جواهرات خانوادگی فوتبال وحید هاشمیان

وحید هاشمیان مرد محترم و مفید فوتبال ایران بود یک فوروارد باشخصیت, کتابخوان, جدی, متخصص بازی هوایی با پرش هایی چشمگیر, باهوش, با شگرد ضربات ناگهانی و کشنده و با یکی از بدترین استیل های ممکن در حرکت پا به توپ

او مرد راه های نامتعارف بود. فوروارد گلزن و باهوشی که فوتبال حرفه ای را در فتح آغاز کرد و در پاس تهران چهره شد. به پرسپولیس و استقلال نرفت. به تیم ملی راه یافت و سپس به آلمان رفت و مغرورانه با سلطه دایی در تیم ملی درافتاد و هیچگاه به بازیگر محبوبی بدل نشد اما همه طرفدارهای تیم های مختلف احترامش را نگه می داشتند.

او مرد محترم و مفید فوتبال ایران بود. یک فوروارد باشخصیت، کتابخوان، جدی، متخصص بازی هوایی با پرش هایی چشمگیر، باهوش، با شگرد ضربات ناگهانی و کشنده و با یکی از بدترین استیل های ممکن در حرکت پا به توپ!

هاشمیان در پاس به عنوان یک مهاجم گلزن و باهوش شناخته شد اما راهی به تیم ملی اعزامی به جام جهانی ۹۸ نیافت. تیمی که دایی و عزیزی و لطیفی و سراج را به عنوان فوروارد به فرانسه برد. اما شش ماه بعد از جام جهانی، منصور پورحیدری مربی وقت تیم ملی او را در ترکیب فیکس قرار داد و او زوج علی دایی در بازی های آسیایی بانکوک شد که اتفاقا درخشش بسیار خوبی هم داشت و در بازی با عمان و قزاقستان تبحر خود در بازی های هوایی را به اثبات رساند و سه گل هم به ثمر رساند.

در بازگشت به ایران او با پیشنهاد چشمگیر هامبورگ روبرو شد. او در هامبورگ درخشان نبود اما سال بعد پرنده اقبال روی دوشش نشست و راهی بوخوم شد. در دسته دو او با بوخوم به بوندس لیگا صعود کرد و طی دو فصل ۳۴ گل برای بوخوم به ثمر رساند. در این سال ها او یک فوروارد معتبر در فوتبال آلمان است. حتی پرآوازه تر از علی دایی که در همین سال ها در هرتابرلین بازی می کرد.

به هاشمیان به خاطر پرش های بلندش لقب هلی کوپتر داده بودند. او گل های فراوانی را با ضربات سر به ثمر رساند و طوری شد که نهایتا بایرن مونیخ پا پیش گذاشت و این فوروارد گلزن را جذب کرد. در این سال ها هاشمیان به تیم ملی پشت می کند. همه می دانند علت اصلی، نفوذ گسترده علی دایی در تیم ملی آن سال هاست. او تیم ملی را از سال ۲۰۰۱ کنار گذاشت. در دوران بلاژویچ، سال هایی که ترکیب خط حمله تیم ملی از زوج دایی - نیکبخت تشکیل شده بود و علی کریمی نیز این دو را در میانه میدان حمایت می کرد، هاشمیان عبوس و اتوکشیده دور تیم ملی را خط کشید و در بهترین سال های فوتبالش خود را از حضور در لباس تیم ملی محروم کرد.

سال های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷ هاشمیان نتوانست درخشش حیرت انگیزش در بوخوم را تکرار کند. حضور او در بایرن مونیخ و هانوفر و سپس بازگشتش به بوخوم با ناکامی همراه بود. او در ۵ فصل در ۱۳۰ بازی تنها ۱۳ گل به ثمر رساند که آمار ناامیدکننده ای است اما در این سال ها عروسی هم به کوچه هاشمیان راه پیدا کرد. در سال ۲۰۰۴ در مقدماتی جام جهانی ایران با شکست از اردن در تهران آن هم در مرحله اول انتخابی جام جهانی تا آستانه حذف پیش رفت. ضعف در خط حمله تیم ملی و سنگینی و کندی آشکار علی دایی و بی تجربگی برهانی موجب شد تا با فشار افکار عمومی هاشمیان پس از چند بار وساطت به تیم ملی بازگردد و یک تنه بخش اعظمی از ماموریت صعود به جام جهانی را انام دهد.

او یک پاس گل مهم به علی دایی در بازی برگشت با اردن داد. گل پیروزی و حیاتی ایران به قطر در دقیقه ۹۰ را به ثمر رساند و در دور بعدی هم در بازی حیثیتی برابر ژاپن در ورزشگاه آزادی روی پاس های مهدوی کیا و علی کریمی دو گل زیبا به سامورایی ها زد و پل صعود ایران به جام جهانی ۲۰۰۶ شد. گل دوم او یک گل تیپیک هاشمیان بود. پروازی بلند مکث در نقطه اوج و یک ضربه سر قاطع. همان سبکی که موجب شده بود این فوروارد ۱۸۲ سانتیمتری لقب هلی کوپتر بگیرد.

او در این دوران ۳۰ سالگی را رد کرده است اما در جام جهانی و در تاکتیک های به شدت محافظه کارانه برانکو و دو قطبی متخاصم دایی - کریمی در تیم ملی او به توفیق خاصی دست نیافت. او بعد از جام جهانی در تیم ملی امیر قلعه نویی به جام ملت های آسیا رفت.

در این سال ها در دور انتخابی یکی از آن گل های هوشمندانه اش را وارد دروازه کره ای ها کرد. گلی که در حافظه بسیاری از فوتبالدوست های ایرانی به عنوان یکی از موارد نادر موقعیت سنجی در کلاس بین المللی باقی مانده است. وقتی اشتباه دروازه بان و مدافع کره ای توپی را بادآورده جلوی پای هاشمیان انداخت و او در حالیکه پشت به دروازه بود بی معطلی با یک چرخش و یک چیپ حساب شده دروازه کره ای ها را باز کرد.

هاشمیان سال ۸۹ و در ۳۴ سالگی به پرسپولیس بازگشت. پس از ۱۱ سال حضور در بوندس لیگا، با همان ترشرویی و آداب دانی و جدیت که با فضای فوتبال ایرانی فرسنگ ها فاصله داشت.

او دو فصل در پرسپولیس بازی کرد و معمولا در نقش مهاجم ذخیره به میدان رفت اما با اینحال یکی از ارکان قهرمانی پرسپولیس در جام حذفی شد. او مهاجمی در کلاس بین المللی بود که در دوران اوجش با بهترین های فوتبال اروپا رقابت می کرد اما جدیت و عبوس بودن همیشگی اش و دوری فاحشش با سبک فوتبال ایرانی او را به نامحبوب ترین جواهر خانوادگی فوتبال ایران بدل کرده است.