الهی نامه

الهی!... كعبه و محراب ، نشانه است، معبود، تویی!
درس و كتاب، بهانه است، مقصود، تویی!
الهی!... توفیقمان ده كه در میدانِ عِلم، پرچم عمل افرازیم و در ساحل خلوص ، لنگر اندازیم.
الهی!... علمی …

الهی!... كعبه و محراب ، نشانه است، معبود، تویی!

درس و كتاب، بهانه است، مقصود، تویی!

الهی!... توفیقمان ده كه در میدانِ عِلم، پرچم عمل افرازیم و در ساحل خلوص ، لنگر اندازیم.

الهی!... علمی كه به تو نرساند، وبال است و ثمره‏اش تنها قیل و قال.

از علمی كه تكبر آورد، چه سود؟ و فضلی كه تفرعُن آورد، عدمش به ز وجود.

الهی!... در درگاه بلندت، تا كسی «میرزا كوچك» نشود، «آقا بزرگ» نگردد. تا ما را اهل ضمیر نكرده‏ای، ظاهر مكن.

الهی!... توفیق ده كه بر نفس خویش، امیر شویم، ضمایر ما را به خودت برگردان، تا روشن ضمیر شویم.

الهی!... آنان كه در پی مریدند، اگر در پی «مراد» روند، «راد» شوند. در روز حشر، «رضای مراد» به كار آید، نه «عطای مرید»!

الهی!... تو را به مرادی پذیرفته‏ایم، ما را به مریدی بپذیر ... یا مرادَ المُریدین!

الهی!... آنان كه «ماهیت» را فدای «وجود» می‏كنند، خامند، ناپختگانِ وادی سلوك، در پی نان و نامند و از شراب طَهور، قانع با باده و جامند.

الهی!... چنان كن كه دنیا را خرج «دین» كنیم، نه دین را خرج» دنیا«!

الهی!... عروس علم و تقوا را در چشم ما چنان بیارای كه در پی عجوزه دنیا نرویم و حجله دلها را از غیر خود چنان بپالای، كه در حریمش راه به نامحرم ندهیم.

الهی!... در ایمان به هدف، بی‏تزلزلیم. اگر هدایت تو نباشد، گرفتار دور و تسلسلیم.

الهی!... بعضیها «معانی» نخوانده به «بیان» می‏پردازند و خود و دیگران را به زحمت می‏اندازند . یكی به لفظ می‏نازد، یكی به معنی، یكی به «دَرْك» می‏اندیشد، یكی به «مَدرك»

الهی!... حركتمان را بركت و سكونمان را حركت عطا كن.

الهی!... به قرب خود راهمان ده، بی‏پناهیم، پناهمان ده.

الهی!... اگر نقابداران، نقاب از چهره برگیرند، باید حساب و كتاب، از سر گیرند.

الهی!... خالصان، خواسته خود را به خاطر خدا، فدا می‏كنند و جلد «ریا» را از دفتر اعمال، جدا می‏كنند.

الهی!... نصیرمان باش، تا بصیر گردیم، بصیرمان كن تا از مسیر بر نگردیم، آزادمان كن، تا اسیر نگردیم، گاهی تو را گم می‏كنیم، مددی كن تا خویش را گم نكنیم، تنها رضای تو را جوییم و «خطّ عمل» را با «آب ریا» نشوییم.

الهی!... تو آنی كه حَجَر را گوهر كنی و عَرَض را جوهر! قلوب قاسیه را نرم كن و جانهای سرد را گرم.

الهی!... دل مشتقّ و چشم جاری عطاكن، جان را شیفته صاحبِ «هل‏اتی‏» و «لافتی‏» كن.

الهی!... غیب در نظر تو حضور است و باطن و نهان در علم تو، ظهور. ما را با «جهان غیب» آشنا كن، ضمایر غایب را به ظهور برسان و ذائقه جانها را طعم حضور بچشان و موسی‏های نیاز را به طور نور بكشان.

الهی!... دلهای دور از امراض و خالی از اغراض، چشمه نور است و علمِ دور از عمل، به جای بال، وبال!

الهی!... ما آنچه را موافق «طبع» ماست، «نشر» می‏كنیم. طبع ما را منشور حقیقت كن و نشر ما را مطبوع رضا گردان. این نفس را نفیس كن و با یاد خودت انیس، ... ما را بخر، آنگاه ببر.

الهی!... بصیرت را به سیرت و صورت ما بازگردان، راه جاهل و باطل را ببند، راه حق را بازگردان!

الهی!... امیرانِ كشور دل به درگاهت حقیرند و اسیرانِ بُت نفس به یاریت فقیر. ما را امیر كشور دل كن تا اسیر فرعون نفس نشویم. در چشم خویش صغیرمان كن، آنگاه نزد خلق، كبیرمان دار.

الهی!... شاكریم كه ما را بر سفره عترت نشاندی و طعم محبّت اهل‏بیت(ع) چشاندی.