ندای قلب بر فراز چرخ و فلک

تصمیم آنری مبنی بر ماندن در آرسنال, آرامش بی پایانی برای آرسن ونگر به ارمغان آورده است به طور سنتی این مقطع زمانی از سال, بدترین روزها برای ونگر است, زیرا مجبور است که هر ساله برای حفظ ارزشمندترین استعدادهای تیمش دست به مبارزه بزند این مسئله او را نگران می کند و ظرفیت هایش را به بوته آزمایش می گذارد اگر آنری می رفت تلاش ونگر برای یافتن جانشین وی به دشواری ها و نگرانی های این مربی می افزود

همه چیز مرتب و سرجایش است. یک مربی پیچیده، یک تیم زیبا، بهترین بازیکن دنیا، افتخار حضور در لیگ قهرمانان اروپا در کلکسیون افتخارات...

و ناگه تیه‌ری آنری تصمیم می‌گیرد که در آرسنال بماند. چه خبر پریشان کننده‌ای برای بارسلونا! بارسا عادت نداشته خواسته‌اش پذیرفته نشود. آخرین باری که دست رد به سینه بارسا خورد ۳ سال پیش زمانی بود که دیوید بکهام ترجیح داد به رئال مادرید ملحق شود، اما رونالدینیو مایه تسلای خاطر این باشگاه کاتالونی شد. اما اینک که آنری در آرسنال مانده، بارسا به‌جای وی باید به چه کسی رو کند؟

آمادگی همیشگی کاپیتان در زمانی‌که آرسنال نیاز به کمک دارد، بدان معنی است که بارسا باید از نو فکر کند. بارسلونا مانند هر باشگاه موفق دیگری می‌کوشد در زمانی‌که در اوج است دست‌های خود را قوی کند. در نهادی که شکوه و درخشش به شدت ستوده می‌شود و انتخابات ریاست آن سال آینده برگزار می‌گردد، اکنون بهترین زمان برای انعقاد یک قرارداد خیال‌انگیز است. اما در اروپا بازیکنان اندکی هستند که قادر باشند تیمی را که فرانک ریکارد هوشمندانه شکل داده، تقویت کنند. آنری شفا‌ف‌ترین گزینه بود و بارسائی‌ها تصور می‌کردند که آمدن آنری یک امر قطعی است.

پاسخ منفی آنری برای بارسا یک فاجعه نیست؛ بلکه یک ناکامی است. بارسلونا با هنریک لارسن وداع می‌کند با مردی که پس از برخاستن از روی نیمکت ذخیره‌ها، این تیم را به قهرمانی در لیگ قهرمانان رساند. نیوکمپ دلش برای او تنگ خواهد شد. همه مجادلات و مباحثاتی که پیرامون گنجاندن رونالدینیو، ساموئل اتوئو، لیونل مسی و تیه‌ری آنری در یک تیم مطرح شده، بیهوده است. بارسا از فصل آینده خود را با کمبود یک مهاجم روبرو می‌بیند.

این تیم تنها در جست و جوی یک مهاجم جدید در بازار ترانفسر تابستانی نیست، چلسی قصد ربودن آندری شوچنکو را از سری A کرده و این بدان معناست که میلان نیز در کمین یک مهاجم جدید خواهد بود. رودون نیستلروی هم در نظر دارد پیوندهایش را با منچستریونایتد بگسلد، بنابراین یونایتد نیز جانشینی برای او جست و جو خواهد کرد. لیورپول دیگر نمی‌تواند روی حملات و ضربات عجیب و غریب استیون جرارد تکیه کند. رائول و رونالدو در رئال مادرید خسته و کسل به‌نظر می‌رسند و این باشگاه به مهاجمان بزرگ نیاز دارد. اینتر همه همیشه مهیای آن است که برای آوردن یک منجی بزرگ پول زیادی بدهد. زمانی‌که آینده شوچنکو روشن می‌شود، ۳ مهاجم برتر فوتبال اروپا ـ آنری، شوچنکو و اتوئو ـ تا مدت‌ها دور از دسترس خواهند بود. هرنان کرسپو و دیدیه دروگبا در چلسی برای رفتن بی‌قرارند. دیرک کویت آماده است به لیگ هلند برود. دیگو فورلان اکنون در اسپانیا اعتبار فراوانی دارد. این در حالی است که بازیکنان لیگ فوتبال ایتالیا لیگی که روز به روز فاسدتر می‌شود تمایل بیشتری برای رفتن پیدا می‌کنند. لوکاتونی این فصل با فراغ خیال برای فیورنتینا گل زده و دیوید ترزه‌گه نیز از رکوردهای خوب گذشته‌اش فاصله می‌گیرد. هر مهاجمی سوار این چرخ و فلک می‌شود؛ زمانی در اوج و زمانی در افت.

