جزیره هاشیما جزیره ارواح

جزیره هاشیما Hashima Island که به «جزیره ارواح» نیز مشهور است, یکی از ۵۰۵ جزیره غیرقابل سکونت در استان ناکازاکی ژاپن است و حدود ۱۵ کیلومتر از مرکز این استان فاصله دارد

جزیره هاشیما (Hashima Island) که به «جزیره ارواح» نیز مشهور است، یکی از ۵۰۵ جزیره غیرقابل سکونت در استان ناکازاکی ژاپن است و حدود ۱۵ کیلومتر از مرکز این استان فاصله دارد.

این جزیره در خلال سال های ۱۸۸۷ تا ۱۹۷۴ میلادی ساکنانی داشت؛ مردمانی که به دلیل وجود معادن زغال سنگ به آنجا سفر می کردند و در همان جزیره اقامت می گزیدند. بارزترین ویژگی کنونی این جزیره، آپارتمان های خالی و رهاشده ای بتونی و موج شکن هایی است که در اطراف آن همچنان باقی مانده اند.

این جزیره در آن سال ها تحت فرمانداری استان ناکازاکی بود.

در سال ۱۸۹۰ میلادی، کمپانی میتسوبیشی این جزیره را خریداری و پروژه خود را آغاز کرد. هدف آنها استخراج زغال سنگ از معادن زیر دریا بود. میتسوبیشی نخستین آپارتمان های بلند و بتونی (۹ طبقه) را در ژاپن ساخت. هر بلوک از این آپارتمان ها در سال ۱۹۱۶ میلادی برای رده های مختلف کارگرها در نظر گرفته شده بود. بتونی بودن این ساختمان ها از آنها در برابر تایفون و چرخندهای استوایی که بسیار مخرب بودند، محافظت می کرد.

در سال ۱۹۵۹ میلادی، جمعیت این جزیره ۶.۳ هکتاری به بالاترین میزان در کل جهان یعنی ۵,۲۵۹ نفر رسید. تراکم جمعیت افراد در هر هکتار حدود ۸۳۵ نفر بود که تا آن زمان در دنیا سابقه داشت.

از زمانی که در ژاپن، نفت جایگزین زغال سنگ شد، یعنی حوالی دهه ۱۹۶۰ میلادی، معادن زغال سنگ در سراسر این کشور به تدریج بسته شدند. معادن هاشیما نیز از این قاعده مستثنا نبود. پیرو این رویدادها، میتشوبیشی در سال ۱۹۷۴ میلادی به طور رسمی تعطیلی معادن هاشیما را اعلام کرد. در نتیجه این رویداد، این جزیره امروزه یکی از زیباترین خرابه های تاریخی است که به «جزیره ارواح» نیز شهرت دارد.

در آوریل سال ۲۰۰۹ میلادی بود که این جزیره به عنوان مکان گردشگری معرفی و پس از ۳۵ سال متروک و بی رفت‌وآمد بودن، سرانجام شاهد عبور و مرور مردم بر روی خاک خود شد.

وضعیت کنونی جزیره

هر سال بر دوستداران و مسافران این جزیره افزوده می شود. جذابیت اصلی آن خانه هایی هستند که پس از این همه سال بدون تغییرات زیاد همچنان باقی مانده اند. این جزیره یکی از مکان های زیبا و محبوب خرابه‌دوست هایی است که در میان دیوارهای ریخته و ساختمان های نیمه‌مانده چیزهایی می بینند که شاید مردم عادی نبینند و لذت هم نبرند.

اما باید بدانید پس از بازگشایی این جزیره، بسیاری از این ساختمان ها ریختند و برخی دیگر نیز در معرض فروپاشی هستند. اما ستون اصلی و بتونی ساحتمان ها همچنان پربرجاست. این جزیره تا سال ۲۰۰۲ میلادی جزو اموال Mitsubishi Material بود.

در سال ۲۰۰۵ میلادی فقط روزنامه نگارها اجازه ورود به این جزیره را پیدا کردند. همین باعث شد تا عکس های بسیاری از خانه های خالی از سکنه این شهر در همه دنیا منتشر و پخش شود. جذابیت بسیار این خرابه ها کار را به جایی رساند که سرانجام در سال ۲۰۰۸ میلادی پای گردشگران (به صورت محدود) به این جزیره باز شد و در بهار سال ۲۰۰۹ میلادی به طور رسمی به عنوان یکی از مناطق گردشگری دنیا معرفی شد.

به دلیل آب و هوای بدی که این جزیره دارد، فقط ۱۶۰ روز در سال قابل سکونت است. در خلال سال های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۱ میلادی، این جزیره به واسطه فیلم های مستند و عکس هایی که از آن گرفته و منتشر شدند بسیار شهرت پیدا کرد. در سال ۲۰۱۳ نیز گوگل کارمندان خود را برای گرفتن تصویر به منظور استفاده در نقشه گوگل به این جزیره فرستاد و اکنون می توانید نمای ۳۶۰ درجه از بخش های مختلف آن را در وب تماشا کنید.