پنجشنبه, ۲۷ دی, ۱۴۰۳ / 16 January, 2025
مجله ویستا

ورزش ایران در سالی كه گذشت


ورزش ایران یك سال دیگر را پشت سر گذاشت, سالی كه كارنامه ورزش با مهم ترین رویداد جهانی یعنی بازیهای المپیك سنجیده شد

بازیهای المپیك آتن و نتایجی كه ورزشكاران ایرانی از خود برجا گذاشتند باعث شد كه دیدگاه مسئولان سازمان تربیت بدنی تغییر كند و آنها به دنبال طرحی نو در ورزش برای المپیك های آینده باشند. در فوتبال با همه فراز و فرودها در یك قدمی صعود به جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان قرار گرفتیم و رشد خوب در ورزشهای گروهی چون بسكتبال، والیبال و حتی هندبال داشتیم، اما با همه این اوصاف ورزش ایران نیازمند برنامه ریزی قوی تر و نگاه جدی تر برای رسیدن به قافله در حال شتاب ورزش جهان است.

سال ۱۳۸۳برای ورزش به عنوان یك پدیده نهادینه شده چون سال های قبل پرنوسان بود. محسن مهرعلیزاده، معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان تربیت بدنی تلاش كرد تا در هر دو زمینه تعمیم و توسعه و ورزش قهرمانی به دستاوردهای تازه ای برسد، اما از آنجا كه روند رشد ورزش به مسایل اجتماعی بستگی مستقیم دارد، كمتر از سی درصد از برنامه هایش به مرحله عمل رسید. طرح بزرگ و دهان پركن ،طرح جامع ورزش پس از تلاش چندین ساله به بار ننشست و در نهایت به تصویب نرسید. طرحی كه ابعاد گسترده ای داشت و با این امكانات و بودجه و موقعیت سیاسی جامعه امكان اجرای آن وجود نداشت. طرح جامع ورزش به یك همسان سازی ارگانیك نیاز دارد و به نوعی برای جامعه متمركز ،و امكان اجرایش در شرایط فعلی وجود ندارد. مهرعلیزاده آمد و چون دوره های دیگر رئیس سازمان تربیت بدنی را به سمت كمیته المپیك سوق داد و مترصد ماند تا در انتخابات این ارگان حساس ورزشی و بین المللی را نیز از مصطفی هاشمی طبا بگیرد. هاشمی طبا كه در انتخابات ریاست جمهوری تعداد رای هایش به سی هزار برگه هم نرسیده بود، دوران متزلزلی را پشت سر گذاشت تا سال ۱۳۸۳ با انتخاب دكتر قراخانلو از این پست نیز كنار برود. تغییرات انتخاباتی به بركناری هاشمی طبا ختم نشد، بهرام افشار زاده یكی از بهترین مدیران ورزش نیز نتوانست به اندازه علی كفاشیان رای بیاورد و به ناچار با حركت مهرعلیزاده كیش شد.

اما دسترنج و رهاورد ما از المپیك آتن حاصل تلاش هر دو گروه بود. هاشمی طبا سعی نمود با كسب موفقیت در المپیك آتن در مسند ریا ست كمیته ملی المپیك بماند، اما در آتن نیز دو مدال طلا- دو نقره و دو برنز بدست آوردیم. یعنی رضازاده و هادی ساعی مدال طلا گرفتند، اما علیرضا دبیر امید اول كشتی ما حذف شد. حیدری، رضایی، جوكار به اتفاق یوسف كرمی مدال نقره و برنز آوردند.

در رشته فوتبال پس از شكست از اردن توانستیم، بر قطر و اردن فائق آییم و به دور دوم مسابقات جام جهانی ۲۰۰۶ راه پیدا كنیم و در اولین بازی مرحله دوم نیز در منامه با بحرین مساوی كنیم. روز پنجم فروردین ماه سال ۸۴ با ژاپن در تهران بازی می كنیم و روز دهم فروردین با كره شمالی در پیونگ یانگ.

مسابقات لیگ برتر با حوادث ریز و درشت پیش رفت. پاس و سپاهان در جام قهرمانی باشگاه های آسیا به میدان رفتند. پیروزی پاس بر الریان قطر قابل باور بود، اما سپاهان در عربستان با الشباب مساوی كرد. پرسپولیس و استقلال نیز در سال ۸۳ دوبار به میدان رفتند كه در بازی رفت نتیجه مساوی بدون گل بدست آمد و در بازی برگشت استقلال سه بر دو از پرسپولیس برد.

سال ۸۳ سال بسكتبال بود. قهرمانی در هندوستان و رفتن به جمع تیم های بزرگ آسیا و جذب نیروهای مستعد برای كسب قهرمانی بزرگسالان در آسیا.

والیبال نیز راه خود را رفت و موفقیت این رشته در سطح آسیا و جهان برای ما قابل بحث شد.

تكواندو نیز رشته موفقی بود. از موقعیت تكواندو همین بس كه با دو شركت كننده در المپیك آتن یك مدال طلا و یك برنز به دست آوردیم.

رشته كشتی پرتلاطم بود. پس از آتن نقدهای مختلفی نوشته شد. عده ای كشتی را موفق و تعدادی نیز نتایج آن را ضعیف ارزیابی كردند. منصور برزگر پس از بحث های بسیار رفت و محمدعلی صنعتكاران آمد تا شاید نظم بر این رشته حاكم شود. با تمام تفسیرهایی كه بر كشتی رفت، این رشته مدال های خود را آورد و می آورد.

دوومیدانی در سال ۸۳ به حد نصاب های خوبی رسید و پس از استعدادیابی، نیروهای جوان توانستند در سطح آسیا به مدال دست یابند. احسان حدادی ، عباس صمیمی و احسان مهاجر شجاعی ما را به این رشته امیدوار كردند.

در ژیمناستیك، شنا، بدمینتون، تنیس، تنیس روی میز نیز حركت های مثبتی آغاز شد.

در رشته های رزمی چون كاراته، جودو، ووشو نیز برق مدال ها زیاد بود.

بوكس همچنان در پیله بی توجهی ماند، اما ناطق نوری از پا ننشست و آن را زنده نگاه داشت.

دوچرخه سواری و كوهنوردی هم داستان های خود را داشتند و كوهنوردی مرد شماره یك خود را از دست داد، محمد اوراز.

والیبال ساحلی و اسكواش هم فعال شدند، اما هندبال یك جهش بزرگ انجام داد و توانست روی سكوهای آسیایی بایستد. این حركت را باید مدیون مدیریت هندبال علیرضا رحیمی باشیم.

دیگر رشته ها مانند اسكی، گلف، تیراندازی و... هنوز نتوانسته اند پوسته انزوا را بشكنند.

در مجموع ورزش در سال ۸۳ چون سال های قبل مدال های رنگین داشت، شكست و پیروزی هم داشت، اما وزنه برداری چیز دیگری بود. جنجال، مدال، طلا، المپیك، دوپینگ و عزل و نصب هم در این رشته زیاد بود، اما رضازاده، همان حسین رضازاده بود. برای ورزش در سال ۱۳۸۳ نمی توان كارنامه مردودی داد، اما نمی توان مهر آفرین هم روی كارنامه آن زد.

مصطفی هاشمی طبا رفت تا دانش آموخته ها و دكترهای ورزش پست های حساس را بگیرند، به انتظار نتایج كار آنها در سال ۱۳۸۴ هستیم. بهار را به استقبال می رویم با آرزوهای بزرگ در ورزش.