سیر خلقت نورانی حضرت زهرا (س)

در حدیثی از امام صادق(ع)آمده که: «جز خدا هیچ نبود، پس خداوند پنج نور را از جلال و عظمت خود آفرید و برای هر یک از آن انوار، اسمی از اسمای الهی بود.
خدا «حمید» است و این اسم در محمد(ص) ظهور …

در حدیثی از امام صادق(ع)آمده که: «جز خدا هیچ نبود، پس خداوند پنج نور را از جلال و عظمت خود آفرید و برای هر یک از آن انوار، اسمی از اسمای الهی بود.

خدا «حمید» است و این اسم در محمد(ص) ظهور یافت. خدا «اعلی» است که در امیرالمؤمنین علی(ع) ظهور یافت و برای خدا «اسمای حسنی» وجود دارد که نام حسن و حسین(ع) از آن اسماء مشتق است و از اسم «فاطر» او، نام زهرای اطهر، فاطمه، اشتقاق پیدا کرد، پس وقتی که آن انوار را آفرید، اینها را در میثاق قرار داد، پس در طرف راست عرش جا گرفتند و خدا فرشتگان را از نور آفرید، پس وقتی که فرشتگان به این انوار نظر کردند، امر و شأن اینها را بزرگ شمردند و تسبیح را (از آنها) فراگرفتند و این مطابق با گفته فرشتگان است که در قرآن آمده است: «به حقیقت ما (در انتظار اوامر الهی در تدبیر عالم) صف کشیده‏ایم و به راستی ما تسبیح کننده‏ایم.» آن هنگام که آدم(ع) را آفرید آدم به سوی این انوار از طرف راست عرش با دقت نظر نموده عرض کرد: «ای صاحب اختیار من! آنان کیستند؟» خدای متعال در پاسخ فرمود: «ای آدم! آنها برگزیدگان من و خواص من هستند. اینها را از نور عظمت و بزرگی‏ام آفریده‏ام و از اسم‌های خودم اسمی را برای اینها برگرفتم.» پس عرض کرد: «ای پروردگارم! به حقی که تو بر اینها داری اسم‌های اینها را به من بیاموز.»

پس خدای متعال فرمود: «ای آدم(ع)! این اسم‌ها نزد تو امانت باشد (که) سرّ و رازی از راز من است. غیر تو نباید بر آن آگاه شود جز به اذن من.» عرض کرد: «پروردگارم قبول کردم.» خداوند پس از گرفتن این پیمان، اسم‌های آنها را به آدم(ع) تعلیم داد و به فرشتگان عرضه کرد، هیچ‌کدام به آنها عالم نبودند، پس در پاسخ قول خدای متعال که فرمود: «مرا از نام‌های اینها خبر دهید، اگر راست می‏گویید»، عرض کردند: «منزهی تو! برای ما علمی نیست جز آنچه به ما آموخته‏ای. همانا تو عالم و دارای حکمتی.» (آن‌گاه خداوند) فرمود: «ای آدم(ع)! فرشتگان را به اسم‌های آن انوار خبر ده.»

پس وقتی که اینها را به اسماء خبر داد، فرشتگان دانستند که این مطلب (در نزد آدم) به امانت گذاشته شده و آدم به سبب آگاهی از آن، فضیلت و برتری یافته است. سپس امر به سجده‏ آدم(ع) شدند، زیرا که سجده ملائکه، فضیلتی برای آدم و عبادت برای خدای متعال بود، چون که سجده ملائکه، سزاوار آدم بود.»

تفسیر فرات، ص ۱۱، ط نجف