حاکم, اپوزیسیون

در جهان سیاست, شخصیتها, احزاب و جریانات سیاسی, یا اکثریت هستند و حاکم یا در اقلیت قرار می گیرند و به عنوان مخالف و منتقد ظاهر می شوند

در جهان سیاست، شخصیتها، احزاب و جریانات سیاسی، یا اکثریت هستند و حاکم یا در اقلیت قرار می گیرند و به عنوان مخالف و منتقد ظاهر می شوند.

در جمهوری اسلامی ما با وضع خاصی مواجه هستیم وآن ویژگی مانند سایر وجوه ممیزه، نظام ما را از نظامهای سیاسی متداول دنیا جدا می کند و آن وضع خاص این است که در جمهوری اسلامی عموم افراد و جریانات حاکم، همزمان اپوزیسیون یا مخالف هم هستند ودر دوران مسوولیت، به جای دفاع از حوزه مدیریت خود، مخالف خوانی هم می کنند.

به عنوان مثال شما اگر به یک استاندار مراجعه کنید و از ماموری از ماموران دولت شکایت کنید، استاندار پس از شنیدن سخنان شما به شما می گوید آقا این که چیزی نیست، شما خبرنداری این مامور غلطهای بزرگ تراز این هم می کند و من و شمای ساده لوح هم می گوییم خوب الحمدالله مسوولان خودشان بیشتر از ما در جریان هستند.

یا شما رئیس جمهوری را می بینید که در سال سوم ریاست جمهوری همانند دوران تبلیغات ریاست جمهوری سخنرانیهای داغ انتقادی می کند و از وجود مافیاهای مختلف در نفت و گاز و اخیرا هم در قطع گاز ترکمنستان خبر می دهد و من و شما که محکوم به تحمل دولت ایشان هستیم هم می گوییم بارک الله چه رئیس جمهور خوب و دلسوزی.

یا ممکن است شما به فردی برخورد کنید که چهارسال ریاست یک نهاد را برعهده داشته و مدام از آن و مدیریت آن دوره انتقاد می کند.

جالب این است که من و شما هم از هیچکدام از آنان نمی پرسیم که پس شما چه کاره بوده و هستید ؟ اگر قرار باشد حاکم و محکوم هر دو منتقد باشیم پس کی باید پاسخ گو باشد؟

من سالهاست به این نتیجه رسیدهام که رمز پایداری حکومت افراد نالایق در اداره پارهای از امور کشور و نیز عدم بهبود امور، همین اخلاق فرصت طلبانه مسوولان و شرم و حیای مردم است.

وقتی فرد مسوولی به جای پذیرش مسوولیت کارخود، خود به جای منتقدان و گاهی تندتر و جدی تر از آنان انتقاد می کند منتقدان چه بکنند؟ و مردم چگونه بین منتقدان و افراد حاکم قضاوت کنند؟

مردم اگر از اداره امور ناراضی باشند، منطقا باید سراغ منتقدان بروند، کدام منتقد بیشتر از دولتمردان کشور ما رسانه در اختیار دارد؟ و زمانی که دولتمردان خود منتقد هستند و به جای پاسخگوئی، انتقادات تندتری را از رسانه های فراگیرتر مطرح می کنند چه جای حرکتی برای منتقدان واقعی باقی می ماند؟

از طرف دیگر در زمانی که مسوولان به جای حل و فصل مشکلات همه فکر و ذکرشان این است که مخالفان را مغلوب و سرکوب کنند چه زمانی برای انجام امور باقی می ماند؟

من تصور می کنم ما باید هوشیار باشیم و از هر مسوولی که لب به انتقاد می گشاید سوال کنیم تو اگر منتقدی چرا مسوولیت پذیرفتهای؟ اگر می توانی برای اصلاح امورگام برداری بمان و پاسخگو باش واگر نمی توانی، کار را به افراد توانا واگذار کن.

هوشیاری عمومی زمینه حذف این رفتار فرصت طلبانه مسوولان را فراهم می کند.

منبع : وبلاگ نویسنده

نویسنده : سید حسین مرعشی