کندی کراش شیرینی های اعتیادآور

سباستین کنوتسون, طراح سوئدی کندی کراش, از دلایل محبوبیت باورنکردنی این بازی کامپیوتری می گوید

تب کندی کراش در ماه های گذشته کمی فروکش کرده ولی اگر عضو فیس بوک باشید، هنوز هم روزی نیست که درخواستی از این بازی از طرف دوستانتان به شما نرسد. این بازی با گرافیک ساده اش، یکی از پرطرفدارترین بازی های کامپیوتری در سال ۲۰۱۳ بود و آنها که به قول خودشان معتاد این بازی شده اند، در سال جدید هم نمی توانند از این شیرینی های رنگارنگ بگذرند. این گزارش ماجرای تولید این بازی را روایت می کند؛ اینکه چطور این ایده ساده به ذهن سازندگان کندی کراش رسید و چرا کسانی که این بازی را شروع می کنند، دیگر نمی توانند از آن دل بکنند.

سباستین کنوتسون حتی شیرینی هم دوست ندارد ولی کسی است که ایده حماسه کندی کراش، یکی از پرطرفدارترین بازی های کامپیوتری فعلی را پرورانده است؛ «شکلات دوست دارم ولی شیرینی خیلی نه.» کنوتسون، مدیر هنری خلاق شرکت «کینگ دیجیتال اینترتینمنت»، تولیدکننده بازی های کامپیوتری است و بیشتر از تمام همکارانش برای خلق این بازی تلاش کرده. قاعده این بازی فوق العاده ساده است: باید ۳ شیرینی همرنگ یا بیشتر را کنار هم بچینید تا امتیاز بگیرید و به مرحله بعدی بروید. این بازی کمی شبیه تتریس، ولی آسانتر از آن است.

کنوتسون می گوید که از رنگ های براق پاستیل ها و شیرینی های لیمویی خوشش آمد، چون برای او یادآور بازی های ساده ابتدای دهه ۹۰ میلادی بود که با ماشین های بزرگ در مکان های عمومی اجرا می شد.

«من از نسل پلی استیشن نیستم که انتظار دارند همه بازی ها سه بعدی باشند. عاشق تتریس و پین بال بودم. بازی هایی که روی آنها قفل می شدید و حاضر بودید برای بازی کردن دوباره، یک سکه دیگر داخل دستگاه بیندازید.»

او می خواست با خلق کندی کراش، لذت سهل الوصول را به بازیگران هدیه بدهد، با وجود این نمی توانست چنین استقبالی را پیش بینی کند: «واقعا همه مان شگفت زده شدیم.»

کندی کراش در سال ۲۰۱۲ عرضه و یک سال بعد به پرطرفدارترین بازی فیس بوک تبدیل شد. در سال ۲۰۱۳ ماهانه به طور متوسط ۴۶ میلیون نفر آن را بازی می کردند. بازی روی بیش از ۵۰۰ میلیون موبایل و تبلت نصب شده و روزانه ۹۷ میلیون بازیگر دارد. کندی کراش در میان اپلیکیشن های رایگان در سال ۲۰۱۳ بیشترین دانلود را داشت و به خاطر ابزارهایی که بعضی از بازیگران برای عبور از مراحل سخت می خرند، روزانه ۸۵۰ هزار دلار درآمد داشته است.

ولی چه تضمینی وجود دارد که کندی کراش از رونق نیفتد و مثل بازی «فارمویل» فراموش نشود؟ شرکت کینگ فکر این را کرده است. کندی کراش را می توان در شبکه های اجتماعی، با موبایل های هوشمند یا تبلت بازی کرد. بازیگر می تواند هر وقت که فرصت کوتاهی داشت، بازی را از همانجا که متوقف شده، شروع کند. این فرصت کوتاه می تواند در وقت استراحت ناهار، در یک جلسه خسته کننده یا دقایق قبل از خواب باشد. درخواست هایی که بازیگران برای دوستانشان می فرستند، وجهی اجتماعی به این بازی می دهد و دیدن مراحلی که دوستان پشت سر گذاشته اند، کندی کراش را رقابتی می کند.

مورد علاقه بانوان

برخلاف بازی های جنگی که پسرها در اتاق های تاریک بازی می کنند، کندی کراش توانسته در میان بانوان بازار خوبی پیدا کند و آمار نشان می دهد زنان ۲۵ تا ۴۵ ساله بیشترین مشتریان این بازی هستند. استقبال از کندی کراش و بازیگرانی که توانسته بودند به مرحله آخر برسند، شرکت کینگ را مجبور کرده که مراحل جدیدی را طراحی کند و تعداد مراحل این بازی به ۶۶۵ رسیده است. البته خود کنوتسون به اندازه این بازیگران تبحر ندارد و در مرحله ۴۵۹ مانده است!

اصولی که کینگ هوشمندانه در طراحی این بازی در نظر گرفته، جلوی دلسرد شدن بازیگران را می گیرد. عبور از مراحل اولیه کندی کراش معمولا ساده است و بازیگر همیشه احساس می کند که در حال پیشرفت است. هرگز در مرحله ای از بازی مدت زیادی معطل نمی شوید. اگر تا ۱۰ ثانیه هیچ حرکتی نکنید، کندی کراش راهنمایی تان می کند. همین بازیگران را تشویق می کند که به بازی ادامه بدهند، به ویژه اینکه پیشرفت دوستانشان را هم رصد می کنند.

تغییرات برای جذابیت بیشتر

کنوتسون درباره اصلاحاتی که کینگ در این بازی انجام داده می گوید: «در شروع راوی لهجه فرانسوی خنده داری داشت ولی بازیگران از آن متنفر بودند. پس ما یک صدای کلاسیک را جایگزین کردیم. صدای فعلی با استقبال بهتری روبرو شده است.»

یکی دیگر از اصلاحات، اضافه شدن «دریم ورلد» بود. هر بازیگری که از مرحله ۵۰ عبور کند، می تواند به دریم ورلد دسترسی پیدا کند. کنوتسون می گوید: «برای بازیگران ما این مثل یک هدیه کریسمس بود. بعضی از آنها در مرحله خاصی متوقف شده اند. بسته به اینکه کجا باشند، این وضعیت می تواند آنها را عصبی کند. در دریم ورلد آنها می توانند مراحلی را که قبلا پشت سر گذاشته اند، دوباره بازی کنند و هدایایی دریافت کنند.»

درباره سختی مراحل هم بحث زیادی وجود دارد. مثلا مرحله ۱۱۰ خیلی سخت است ولی مرحله ۱۱۱ را به آسانی می توان رد کرد. کنوتسون استدلال جالبی در این باره دارد: «اگر بازی مرحله به مرحله سخت تر شود، بازی کردن غیرممکن می شود. بیشتر بازیگرانی که به مرحله آخر رسیده اند، هیچ وقت برای خرید ابزار کمکی پولی پرداخت نکرده اند. ما هرگز نمی خواهیم مرحله ای طراحی کنیم که غیرقابل عبور باشد و بازیگر مجبور به پول دادن شود. هدف ما این نیست. ما می خواهیم او در مراحل مختلف آمیزه ای از لذت و سختی را بچشد.»

اگر در کندی کراش ۵ فرصت تان را از دست بدهید، برای داشتن یک فرصت جدید باید دقایقی منتظر بمانید. کنوتسون می گوید: «خیلی از بازیگران این ویژگی را دوست دارند که این بازی را نمی توان بی وقفه ادامه داد. این به شما فرصتی برای استراحت می دهد و از بازی خسته نمی شوید.»