درددل های من و تورج!

سلام تورج... دوست نادیده من!
یادداشت ات را دیدم... دلم هوات رو کرد... اومدم و نوشته هات رو خوندم... به خصوص نوشته ات راجع به خدا و پیشنهاد کنارگذاشتن اش را از زندگی! می خوام چند تا حرف دل …

سلام تورج... دوست نادیده من!

یادداشت ات را دیدم... دلم هوات رو کرد... اومدم و نوشته هات رو خوندم... به خصوص نوشته ات راجع به خدا و پیشنهاد کنارگذاشتن اش را از زندگی! می خوام چند تا حرف دل ام رو برات بنویسم: اول این که خوشحالم که می نویسی از تردیدهات،‌ از سوالهات، از اون ابهام ها و شک و گمان هایی که رنج ات می دن... فکر کنم حول و حوش بیست و سه چهارسال باشی... این تردیدها بهترین میوهای این دوران هستند... باور کن به اندازه شکفته شدن یک غنچه گل سرخ در بهار، طبیعی و قابل انتظارن و به همون اندازه خوشحال کننده... از تردیدهات نترس ولی بیشتر از اون از دانستن نترس... به خودت مجال بده... تو زمان داری و همه پرده ها برات برداشته می شه... به جواب همه سوالهات می رسی مثل آفتاب... به این که خلاصه کی به کی هست تو این عالم... چی به چی هست... چرا این همه اینجوری هست...مطمئن هستم... چشمات مثل خورشید روشن می شن... اونوقت به آگاهی شیرینی می رسی که بهش می گن معرفت، شناخت، عرفان. فقط صبور باش و به خودت مجال بده... بعد می فهمی که همه اینها به خاطر این هست که خدا زیادی عاشق بنده هاش شد...عشق بود که همه این مصیبت ها (البته به ظاهر) رو درست کرد. اگه بشه یه ایراد از خدا گرفت این هست که چرا اینقدر به انسان بها داد؟ آخه سرچشمه همه این بدی ها که دل خدا رو هم آزار می ده این بود که انسان رو به جای خودش گذاشت در زمین و بهش اینقدر روح داد... اینقدر اختیار داد... اینقدر خلاقیت داد... اینقدر قدرت داد که بشر همه کارهایی رو که خود خدا تو بقیه این جهان بی انتها می کرد... بشر در زمین بتونه انجام بده. ولی تورج! بشر قدر خودش رو ندونست... همه اختیار و خلاقیت و اراده اش رو برا سعادت خانواده بشری به کار نگرفت بلکه رفت دنبال خودپرستی... این یه واقعیته که روز اول به خدا قول داده بود که فقط اون رو بپرسته و تو زمین تلاش کنه که همه به پختگی برسن... آخه این رحم دنیا رو برای این ساخته بودن که یه مدتی بیاییم آماده بشیم برای باغ زندگی و شادی مطلق و نزد معشوقی که خودش از همه عاشق تر هست. اما چه می شه کرد انسان خام و نادان هست، جفاکار و ستم پیشه است... اصلا چون ناقص بود باید می اومد اینجا تا پخته بشه... نمی تونست مثل خدا تدبیر کنه... تا "جهان چون خط و خال و چشم و ابرو" بشه "که هرچیزش به جای خویش نیکوست" این شد که هرجا خدا خلقت کرد کامل بود... هرجا ما فرمون رو دستمون گرفتیم، رفتیم تو خاکی، تصادف کردیم، مشکل درست کردیم. این بود که شد این همه ام اس و سرطان و هزار بلای دیگه...

تورج نازنین! عرفان رو نه می شه نوشت، نه می شه خوند، نه می شه گفت، نه می شه شنید. هم می شه نوشت و گفت و هم می شه خوند و شنید. اما با خوندن و شنیدن جزو جان ات نمی شه. چون عرفان یعنی پی بردن به همین رازها که داره تو رو آشوب می کنه. چون "هرکه را اسرار حق آموختند... مهر کردند و دهانش دوختند" ... چون "این مدعیان در طلب اش بی خبرانند... کآن را که خبر شد خبری باز نیامد"... چون عرفان هر مقدارش که وصال بده، بالاترین و والاترین ثروت ها و نعمت هاست. پس تورج به خودت مجال بده... از گفتن تردیدهات هراس نکن اما با خودت یک قرار بذار: بگو من حق دارم که تردید کنم اما حق ندارم به هرچه تردید کردم، اون رو نفی کنم. این عقلایی هست که بگیم: من این رو نمی دونم اما از خامی هست که بگیم: این وجود نداره... چون من هنوز ظرفیت دونستن اش رو به دست نیاوردم... نه! باید ظرف ذهن و دل و سینه مون رو وسیع تر کنیم.

دوست ات دارم و به روزهای آفتابی دل و ذهن ات ایمان دارم.

تورج! اگه حوصله اش رو داری این شعر سعدی رو بخون... به عنوان یک هدیه. شاد باشی!

هر که به خویشتن رود ره نبرد به سوی او بینش ما نیاورد طاقت حسن روی او

باغ بنفشه و سمن، بوی ندارد ای صبا غالیه ای بساز از آن طره مشک بوی او

هرکس از او به قدر خویش، آرزویی همی کند همت ما نمی کند، زو به جز آرزوی او

من به کمند او درم، او به مراد خویشتن گر نرود به طبع من،‌ من بروم به خوی او

دفع زبان خصم را تا نشوند مطلع دیده به سوی دیگری دارم و دل به سوی او

دامن من به دست او روز قیامت اوفتد عمر به نقد می رود، در سر گفت و گوی او

سعدی اگر برآیدت، پای به سنگ دم مزن روز نخست گفتمت، سر نبری ز کوی او

دکتر محمدحسن جعفری سهامیه