سرنوشت جهان انتظار ظهور

آینده ای مبهم پیش روی انسان هاست و تنها یك رخ داد بزرگ می تواند بازماندگان كره خاك را به خود آورد و راه تازه ای پیش پای بشر بگذارد

مقاله‌ای كه پیش رو دارید از دو بخش تشكیل شده است .

بخش نخست چشم اندازی است به سرنوشت ناخوشایندی كه بسیاری از سیاستمداران، روشنفكران و دوراندیشان برای جهان پیش بینی می‌كنند و همین چشم انداز است كه دغدغه خاطر آن‌ها را فراهم كرده است.

بخش دوم مقاله روی دیگر سكه سرنوشت جهان و جهانیان را نشان می‌دهند سرنوشتی كه بر محور انتظار در مذهب تشیع دور می‌زند انتظار ظهور مردی كه سرانجام به موازات خط پایانی كه بر عمر سلطه گران و مستكبران خواهد كشید با قیام خود به همه دغدغه‌ها خاتمه می دهد. آن چه آشفتگی خاطر بسیاری از مصلحان ، دوراندیشان و روشنفكران جهان در دهه‌های اخیر را تشكیل داده آینده مبهمی است كه چهره بر كره خاك گشوده است.

انسان بر روی یك كانون انفجار زندگی می كند.[۱]

پیشرفت‌های تكنولوژی توان نهفته‌ای برای ویرانگری در بطن خود پرورش داده است .[۲] آینده روشنی پیش روی انسان نیست. دیر یا زود آهن‌پاره‌ها جای گل بوته ها را خواهند گرفت و این در صورتی است كه سلاح‌های هسته‌ای قرن بیست و یكمی برای انسان باقی بگذارند. [۳]شبح یك نابودی جهانی بیش از پیش انسان را تهدید می‌كند. [۴]

آینده‌ای مبهم پیش روی انسان‌‌هاست و تنها یك رخ داد بزرگ می تواند بازماندگان كره خاك را به خود آورد و راه تازه‌ای پیش پای بشر بگذارد.[۵]

این دغدغه‌ها عمدتاً به دلیل گسترش سلاح‌های شیمیایی هسته‌ای است . این گستره نوعی افسار گسیختگی برای سیاستمداران سلطه جوی بی عقل و عقال فراهم كرده و تیغی در كف مستشان نهاده است. توجیهاتی كه برای گسترش رقم خورده به لطیفه شبیه تر است تا واقعیت از جمله این توجیهات آن است كه گسترش و كثرت این سلاح‌ها به دلیل خطرات فراوان آن‌ها خود عامل پیشگیری از جنگ است . پژوهشگر و مورخ معاصر « آ.ژ.پ .ژ. تابلو» در كتاب معروفش به نام « جنگ‌ها چگونه آغاز می‌شوند»؟ این را چنین تبیین می‌كند كه قدرت‌های بزرگ نخستین ضربه كاری خود را به عنوان یك ضربه بازدارنده طرف مقابل توجیه می كنند ( با این نگاه هرچه قدرتمندتر باشند زودتر جلو گسترش جنگ گرفته می شود!) این پژوهشگر در ادامه می‌افزاید: اگر چه وجود این سلاح ها كه برای از بین بردن نه یك بار بلكه ده‌ها بار جهان كافی است ، نوعی اهرم بازدارنده از خطر جنگ به وجود آورده اما اگر این عامل حتی تا نه دهم عمل كند همان یك دهم باقی مانده برای انهدام جهان كافی است .[۶]

بر اساس همین توجیه برخی صاحب نظران سلاح‌های هسته‌ای را دارای دو چهره می‌دانند چهره‌ای دهشت بار و چهره ای بازدارنده.[۷]

كاربرد سلاح‌های غیر متعارف متحصر به دهه‌های اخیر نیست اگر چه قابل مقایسه نمی‌باشد پركیپوس – مورخ روم شرقی – نخستین بار استفاده از سلاح‌های دودزا را در جنگ‌های ساسانیان و رومیان از طریق سوزاندن گوگرد در نقب‌های زیر دژهای طرف مقابل عنوان كرد.

تركان عثمانی در سال ۱۴۳۵ میلادی از همین شیوه علیه روم شرقی (بیزانس) در حمله به قسطنطنیه استفاده كردند . آلمان‌ها طی سال‌های ۱۹۱۴ تا ۱۹۱۶ چند نوبت از سلاح شیمیایی علیه فرانسویان استفاده كردند. سایر موارد استفاده از این سلاح‌ها عبارتند از :

در جنگ جهانی اول از سوی بریتانیا ، مجارستان ، فرانسه، روسیه و آمریكا علیه طرف های درگیر ؛ ایتالیا علیه اتیوپی در سال ۱۹۳۶ ژاپن علیه چین در سال ۱۹۳۸ آمریكا علیه ویتنام در سال ۱۹۶۰ عراق علیه ایران در هشت سال جنگ و بالاخره استفاده وسیع عراق از این سلاح علیه مردم حلبچه در اول مارس ۱۹۸۸ .[۸]

سلاح های اتمی به مراتب از سلاح‌های شیمیایی خطرناك‌‌ تر هستند. نخستین بار آمریكا در سال ۱۹۴۵ علیه مردم هیروشیما و ناكازاكی از بمب اتم استفاده كرد. پیامدهای این كاربرد ناگوار تاكنون ادامه دارد.

آگاهان هشدار می‌دهند مصلحان دلسوز سیاستمدارن را به خویشتن‌داری دعوت می‌كنند و اندیشمندان سرنوشت مبهم و تاریكی برای جهان پیش بینی می‌كنند. اوتان دبیر كل اسبق سازمان ملل اعلام نمود كه اختصاص بودجه به تسلیحات نظامی اتلاف بیهوده منابعی است كه می تواند نیازهای میلیون‌ها انسان محروم را رفع كند. [۹] سایر دبیران كل این سازمان عاقل اما كم جرأت هم شاه بیت غزل مسئولیتشان را این نكته عنوان كرده‌آند كه لازمه صلح جهانی انهدام و یا دست كم كاهش موجودی سلاح‌های هسته‌ای و عدم استفاده ازآن‌هاست. آلبرت انیشتنین كه موشكافی‌های ریاضی و فیزیكی او دانش هسته‌ای و خرد كردن ذره را به ارمغان آورد در اواخر عمر هشدار داد كه شبح نابودی همگانی جهنیان را تهدید می‌كند . دانشمندان و طبعاً خود انیشتین در بستر مرگ پشیمان بودند كه چرا فرمول‌های ریاضی و فیزیكی مسایل هسته‌ای را قبل از آن كه در دسترس دلالان سیاست پیشه قرار بگیرد از بین نبرده‌اند.[۱۰]

به موازات این دل‌سوزی ها و هشدارها محدودیت‌های بین المللی برای استفاده از سلاح‌های شیمیایی و هسته ای در قالب كنوانسیون‌ها ، تصویب‌نامه‌ها ، معاهده‌ها و مصوبه‌های گوناگون شكل گرفت. از صدور نخستین اعلامیه در این زمینه نزدیك به ۱۴۰ سال می گذرد (اعلامیه ۱۸۶۸ سن پطرزبورگ و ۱۸۷۴ بروكسل) اما از اولین معاهده بین المللی در این زمینه كم تر از یك قرن می‌گذرد (معاهده بین المللی ۱۹۰۷ لاهه)

---