، سرت را بالا کن. ببین چقدر چشم از آسمان زل زده و دارد زمین را نگاه می‌کند. همه‌شان دارند این جا را می‌پایند. خسته هم نمی‌شوند؛ مگر اینجا چقدر قشنگ است که این همه نگاه می‌کنند؟! …

۱) شب، سرت را بالا کن. ببین چقدر چشم از آسمان زل زده و دارد زمین را نگاه می‌کند. همه‌شان دارند این جا را می‌پایند. خسته هم نمی‌شوند؛ مگر اینجا چقدر قشنگ است که این همه نگاه می‌کنند؟!

۲) اگر سحر، همین طور که خواب بودی یکباره بیدار شدی، دیدی سحر است، مفت از چنگ نده.

همان قدر توی رختخواب بگو شکر. این شکر را هم شیرین بگو. بعد اگر حالش را داشتی بلند شو و کاری بکن که شکرت کامل شود، حرف‌هایت را با خودش بزن؛ وگرنه روزیت همان یک شکر بوده است.

۳) شمع که می‌سوزد به من و تو نور می‌دهد. کار هرکسی نیست؛ سخت است. باید بسوزی تا نور بدهی. از خیلی ازما ساخته نیست.

۴) از من می‌شنوی هرکس گفت دنبال من بیا، من رسم جدید آورده ام؛ گوش به حرفش نکن. محلش نگذار. کسی قرار نیست رسم جدید بیاورد. همان رسم قدیم است، قرار است همان را یادت بیاورند. اصلاً ذکر، یعنی همین؛ یعنی یادآوری.

۵) زمین خدا که سنگ و خاک است بزرگ است، وسیع است؛ آن وقت، «تو دلت تنگ است؟!

۶) یادت هست؟ خوابیده بودی، باران می‌آمد. یکی می‌زد به شیشه. از خواب پریدی. پرسیدی کیه؟

کسی به تو جواب نداد. رفتی پرده را کنار زدی و از پنجره بیرون را نگاه کردی که ببینی چه خبره؟

عاشق باران شدی که همین طور می‌آمد یا عاشق گنجشک‌ها که زیر همان باران می‌پریدند و جیک جیک می‌کردند یا عاشق برگ درخت‌ها که باران تمیزشان کرده بود و جوان و شاداب بودند یا نه... عاشق خود خدا شدی! کدامشان؟

۷) همه اسباب دنیا را برای تو آفریده‌اند: هر کس گفت از دنیا اعراض کن. بگو خودت اعراض کن. بگو اینها همه‌اش مال من است. اینها برای رسیدن من به کمال است. با همین اسباب دنیا هم می‌توان به اوج رسید. مهم، درست استفاده کردن از آنهاست. همه آنها باید ما را به یاد خدا بیندازند. همه از آن خدایند که به ما بخشیده شده‌اند.

۸) دم افطار خیلی سبزی آن هم از نوع ریحانش، می‌چسبد. در مغازه می‌روی تا سبزی بخری. یک دسته ریحان به تو می‌دهد. نگاه می‌کنی گل هم دارد. ریحان بی گل که نمی‌شود! می‌خری، با همان گلش می‌خری. دنیا همین است. زندگی هم قشنگ است با همان خون دلش.