نگاهی به "سوپراستار"

اگر چه تهمینه میلانی،در نشست پرسش و پاسخ پس از نمایش "سوپراستار"، فبلمش را واجد نزدیک ترین مضمون به بخش "در جستجوی حقیقت" می دانست،اما بهانه الصاق چنین عنوانی به فیلم بسیارتحمیلی …

اگر چه تهمینه میلانی،در نشست پرسش و پاسخ پس از نمایش "سوپراستار"، فبلمش را واجد نزدیک ترین مضمون به بخش "در جستجوی حقیقت" می دانست،اما بهانه الصاق چنین عنوانی به فیلم بسیارتحمیلی و غیر منطقی به نظر می رسد.چه اینکه "سوپر استار" پیش از هر چیز فیلمی است درباره حواشی زندگی خصوصی و کج رفتاری های گاه احمقانه یک ستاره سینمای ایران! سوپراستاری (شهاب حسینی) که گرچه مجموعه ای از تندیس های مهم جشن های سینمایی را به خانه برده است،اما آن قدر بدمن است که به بدیهی ترین اصول حرفه ای دهن کجی می کند و شیوه نامعقول خودش را در پیش می گیرد.در اینجاست که فیلمنامه نویس به داد این شخصیت مفلوک می رسد و دخترکی (فتانه ملک محمدی) که قرار است شازده کوچولوی قصه باشد را سر راهش قرار می دهد تا با روش های کاملاً کلیشه ای جوان را به راه راست هدایت کند.

از آشنایی عجیب و غریب بازیگر و دخترک که بگذریم،این سوال که چطور ممکن است شخصیتی پررو،سمج و اعصاب خردکن را به جای فرشته ای آسمانی به تماشاگر قالب کرد،به شدت ذهن را درگیر می کند.شاید به همین خاطر است که وقتی در سکانس های پایانی دیالوگ هایی نظیر "مثل یک پرنده رها بود" یا "من فرشته ها رو خوب می شناسم!" از زبان آقای سوپراستار شنیده می شود،لبخند تماشاگر را بر می انگیزد. کاش میلانی قصه را به سمت و سوی معناگرایی سوق نمی داد تا لااقل با فیلمی خوش ساخت در باب مذمت ابتذال در زندگی ستاره ها رو در رو بودیم. با این همه بازی شهاب حسینی و نسرین مقانلو تماشایی است و فتانه ملک محمدی نشانه هایی از امید را بروز می دهد.