کتاب‌ها را دوباره ننویسید

چندی نیست که جشنواره‌ای در کشور امارات عربی متحده بر مبنای نمایش آثار خوشنویسی و تذهیب برگزار شد. جشنواره‌ای نه مثل این نمایشگاه‌های داخلی که در برخی موارد نه هنرمندش می‌داند …

چندی نیست که جشنواره‌ای در کشور امارات عربی متحده بر مبنای نمایش آثار خوشنویسی و تذهیب برگزار شد. جشنواره‌ای نه مثل این نمایشگاه‌های داخلی که در برخی موارد نه هنرمندش می‌داند برای چه برگزار شده است و ایضآ‌ برگزار کنندگانش...

ماجرا از این قرار بود. کوتاه و مثل همیشه. بله مثل همیشه اکثر هنرمندان شرکت‌کننده در این جشنواره‌های حاشیه خلیج همیشه پارسی را هنرمندان ایرانی تشکیل می‌دادند. این را حتی برگزیده شدن هنرمندان اول تا دهم این جشنواره را نیز تاکید می‌کرد. همه ایرانی، سرآمد هنرمندان مشرق زمین. اما این بار نگاره‌های ایرانی در جشنواره‌ای عربی. خوب تا اینجایش بماند برای تفاخر کردن تا برسیم به این نکته که تمامی‌ آثار پذیرفته شده در این نمایشگاه را آقایان شیوخ عرب به قیمت مناسبی خریداری کردند. قیمت‌هایی که هیچ نگارگر ایرانی تصورش را هم نمی‌کرد در کشورش به آن قیمت‌ها فروخته شود. واحد پول امارات ریال است؟ درهم است؟ نمی‌دانم اما این را می‌دانم که خیلی پول بوده است که هیچ‌کس ناراحت از این جشنواره بر نگشت. اما نکته اصلی این جشنواره آن بود که تمامی‌این آثار قرار شد برای تشکیل موزه هنر اسلامی‌امارات در این کشور به نمایش گذارده شوند.

درباره عربسک( arabesk) چیزی می‌دانید؟ اصطلاحی که برخی منتقدین هنری چندی است می‌خواهند تا با آن نقش‌های اسلیمی‌را در تمام جهان با این عنوان جا بیاندازند. خوب امارت هم که سر راه همه جهانگردان است. اصلآ نگاهی کوتاه به حجم گردشگران این کشور بیاندازید، می‌بینید که که چند نفر روزانه این کشور را به عنوان مقصد گردشگری انتخاب می‌کنند. هنر ایرانی به کام اعراب. معادله بسیار بسیار ساده‌ای است.

همیشه بوی نفت کرختی ذهن نمی‌آورد. حداقل در مورد اماراتی‌ها که این مورد صدق نمی‌کند. برخی موارد هم مثل این مورد باعث می‌شود که جشنواره‌ای برگزار شود که آخرش این معادله بسیار ساده حل نشده باقی بماند.

اما همه اینها به گوشه‌ای تا نگاهی بیاندازیم به وضعیت نگارگری در کشورمان. چند سالی است که برخی نهاد‌های دولتی و غیر دولتی به خرید آثار هنری روی آورده‌اند. خوب است. باور کنید آنقدر خوب که می‌توان به آینده هنر کشورمان با این حرکات هرچند کوچک امیدوار بود. اما آنکه چرا در گنجینه این هنردوستان عزیز هیچ اثری از آثار نگارگری دیده نمی‌شود، حرفی دیگر از جنسی دیگر است.

تذهیب و نگارگری هنری مقدس و عرفانی در ایران است. اصلا ریشه‌ای ایرانی دارد، این را ما نمی‌گوییم. دایره المعارف‌های جهانی را نگاهی بیاندازیم، این را تایید می‌کنند. اما چرا این اتفاق اینگونه رخ می‌دهد، خدا می‌داند و بس. یا باید لغتنامه‌ها را لاک گرفت یا کتاب‌ها را دوباره نوشت...