مرز میان صمیمیت و گستاخی در اجراهای تلویزیونی

نقد و بررسی اجرای مجریان تلویزیون مساله تازه ای نیست این مساله در مناسبت های مختلف بیشتر از بقیه سال به چشم می خورد

نقد و بررسی اجرای مجریان تلویزیون مساله تازه‌ای نیست. این مساله در مناسبت‌های مختلف بیشتر از بقیه سال به چشم می‌خورد. گرچه در طول سال شاهد اجراهای متفاوت مجریان هستیم، اما در ایام ویژه همچون نوروز، محرم و رمضان اجرای مجریان بیشتر از بقیه ایام سال دنبال می‌شود، چرا که منتقدان بیشتر پای برنامه‌های تلویزیون می‌نشینند و درباره آنها صحبت می‌کنند.

یکی از مسائلی که همیشه در اجرای مجریان مورد نقد و ارزیابی قرار می‌گیرد، آداب اجراست که متاسفانه دراین‌باره هنوز به وحدت نظر دست پیدا نکرده‌ایم. برخی مجریان قدیمی علاقه‌مند به اجرای رسمی هستند و سعی می‌کنند محترمانه با مهمانان برخورد کنند.

در واقع این گروه از مجریان معتقدند مجری نباید با مهمان برنامه خودمانی و صمیمی شود و بهتر است فضای گفت‌وگو رسمی باشد تا برنامه مورد توجه مخاطبان قرار بگیرد. در واقع آنها معتقدند مجری در یک برنامه مثل افسر ارتش است که باید دارای تجربه غنی باشد تا بتواند در مقام فرماندهی یک برنامه تلویزیونی از کم و کیف کار و گروه خود آشنا باشد و بدرستی برنامه خوبی ارائه کند. البته ناگفته نماند هیچ کدام از مجریان باتجربه و قدیمی از روز اول شناخته شده نبودند، اما مهم این است که آنها در نحوه بروز استعدادهای خود به یک نتیجه رسیده‌ و این روش را سال‌ها دنبال کرده‌اند.

اما پس از گذشت سال‌ها که اجرای برنامه‌ها به یکنواختی رسید، مجریان جوان و جدید روش خود را تغییر داده و به این نتیجه رسیدند که باید در اجرا، خودمانی و صمیمی شد تا مخاطب با برنامه ارتباط بیشتری برقرار کند.

گرچه این روش هم پس از مدتی مورد انتقاد قرار گرفت، چرا که برخی مجریان جوان وقاحت را جایگزین صمیمیت در برنامه کردند و به خودشان اجازه دادند نه تنها از افعال مفرد برای خطاب به مهمان برنامه‌هایشان استفاده کنند، بلکه با او شوخی هم بکنند؛ شوخی‌هایی که نه تنها به جنبه سرگرم‌کنندگی برنامه نمی‌افزود، بلکه به محتوا و کیفیت برنامه هم لطمه می‌زد. گرچه صمیمی بودن با مهمان باعث می‌شود برنامه‌ از حالت یکنواختی خارج شود، اما گاهی شوخی‌های بی‌ربط مجریان به کیفیت برنامه لطمه می‌زند. نکته مهمی که گاهی مجریان از آن غافل می‌شوند توجه به ارتباطات کلامی و غیرکلامی در برنامه است که باید وزن هر دوی آنها یکسان باشد، نه این‌که گاهی یک کفه بر کفه دیگر غلبه و سنگینی کند. در این صورت است که توازن به هم می‌خورد و مخاطب هم نمی‌تواند ارتباط لازم را با برنامه برقرار کند.

کافی است به اجراهای مطرح در جهان همچون اپرا وینفری، لری کینگ و... نگاهی داشته باشیم تا ببینیم چگونه یک مجری با هدایت درست نه تنها یک برنامه رسمی و خشک ندارد، بلکه سعی می‌کند برنامه برای مخاطب و مهمان هم صمیمانه باشد و بینندگان از دیدن برنامه لذت ببرند. در واقع مجری موفق باید از یک بیان خوب و شیوا بهره ببرد و بخوبی از زبان بدنش نیز استفاده کند.

یک مجری باید سکاندار خوبی باشد تا بداند در کدام بخش از برنامه لازم است با مهمان رفتار صمیمانه داشته باشد و در کدام بخش رفتار رسمی. کافی است یک مجری به ترکیب درستی از این دو مورد دست یابد، آن وقت می‌تواند به موفقیت و محبوبیت برسد. در یک جمله باید گفت میزان تسلط مجری بر زبان و حرکاتش در برنامه و هماهنگی میان آنها از اهمیت بسزایی برخوردار است. همین مساله باعث می‌شود اجرای مجریان به شکل صامت نباشد و بینندگان هم نسبت به آن بی‌توجه نباشند.

گرچه مجریانی در تلویزیون هستند که همه این موارد را بدرستی در اجراهایشان رعایت می‌کنند، اما با این حال نیاز داریم بقیه مجریان، چه آنها که فقط اعتقاد به اجرای رسمی و خشک دارند و چه آنها که اجرای صمیمانه را می‌پسندند، در اجراهایشان خانه تکانی کنند تا شاهد اجرای مجریان متخصصی باشیم که از همه ظرفیت‌هایشان بموقع برای ارتباط بیشتر با مخاطب استفاده و خلاقیت‌شان را با درایت در برنامه خرج می‌کنند.

مریم طالبی