جای خالی داستان های فرعی

● نقد شفاهی سریال "در مسیر زاینده رود"
جای خالی داستان های فرعی در مجموعه "در مسیر زاینده رود" به شدت حس می شود.
فیلمنامه علیرضا نادری، متن قابل دفاعی است و قصه اصلی و داستان …

نقد شفاهی سریال "در مسیر زاینده رود"

جای خالی داستان های فرعی در مجموعه "در مسیر زاینده رود" به شدت حس می شود.

فیلمنامه علیرضا نادری، متن قابل دفاعی است و قصه اصلی و داستان دو خانواده از دو فرهنگ متفاوت در تقابل با یکدیگر بواسطه یک حادثه مرکزی به خوبی روایت شده است.

همچنین کارگردانی فتحی نیز به عنوان کسی که مدیوم تلویزیون را به خوبی می شناسد حساب شده و قابل قبول است اما در مجموع این سریال حرکت رو به رشدی در کارنامه کاری این فیلمساز محسوب نمی شود.

همانگونه که به کرات نیز گفته شده لهجه به ساختار کار لطمه زده است و مشاور نیز در کار خود موفق نبوده است.

ساخت یک مجموعه حرفه ای و در عین حال مناسبتی در فضایی خارج از تهران و در شهری فرهنگی چون اصفهان اقدامی ستودنی است اما بهتر بود از بازیگران بومی این شهر برای کاراکترهای اصفهانی استفاده می شد مضاف بر اینکه بسیاری از ساکنان این شهر متعلق به قومیت های مختلف اند و فتحی می توانست از بازیگران پایتخت با گویش های خودشان استفاده کند.

بازی بازیگران بسیار معمولی و یکنواخت است و در این میان تنها جنس بازی مهرداد ضیایی به عنوان یک فرد سیاس، چاپلوس و در عین حال نیازمند متفاوت و جذاب است.

تدوین کار نیز بسیار ضعیف و دم دستی است و خلاقیت تدوینگر در جایگاه کسی که فیلم را دوباره کارگردانی می کند در اینجا به چشم نمی خورد.

به رغم روایت درست داستان اصلی، جای قصه های فرعی و اصطلاحا اهرم های ماجرای اصلی به شدت حس می شود و مسئله ای چون قصاص برای یک اثر ۳۰ شبه مناسبتی به خودی خود پرکشش نیست.

اما با این وجود "در مسیر زاینده رود" در میان مجموعه های مناسبتی امسال از جایگاه فاخرتری برخوردار است.

حسن شیخ حائری