بازی چهار و نیم میلیارد تومانی

یک اتفاق نادر در فوتبال ایران

مسابقه دوستانه ستارگان میلان با پرسپولیس، بدون شک یک اتفاق ویژه و نادر است. اتفاقی که در فوتبال ایران جدی گرفته نمی‌شود و اساسا فرصت یا اتفاقاتی از این دست شکل نمی‌گیرد. خیلی ساده است. یک باشگاه برای گذران امور خود و البته درآمدزایی راه‌های مشخصی دارد. همه جای دنیا این راه‌ها و روش‌ها یکسان است. پخش تلویزیونی، اسپانسرهای روی پیراهن و تبلیغات محیطی در ورزشگاه‌های محل بازی، عمده‌ترین راه‌هایی هستند که درآمدهای یک باشگاه را در طول فصل رقم می‌زنند.

باشگاه‌های بزرگ اما به اینها قناعت نمی‌کنند. داشتن هوادار می‌تواند آنها را وارد مدل‌های تازه‌یی کند. مثل همین مسابقه‌یی که حالا قرار است پای ستاره‌های سابق میلان را به تهران باز کند. تورنمنت‌های چند جانبه و بازی‌های دوستانه نیز حالا بخش قابل توجهی از درآمدهای باشگاه‌های بزرگ اروپایی را به خود اختصاص می‌دهند. تورهای آسیایی که در این چند ساله حسابی برای باشگاه‌هایی چون رئال مادرید، منچستر، بارسلونا، لیورپول و... مد شده، یک بازار جذاب و ویژه است. آسیا بهترین بخش این بازار و پر سودترین آن است. میزان علاقه‌مندی بالا و به همان میزان طرفدار قابل توجه، باشگاه‌های بزرگ اروپایی و البته اسپانسرهای تبلیغاتی را برای حضور پررنگ و همیشگی در این بازار ترغیب می‌کند.

آنها همان‌طور که در سالیان اخیر به کرات دیده شده، برای سفر به آسیا و خاور میانه همیشه و حتی در میانه فصل و کوران لیگ‌های اروپایی خودشان نیز آماده‌اند. ایران البته از این بازار سهمی ندارد. قطر و امارات در خاور میانه و چین، اندونزی و مالزی از شرق آسیا شرکای اصلی باشگاه‌های اروپایی در این بازار به شمار می‌روند. ژاپن و کره جنوبی نیز البته به نوعی و با برگزاری تورنمنت‌هایی مثل جام باشگاه‌های جهان طی سال‌های قبل در توکیو با باشگاه‌های اروپایی همکاری‌های تنگاتنگی داشته‌اند، اما حالا شاید میزان پیشرفت آنها در فوتبال جهان، کار طرف اروپایی را برای بستن قراردادهای چرب و نرم در این حوزه سخت‌تر کند. اما درباره ایران. بخش فراموش شده از بازار جذاب فوتبال آسیا که حضور در آن هم می‌تواند برای اروپایی‌ها حسابی سودده باشد. درست مثل مشارکت آنها در نفت، پتروشیمی و صنعت خودرو ایران که همواره برای اروپایی‌ها بازاری فوق‌العاده و دوست داشتنی بوده است.

اما چرا تا حالا پای تیم اروپایی به فوتبال ایران باز نشده؟ چرا ایران هیچگاه بخشی از تور آسیایی باشگاه‌های بزرگ اروپایی نیست؟ آیا میزان تماشاگران در ایران کمتر از اندونزی و مالزی است یا حمایت اسپانسرها و کمپانی‌های بزرگ، به مانند آنچه که در قطر و امارات وجود دارد، مانع کار است؟ دلایل دیگری را هم البته می‌توان ذکر کرد. تحریم‌های چند سال اخیر، نبود استادیوم‌ها و امکانات مدرن، هتل‌های مجهز، خطوط هواپیمایی درجه یک و نکاتی از این دست شاید دم دست‌ترین چیزهایی باشد که می‌توان درباره عدم حضور ایران در این بازار جذاب برشمرد.

با این همه سفر بایرن مونیخ در سال‌های گذشته و حالا ستارگان میلان به تهران نشان می‌دهد، اگر پای یک قرارداد معقول و خوب در میان باشد، حتی بزرگ‌ترین باشگاه‌های اروپا هم می‌توانند در لابه‌لای تورهای خارجی خود سفری به تهران داشته باشند. در واقع محمد رویانیان، مدیرعامل باشگاه پرسپولیس کاری را انجام داده که به راحتی می‌تواند انجام دهد. کاری که علی فتح‌الله‌زاده در بیش از یک دهه حضورش در استقلال از آن عاجز بوده و مدیران سابق پرسپولیس نیز هر یک به نوعی لیاقت و عرضه انجامش را نداشته‌اند. مسابقه پرسپولیس و ستارگان میلان آن‌گونه که از تعرفه‌های تبلیغاتی شرکت برگزار‌کننده این مسابقه بر می‌آید حدود ۵/۴ میلیارد تومان ارزش دارد که اگر حدود ۷۰ درصد آن هم به تحقق بپیوندد، بیش از سه میلیارد تومان یا به عبارتی یک میلیون دلار درآمد تبلیغاتی خواهد داشت.

به این رقم، بلیت فروشی مسابقه با درنظر گرفتن حداقل ۵۰ هزار تماشاگر با میانگین بلیت هفت هزار تومان (بلیت‌های مسابقه۱۵، ۸ و ۵ هزار تومانی هستند) حداقل ۱۰۰ هزار دلار دیگر اضافه خواهد شد که برای یک بازی نه چندان پر اهمیت آن هم با تیمی شکل گرفته از بازیکنان قدیمی میلان عدد معقولی به نظر می‌رسد. به عبارت بهتر اگر حضور ستاره‌های قدیمی میلان که از جمع آنها البته دیدن ستاره‌هایی چون پائولو مالدینی، فرانکو باره سی، دروسی، گتوزو و دی کانیو واقعا دوست داشتنی به نظر می‌رسد، توانسته بیش از یک میلیون و صد هزار دلار درآمد داشته باشد، به‌طور قطع برگزاری تورنمنت‌های چهار جانبه و انجام مسابقه تدارکاتی با باشگاه‌های درجه یک اروپایی هم می‌تواند مقرون به صرفه و عملی باشد.

صدرا مهرابی

‌ دارای گواهینامه مدیریت فوتبال از دانشگاه استانبول ترکیه