ارتباطات

گاهی اوقات تنهایی خوش است، گاهی اوقات در جمع بودن. ذات ما انسان‌ها این است، گاهی اوقات دوست داریم در اعماق تنهایی‌مان فرو برویم، آن‌قدر تنها که در ژرفای معنای واژه‌ها غوطه …

گاهی اوقات تنهایی خوش است، گاهی اوقات در جمع بودن. ذات ما انسان‌ها این است، گاهی اوقات دوست داریم در اعماق تنهایی‌مان فرو برویم، آن‌قدر تنها که در ژرفای معنای واژه‌ها غوطه بخوریم و گاهی اوقات هم علاقه داریم میان جمع باشیم، حزن‌های‌مان را تقسیم کنیم، از تجربیات‌مان بگوییم، لبخند مشترک بر لب یکدیگر بنشانیم، آینده‌های زیبا برای یکدیگر ترسیم کنیم و... زیرا در هر صورت هر آن‌چه باشد ما انسانیم و اجتماعی زیستن ریشه در درون ما دارد.

و سفر هر دوی اینهاست، سفر گاهی اوقات تنهایی مطلق است؛ آنقدر تنهایی که حتی فرصت می‌کنی ظریف‌ترین صداهای درونت را بشنوی و بی‌وقفه در تلألو ستاره‌ها غوطه‌ور شوی و گاهی اوقات نیز غوطه خوردن در میان جمع و اجتماع است، همان‌جا که دست خدا همراهت می‌شود، «یدالله مع‌الجماعه» هنگامی که در سفر با جمعی پیوند می‌خوری هرچند مهم است که با آنها همزبان باشی، تا بر عمق رابطه‌ات بیفزایی اما در بسیاری موارد می‌آموزی که چگونه فارغ از واژه‌ها ارتباط برقرار کنی:

ای بسا هندو و ترک همزبان

ای بسا دو ترک چون بیگانگان

پس زبان محرمی خود دیگر است

همدلی از همزبانی خوش‌تر است

به این ترتیب می‌توان گفت که در سفر می‌آموزیم که چگونه یک ارتباط کامل برقرار کنیم؛ ارتباطی که علاوه بر واژه‌ها نیاز به احترام و درک فرهنگ متقابل دارد و انسان‌ را به فراتر از زبان واژه‌ها می‌برد. به عنوان نمونه اگر سفر به مناطق مختلف ایران را مدنظر داشته باشیم ـ حتی در صورت سفر به مناطقی مانند آذربایجان یا ترکمن‌صحرا یا کردستان که زبان زیبای خود را دارند ـ هر یک از ما می‌توانیم واژه‌های مناسب را برای برقراری یک ارتباط حداقلی پیدا کنیم، اما مساله مهم‌تر از واژه‌ها اصول و مبنای برقراری ارتباط در سفر است. به عنوان نمونه باید بدانیم که ارزش‌های محلی این افراد چیست، چه آداب و رسوم خاصی دارند، شیوه میهمان‌نوازی آنها به چه شکل است؟ و...

علاوه بر این، در دنیای امروز که تبدیل به دنیای شبکه‌ها و دنیای ارتباطات شده است، روابط انسانی به یک دارایی بی‌بدیل معنوی برای ما تبدیل شده است. هر قدر بتوانیم شبکه گسترده‌ای از اعضایی که به ما پیوستگی دارند تشکیل دهیم، بی‌تردید این امر بر موفقیت‌های ما می‌افزاید. به سبب این‌که در درجه نخست نشان می‌دهد که ما توانایی برقراری ارتباط را در ذات خود نهفته داریم و می‌توانیم در فرصت‌های مختلف، شبکه‌ای از فرهنگ‌ها و آداب اجتماعی مختلف برای خود بسازیم و در درجه بعدی وجود این شبکه ارتباطی در نهایت می‌تواند در مقاطع مختلف به یاری ما بشتابد، درست مثل سرمایه‌ای که در انبانی نهفته داریم و شاید هم‌اکنون ندانیم که این سرمایه کی، چگونه و کجا به یاری ما خواهد آمد، اما در جایگاه مناسب خود ما از آن بهره‌مند خواهیم شد و این اتفاقی است که بارها و بارها در زندگی هر یک از ما رخ داده است.

سفر گنجینه‌ای از ارتباطات است؛ ارتباطات درونی و برونی. گاهی اوقات در عمق روابط درونی‌مان فرو می‌رویم و گاهی اوقات به ما فرصت می‌دهد تا شبکه ارتباطات اجتماعی‌مان را شکل دهیم. چه زیباست در گنجینه ارزشمند روابط اجتماعی خود دوستانی از اقصی نقاط ایران عزیزمان داشته باشیم، از سیستان و بلوچستان گرفته تا کردستان و مریوان، از ماکو و بندرامام گرفته تا از شوشتر و شاندیز و حتی چه خوب است که دوستی بیابیم که در اعماق کویر شاید در کلبه‌ای کوچک هر شب به نظاره ستاره می‌نشیند و فقط با یک سفر و یک همنشینی می‌توانیم او را به گردونه دوستان خود بیفزاییم.