تصمیم آنری مبنی بر ماندن در آرسنال، آرامش بی‌پایانی برای آرسن ونگر به ارمغان آورده است. به‌طور سنتی این مقطع زمانی از سال، بدترین روزها برای ونگر است، زیرا مجبور است که هر ساله برای حفظ ارزشمندترین استعدادهای تیمش دست به مبارزه بزند. این مسئله او را نگران می‌کند و ظرفیت‌هایش را به بوته آزمایش می‌گذارد. اگر آنری می‌رفت تلاش ونگر برای یافتن جانشین وی به دشواری‌ها و نگرانی‌های این مربی می‌افزود.

ونگر به خاطر اعلام وفاداری آنری تابستان راحت‌تری پیش‌رو دارد و برنامه کاری‌اش تغییر می‌کند. او به‌جای تاراندن لاشخورهای بالای سر آنری، اینک می‌تواند روی خریدهایش تمرکز کند. او دو خرید بزرگ در نظر دارد. شاید بتوان این اقدام را چنین تعبیر کرد که فینال لیگ قهرمانان اروپا در پاریس سمبلی برای پیشرفت و نه توقف آرسنال در سال ۲۰۰۶ باشد.

واقعاً عجیب است که تیم‌های خوش آتیه به‌راحتی کله‌پا می‌شوند. موناکو و بایرلورکوزن ثابت کرده‌اند که نیروهای پدید آمده از ساختاری فوتبالی خارج از حوزه فوتبال ایتالیا به همان راحتی که ظهور می‌یابد، محو می‌شود. لورکوزن سال ۲۰۰۲ حضوری شگفت‌آور در اروپا داشت، اما به سرعت همه ستارگانش را فروخت. موناکو فینالیست شگفتی‌ساز لیگ قهرمانان ۲۰۰۴ بود اما طی ۲ فصل همه استعدادهای درخشان خود را از دست داد.

در عین آنکه آینده آنری، پیرس و کول در کانون داغ‌ترین گمانه‌زنی‌ها بازار ترانسفر بوده، باشگاه‌های غول‌آسای اسپانیا و ایتالیا به این نکته متوجه شده‌اند که ونگر در آرسنال چشم‌اندازهای دلپذیری را آفریده است. هر باشگاه بزرگی که مایل به جذب یک مدافع راست جدید باشد گام‌های بلند امانوئل ابوئه در این پست را به دقت زیر نظر داشته است. سسک فابرگاس ماه‌هاست که وضعیتش دنبال می‌شود. کولوتوره را یک مدافع برتر می‌دانند و در سن ۲۵ سالگی سرمایه‌ ارزشمندی به شمار می‌آید.

تصمیم آنری بدین معنا است که آرسنال نیازی به فروش ستارگانش ندارد. ونگر قادر است تیم خود را متحد و یکپارچه نگه‌دارد و تیمی بسازد که توانست در پاریس ثابت کند به مرحله‌ای جدید در فوتبال تعلق دارد. برای ونگر بسیار سخت و عذاب‌آور بود اگر از وی خواسته می‌شد که از میان بردن لیگ قهرمانان، اما از دست دادن آنری یا از دست دادن فینال، اما حفظ آنری، یکی را انتخاب کن. با توجه به آینده‌نگری ونگر، انتخاب آنری شگفت‌آور نخواهد بود.

در گمانه‌زنی‌ها بحث‌های زیادی پیرامون مدیون بودن آرسنال به آنری مطرح بود. حتی تصورات خنده‌داری شنیده می‌شد مبنی بر اینکه آنری به‌دلیل پیروز نشدن بر بارسا، خود را مدیون آرسنال می‌داند و به همین دلیل در آرسنال به آنری مدیون است، زیرا او این تیم را قادر ساخته تا برنامه‌های کاری ونگر را به پیش ببرد و این در حالی است که آرسنال در راه رفتن به استادیوم جدید قرار دارد.

آرسنال نمی‌توانست سد راه رفتن آنری شود. پول‌های جدیدی که این تیم از محل فروش ۲۲ هزار صندلی اضافی استادیوم جدید به‌دست می‌آورد، کافی است که دستمزدهای کلانی برای راضی نگه‌داشتن بازیکنان برتر این تیم تهیه کند.

