ادبیات برزیل

پدرو آلوارس کوبرال سرزمین برزیل را در سال ۱۵۰۰ در راهش به هند کشف کرد و منشی او پرووازد کامینا اولین کسی بود که شرحی از منطقه برزیل به رشته تحریر درآورد. در قرن شانزدهم هم مهمترین …

پدرو آلوارس کوبرال سرزمین برزیل را در سال ۱۵۰۰ در راهش به هند کشف کرد و منشی او پرووازد کامینا اولین کسی بود که شرحی از منطقه برزیل به رشته تحریر درآورد. در قرن شانزدهم هم مهمترین نویسندگان برزیل همه به زبان پرتغالی می نوشتند و دربارهٔ زیبایی های طبیعی و آداب و عادات سرخپوستان آثار دلاویزی پدید آوردند برجسته ترین نویسنده این عصر مردی به نام جوزه آنجیتا (۱۵۹۷-۱۵۳۴) از فرقه مذهبی ژوزئیت ها که شاعر و درام نویس و تاریخ نوسی، مذهبی بود. در قرن هفدهم با رشد و توسعه صنعت نیشکر در برزیل، ناحیه با هیاوپرنا مبوکو به سرعت ترقی یافت شهرهای بزرگ و کلیساها نقش عمده ای در تقویت هنر و ادبیات منتهی به سبک باروک داشتند از طرف دیگر نهضت ها و تحولاتی در این سرزمین به وقوع پیوست. بنتوتیکز با پینتو (۱۶۱۸-۱۵۴۰) اولین شاعری بود که اشعاری جالب سرود و مانوئل بوتلود اولیویرا (۱۷۱۱-۱۶۳۶) نیز اشعار جالبی پدید آورد. ز ادیبان دیگر قرن هفدهم فری ویسنت دوسالوادور (۱۶۳۶-۱۶۶۴) و گریگوریود ماتوس گیورا (۱۶۹۶-۱۶۶۳) و آنتونیو وییرا (۱۶۹۷-۱۶۰۸) و سرمائوس (۱۷۴۸-۱۶۷۹) را می توان نام برد که هر یک آثار ادبی جالبی اعم از نظم و نثر خلق کردند. قرن هجدهم عصری طلائی و درخشان در برزیل بود. سائویولو و ریدوژانیر و مراکز فرهنگی، ادبی و اقتصادی و هنری برزیل به شمار می رفت که در آن ها آثار بدیع هنری اعم از معماری و مجسمه سازی و نقاشی و ادبی خلق گردید. بسیاری از آکادمی های علمی و ادبی تأسیس شد و اعضاء این مؤسسات علمی در برزیل معروف بودند. در میان گروه ادیب دانشمند سبساتیائو دارو کاپیتا (۱۸۳۷-۱۶۶۰) و پدرو تاکیوئس (۱۷۷۷-۱۷۱۴) مورخ نیونومار کوئس پریرا (۱۷۲۸-۱۶۵۲) نوول نویس و میتاس آریس راموس دسیلوا داکا (۱۷۷۰-۱۷۰۵) دارای اهمیت فراوان بوده اند. در اواخر قرن هجدهم تأثیر و نفوذ نویسندگان و فلاسفه فرانسوی در برزیل بسیار عمیق بود به طوریکه تغییر و تحولی در ادبیات این سامان صورت گرفت. یکی از رهبران و پیشوایان نظم و نثر برزیل توماس آنتونیوگونزاگا (۱۸۱۰-۱۷۴۴) بود که آثاری بدیع و جالب آفرید.

اشعار غنائی به وسیله شاعران متعدی در قرن هجدهم در برزیل سروده شدک ه مایه های چوپانی و روستائی و غیره داشت از مهمترین این گروه شاعران که اشعاری دلاویز سرودند می توان کلایودیو مانوئل داکوستا (۱۷۸۹-۱۷۲۹ سراینده منظومه اوبراس(در ۱۷۶۸ سرود) توماس آنتونیوگونزاگا منظومه ماریلیاده دیرسیو را سرود و چند بار چاپ و مهمترین و جالب ترین شعر قرن هجدهم بود و مانوئل ایگناسیوداسیلوا آلوارنگا (۱۸۱۴-۱۷۴۹) نویسنده کتاب جلورا (۱۷۹۹) بود، را ذکر کرد. دو تن شاعر دیگر یکی به نام جوزه بازیلیودا گاما (۱۷۹۵-۱۷۱۴) و جوزه دسانتاریتا دورااو (۱۷۸۴-۱۷۲۰) یک منظومه رزمی نوشت. بازیلیو نویسنده ای از اوروگوئه که به میسیون مذهبی ژوزئیت ها حمله کرد سانتاریا نویسنده و شاعر شعری جالب سرود این منظومه مقداری مایه سرخپوستی و توضیحاتی از آداب و رسوم آنان را دربر داشت. در سال ۱۸۰۸ نایب السلطنه پرتغال از ترس ناپلئون گریخت ودرار خویش را در ریودوژانیرو قرار داد این واقعه منتهای اهمیت را برای برزیل در برداشت برای اینکه اکنون ملیت مستعمراتی اهمیت یافته و کشور برزیل اعتبار و مرکزیتی کسب کرده بود. در سال ۱۸۲۲ دام پدروی اول جانشین دام جوآن گشت و اعلان استقلال کرد آنگاه چند سال بعد تا سال ۱۸۴۰ یک دوره اغتشاش سیاسی حمفرما بود، تا اینکه دام پدروی دوم امپراطور شد. در این حوال سلطنت یک دوره طولانی سعادت آمیز واگذرانید و صلح برقرار گشت و فرهنگ ترقی و رونق یافته، اما بین سالهای ۱۸۰۸ و ۱۸۰۴ ادبیات به افکار و ایده های سیاسی آمیخته گشت، روزنامه نگاری راه باز می کن و بیانات خطابه ای رونق می گیرد و اینک نگاهی اجمالی به وضع سبک رمانتیسم ادبی برزیل می شود .