غرور و غفلت

خودخواهی و گمراهی، سرچشمه هر تباهی و مادر همه بدبختی هاست. غرور یعنی فریب و فرد مغرور نیز، به کسی گفته می‌شود که فریب چیزی را خورده باشد؛ فریب دنیا، علم، عمل یا هر چیز دیگر. از جمله اسباب فریفته شدن بنی آدم، سلامت جسم و فراوانی ثروت اوست.

خودخواهی و گمراهی، سرچشمه هر تباهی و مادر همه بدبختی هاست. غرور یعنی فریب و فرد مغرور نیز، به کسی گفته می‌شود که فریب چیزی را خورده باشد؛ فریب دنیا، علم، عمل یا هر چیز دیگر. از جمله اسباب فریفته شدن بنی آدم، سلامت جسم و فراوانی ثروت اوست. بسیارند کسانی که از تندرستی و دارایی چنان فریب خورده‌اند که گویی همواره این نعمت‌ها در اختیارشان است. و طبیعی است که: «انسان اگر خود را بی‌نیاز ببیند، طغیان می‌کند.»(علق: ۷) اینان غافلند که پیش از آنها کسانی در نهایت تنومندی و توانگری بوده اند، ولی: «آنچه جمع کرده بودند، سودی برایشان نداشت.» (حجر: ۸۴) به راستی آیا اینان از این آیه الهی عبرت نگرفتند که فرمود: آیا در زمین سیر نکردند تا بنگرند عاقبت پیش از اینان چگونه بود؟ کسانی که از اینها بیشتر و نیرومندتر بودند و آثار وجودی شان بر روی زمین بیشتر بود، ولی آنچه داشتند، عذاب الهی را از آنان دور نکرد. (غافر: ۸۲) امیرمؤمنان علی علیه‌السلام نیز در این باره چنین هشدار می‌دهد: بنده را نسزد که به دو خصلت اطمینان کند: تندرستی و توانگری؛ چه آن گاه که او را تندرست بینی، ناگهان بیمار شود و آن گاه که توانگرش بینی، ناگهان درویش شود.