پیرلو مدیر و مدبر

کاندیدای ایتالیایی ها برای توپ طلای امسال فوتبال جهان

ایتالیایی‌ها شش سالی است که توپ طلا را نبرده‌اند و بسیار دوست دارند آن را از نو ببرند. بعد از فابیو کاناوارو که سال ۲۰۰۶ در سایه کاپیتانی تیم فاتح ایتالیا در جام جهانی آن سال این توپ را شکار و عنوان مرد سال فوتبال اروپا و جهان را تصاحب کرد (پیش از وی روبرتو باجو در سال ۱۹۹۳ به این موفقیت دست یافته بود)، ایتالیایی‌ها به این توپ دست نیافته‌اند و این عنوان بعد از برداشته شدن شرط‌های ملیتی و منحصر شدن به اروپایی‌ها بارها به تملک ستاره‌های آمریکای جنوبی درآمده است.

ایتالیایی‌ها سال‌ها کوشیده‌اند با مطرح کردن این پرسش که آیا نرسیدن توپ طلا به امثال پائولو مالدینی و فرانچسکو توتی یک بی‌انصافی بزرگ نیست زمینه را برای پیروزی آنها و خودشان در این گزینش باز کنند، اما گوش‌های ناشنوا بر سوال فوق، بی‌شمار بوده‌اند. در نتیجه مالدینی ۴۴ ساله چند سالی است که کفش‌ها را آویخته و توتی ۳۶ ساله هرچند هنوز در میدان حاضر و عضو شاخص آ.اس.رم است، اما دیگر گزینه قابل باور و اصلی برای توپ طلا نیست.

در چنین فضایی تلاش ایتالیایی‌ها برای تصاحب مهم‌ترین جایزه انفرادی فوتبال جهان اینک بر اندریا پیرلو متمرکز شده است. این هافبک وسط مدیر، مدبر و باهوش در رقابت‌های اخیر یورو بار اصلی بازیسازی را در تیم ایتالیا بر دوش می‌کشید و او بود که بعد از دریافت هر توپ آهنگ حرکت بعدی تیمش و سمت و سوی بازی را تعیین می‌کرد. پیرلو در چنین نقشی و در پستی شبیه به دیمیتریو آلبرتینی هافبک آ.ث.

میلانی دهه ۱۹۹۰ ایتالیا، فروغی عالی داشت و با این که بازی‌اش زیاد به چشم نمی‌خورد، اما همیشه آنجا که لازم بود، در صحنه حضور داشت و در سایه سال‌ها تجربه بلد بود که چطور توپ‌ها را بین یارانش تقسیم و طولانی‌ترین مسیرها تا دروازه رقبا را با یک پاس قطری کوتاه و فضا را برای گلزنی دیگران مهیا و باز کند.

پیرلو حتی در این مسابقات گلزنی هم کرد که با یک ضربه آزاد جالب در برابر کرواسی بود، اما‌ آنچه در درجه اول از وی طلب می‌شد و او به بهترین شکل انجام می‌داد، مدیریت تیم از مرکز میدان بود.

درست است که ایتالیایی‌ها برای این پست و در این نقطه از میدان دانی یله ده روسی آ.اس‌.رمی را هم در خدمت داشتند و تیاگوموتای برزیلی الاصل نیز گاه به کمک‌شان می‌آمد، اما پیر‌لو چیز دیگری بود.

درخشش دوباره پیرلو از ابتدای فصل گذشته پایه‌گذاری و آغاز شد. هنگامی که آث‌.میلان در اقدامی خودکشی‌وار وی را به رقیب بزرگش در کورس قهرمانی کالچو یعنی یوونتوس واگذار کرد و او نیز همان عنصر غایب در بازی ‌گورخرهای تورین و لازم برای کسب قهرمانی را که همانا مدیریت مرکز میدان و اداره حرکات روبه عقب و رو به جلو تیمش بود، به موثرترین شکل انجام می‌داد و به سان فرمانده گمشده‌ای بود که راه‌راه پوش‌های تورین سال‌ها وی را جستجو کرده و سرانجام مثل یک هدیه و غنیمت بزرگ از اردوی دشمن تحویل گرفته باشند. همان انتقال باعث تغییر در سرنوشت لیگ ایتالیا و کوچ عنوان قهرمانی از سن‌سیرو به شهر تورین بعد از ۸ سال فترت یوونتوس در این زمینه شد. به واقع آنچه که تجدید قهرمانی روسونری را ناممکن و این عنوان را از آن بیانکونری کرد، از کف دادن قوه مدیریت بر مرکز میدان و واگذاری این امتیاز به اردوی رقیب مستقیم یعنی گورخرهای تورین بود. یووه با این امتیاز به فینال جام حذفی ایتالیا هم رسید و بعد از سال‌ها بی‌رونقی که محصول تبعید تیم به «سری B» به سبب سهم عمده تیم در رسوایی کالچوپولی و سپس بازگشت بی‌شوکت و فاقد جبروت تیم به سری A بود، یووه سرانجام از نو سر برآورد و ماه‌ها بعد از رسیدن اسکودتو به راه‌راه‌پوش‌های تورین هنوز این شک وجود دارد که سهم آنتونیو کنته سرمربی آنان در این موفقیت بیشتر بوده یا نقش پیرلو که تا آمد مدیریت لازم را به میانه میدان این تیم ارزانی داشت و آرامش و تسلط را ضمیمه کار کرد.

کارشناسان ایتالیایی که پاسخ این سوال را نیک می‌دانند، رای بر برتری پیرلو بر کنته داده‌اند و او را سزاوار تصاحب توپ طلای امسال می‌دانند و رخدادهای مسابقات اخیر یورو ۲۰۱۲ را سندی اضافی بر آن می‌انگارند.