مسئولا‌ن و خطر تجمل گرایی

در بحث تجمل‌گرایی، به ویژه در حکومت اسلامی نوک پیکان متوجه حاکمان و والیان‌ ‌کشور است. حاکم جامعه باید از بعضی کارهای مشروع که به ظاهر، دنیادوستی، لذت‌گرایی،‌‌ ‌حب جاه و مقام …

در بحث تجمل‌گرایی، به ویژه در حکومت اسلامی نوک پیکان متوجه حاکمان و والیان‌ ‌کشور است. حاکم جامعه باید از بعضی کارهای مشروع که به ظاهر، دنیادوستی، لذت‌گرایی،‌‌ ‌حب جاه و مقام و مانند آن خوانده می‌شود، پرهیز کند؛ زیرا رفتار، کردار، طرز تفکر‌‌ ‌و زندگی او به خاطر موقعیت خاصی که در جامعه دارد، در نظر عموم به منزله معیاری‌ ‌برای خوبی و بدی رفتار به شمار می‌آید. به همین سبب، مردم از نوع خوراک، پوشاک،‌‌ ‌مسکن، اتومبیل و دیگر ظواهر زندگی او الگو می‌گیرند. در صورت بهره‌مندی او از زندگی‌‌ ‌اشرافی، مردم نیز ناخودآگاه به تجمل‌گرایی بیش از حد تشویق خواهند شد که این خود،‌ ‌یکی از راه‌های شکل‌گیری اخلاق پست و‌ اندیشه‌های بی‌ارزش در جامعه است. در صورت‌‌ ‌آلوده شدن کارگزاران کشور به تجمل‌گرایی و زندگی مرفه، مردم نیز بر اساس فرمایش‌ ‌حضرت علی علیه‌السلام که: <الناس بامرائهم اشبه منهم بآبائهم‌‌؛ ‌‌شباهت مردم به زمامدارانشان بیشتر از شباهت آنان به پدرانشان است.> گرفتار روحیه‌ ‌دنیاطلبی و رفاه‌زدگی می‌شوند که ریشه بسیاری از انحراف‌ها و ناهنجاری‌های فردی و‌ ‌اجتماعی است.امام خمینی (ره )در هدایتگری‌ها و سخنان خود همواره مردم و عموم جامعه را از تجمل‌گرایی و رفاه‌زدگی بر حذر می‌داشت و آنان را به ساده زیستی هدایت می‌کرد و می‌فرمود: <ما باید کوشش کنیم که اخلاق کاخ‌نشینی را از این ملت بزداییم.> ایشان عظمت انسان‌ها را در زندگی ساده آنها می‌دانست و می‌فرمود: <عظمت انسان به لباس و کلاه و اتومبیل و... امثال ذلک نیست. انسان یک حقیقتی است که آن حقیقت اگر بروز کند، شرافتمند است، عظمت دارد که بزرگ‌ترین افراد بشر انبیا بودند و ساده‌ترین از همه آنها بودند. در عین حالی که بزرگ‌تر از همه بودند و همه آنها را به بزرگی می‌شناختند، در عین حال ساده‌ترین افراد بودند. در وضع زندگی‌شان، تمام انبیا این طور بودند و تاریخ همه آنها را نشان می‌دهد که با وضع بسیار ساده‌ای عمل می‌کردند>.‌

حضرت آیت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب نیز در این باره می‌فرماید:‌‌ ‌‌اگر در جبهه امیرالمومنین علی علیه‌السلام قرار بگیرید، برجسته‌ترین خصوصیت او‌ ‌در دوران حکومتش که مربوط به امروز من و شما می‌شود، دو چیز است: یکی عدالت‌ ‌اجتماعی، دیگر زهد نسبت به دنیا.‌‌‌

‌شهید آیت الله مدرس نیز در مورد پیوند زندگی زاهدانه خود با آزادگی و مبارزاتش علیه‌ ‌استبداد می‌گوید:‌‌ ‌‌اگر من اظهار عقیده می‌کنم و هر حرف حقی را بی‌پرده می‌زنم، برای آن است که چیزی‌ ‌ندارم و از کسی هم نمی‌خواهم. اگر شما هم بار خود را سبک کنید، آزاد می‌شوید...‌‌ ‌باید جان انسان از هرگونه قید و بندی آزاد باشد تا مراتب انسانیت و آزادگی خودش را‌ ‌حفظ کند.‌‌

بنابراین، تجمل‌پرستی یک مسئول، به فساد اخلاقی و اقتصادی جامعه می‌انجامد.‌

‌ پرهیز از تجمل‌پرستی مسئولان نظام و زندگی ساده و همراه با زهد آنان، همچون‌‌‌ ‌اکسیری نشاط آفرین، معنویت و فضیلت را در لایه‌های مختلف اجتماع تزریق می‌کند و‌ ‌محیط را برای فعالیت رانت‌جویان و مفسدان اخلاقی تحمل‌ناپذیر می‌سازد.‌‌‌