احتمالاً پیرس و کول هم آنری را الگوی خود قرار می‌دهند و حتی بودجه کافی برای آوردن دو چهره جدید وجود دارد. آرسنال برای آنکه فصل آینده بتواند در ۲ جبهه داخلی و اروپائی مبارزه کند باید ستون فقرات تیم را تقویت کند. ونگر باید کدام بخش را تقویت کند؟ این تیم به یک مدافع میانی برای پوشش دادن هنرمندی‌های محو شده سول کمپل نیاز بیشتری دارد یا نیروی فریادرسی مانند پاسکال سیگان؟ آرسنال به یک هافبک تقویت کننده برای برداشتن فشارها از دوش گیلبرتو سیلوا و فابرگاس نیاز مبرم دارد یا به جانشینی برای آبودیانی مصدوم؟ یا اینکه آیا ونگر آماده است به تئو والکات و نیکلاس بنتر تکیه کند؟

حضور غیرمنتظره آرسنال در فینال لیگ قهرمانان اروپا نمی‌تواند نیاز این تیم به تقویت شدن جهت رقابت در عرصه خانگی را پنهان کند. فصل گذشته، فروش پاتریک ویه‌را بسیاری را به این باور رساند که آرسنال تا قبل از برگ‌ریزان پائیز از دوره رقابت‌ قهرمانی در لیگ برتر خارج می‌شود. دنیس برکمپ در حینی که آخرین بار از رختکن آرسنال خارج می‌شد گفت: ”نمی‌خواهیم کاپیتان دیگری از دست بدهیم. آینده شورانگیزی در انتظار این باشگاه است. این بازیکنان ثابت کردند که از عهده انجام دادن کارهای زیادی برمی‌آیند. برای من بسیار مهم است که سال آینده چه اتفاقی می‌افتد. در مورد یک تیم، براساس عملکرد کلی آن در یک فصل قضاوت می‌شود و ما به‌طور قطع، فصل آینده جای زیادی برای پیشرفت داریم. از اینکه در فصل اخیر چهارم شدیم خوشحال نیستیم. ما باید در ۲ رده بالائی باشیم. در این فصل تیم جوانی داریم که امیدوارم با همه تجاربی که دارند برای آغاز رقابت‌های پیش رو آماده باشند.“

عملکرد زیر استاندارد آرسنال در خانه، به نوعی باعث شد تا این تیم بر رقابت‌هایش در لیگ قهرمانان تمرکز کند. هدف جدید آرسنال برای کسب موفقیت در عرصه‌های داخلی و اروپائی سهل‌الوصول نخواهد بود. در واقع آرسنال کم توان‌تر از بارساست. قدرت اندک نیمکت آرسنال عامل اصلی در ناکامی این تیم طی ۱۵ دقیقه پایانی دیدار برابر بارسا بود.

در انگلستان، مقایسه عمق تیمی آرسنال با چلسی موضوع مهمی است. اما اشلی کول دلیلی برای کم نشدن این شکاف نمی‌بیند. وی گفت: ”اینجا بازیکنان جوان بزرگی داریم و اگر چند بازیکن دیگر بیاوریم می‌توانیم برای قهرمانی تلاش کنیم.“ او درباره احساساتش نسبت به آرسنال اظهار داشت: ”از روزی که به اینجا آمده‌ام قلبم را به باشگاه داده‌ام و هرگز نگفته‌ام که از اینجا می‌روم.“

اسپانیا محتمل‌ترین مقصد آنری بود و تا قبل از آنکه آنری عشق پایدارش را به آرسنال ابراز کند بیم آن می‌رفت که توپچی‌ها به باشگاه تغذیه‌کننده باشگاه‌های بزرگ لالیگا مبدل شوند. آرسنال همواره نسبت به جایگاه خود در انگلستان راحت بوده، اما از هنگامی‌که به رقابت‌های اروپائی راه یافته همیشه احساس تواضع و شرمساری کرده است و خود را در مقایسه با باشگاه‌های درخشان قاره اروپا پائین‌تر دیده است.

بارسلونا یک سنگ محک یا معیاری برای آرسنال است. ریکارد تیمی در حد و اندازه‌های وسیع با ابعادی رقابتی و مسلط بر رقابت‌های داخلی و اروپائی ساخت است. این تیم با ارائه فوتبال برتر و تلفیق استعدادهای داخلی با نخبگان وارداتی به چنین جایگاهی دست یافته است. بارسا حتی بدون آنری در موضعی بسیار قوی و برتر قرار گرفته است. آنری وسوسه رفتن به بارسا را پس زد و از این بابت باید او را ستود. وی همانند ماتیو له‌یتسیر در ساوتهپتون و آلن شیرر در نیوکاسل به ندای قلبش گوش داد. شاید آرسنال تنها تیم تاریخ رقابت‌های اروپائی باشد که با وجود باخت در فینال لیگ قهرمانان احساس می‌کند که چیز ارزشمندی را برده است.

منبع: آبزرور

مترجم: هرمز برادران