لالائی در فرهنگ مردم

لالائی سخن موزون و آهنگ دار که مادر برای او زمزمه می کند و او را در خواب خوش فرو می برد، این کلمات ساده و حرف های بی پیرایه که بیان کننده عادی ترین موضوع های خودمانی و ذوقی زندگی …

لالائی سخن موزون و آهنگ دار که مادر برای او زمزمه می کند و او را در خواب خوش فرو می برد، این کلمات ساده و حرف های بی پیرایه که بیان کننده عادی ترین موضوع های خودمانی و ذوقی زندگی است چون بر زبان مادر جاری می شود با جوهری از عشق و احساس همراه است و گوش کودک را می نوازد و در جان او اثر می کند و او را آرام آرام در خواب راحتی عمیق غرقه می سازد، لالائیهای فارسی معمولا با ادای کلمات «لالا لالا» آغاز می شود:

-لالا لالا گل پسته باباش بار سفر بسته

لالا لالا گل خشخاش باباش رفته خدا همپاش

لالا لالا گل زیره بچه م آروم نمی گیره

لالا لالا گل لاله پلنگ در کوه می ناله

نه گو۱ داره نه گوساله به غیر از رود۲ یک ساله

برو لولوی صحرائی تو از رودم چه می خواهی

که رود من پدر داره کلام الله به بر داره

-ببم لای لای، کاکام لای لای، جونم لای لای

لالایت می کنم خوابت نمی یاد. بزرگت می کنم یادت نمی یاد...

-لالا لالا گل نعنا بابات رفته شدم تنها

لالا لالا گل عناب شدم از گریه هات بی تاب

حرکت منظم گهواره، شنیدن آوای محزون، گوشنواز و عاشقانه مادر از تمام وجودش مایه می گیرد...

اهمیت و ارزش والای این رابطه در این است که طرز تکلم، وزن موسیقیایی و کیفیت ادای کلمات زبان مادری را در ضمیر صافی خود ضبط می کند و حنجره و کام و زبان او نیز به همان صورت رشد می کند و پرورده می شود.

سلیمان مختاری

۱- گاو

۲- فرزند