شروع ترسناک

راستش را بخواهید اگر بگویم بعد از چند سال شرکت در جشنواره آدم به فیلم دیدن اعتیاد پیدا می کند, دروغ نگفته ام هر سال به روزهای دهه فجر که نزدیک می شویم حال و هوای بچه های سینما, جشنواره ای می شود و مدام انتظار می کشند که کی جشنواره شروع می شود تا چند روزی صبحشان را در سالن تاریک سینما به شب پیوند بزنند

راستش را بخواهید اگر بگویم بعد از چند سال شرکت در جشنواره آدم به فیلم دیدن اعتیاد پیدا می کند، دروغ نگفته ام. هر سال به روزهای دهه فجر که نزدیک می شویم حال و هوای بچه های سینما، جشنواره ای می شود و مدام انتظار می کشند که کی جشنواره شروع می شود تا چند روزی صبحشان را در سالن تاریک سینما به شب پیوند بزنند.

جشنواره بیست و ششم درحالی شروع شد که برف خیابانها و کوچه های تهران را سفید کرده بود، اما هوا خیلی سرد نبود و خورشید هم صبح روز اول چهره اش را از پشت ابرها بیرون کشید.

بله! هوا آفتابی شد به امید این که جشنواره ای آفتابی داشته باشیم. امسال سینمایی ها برای تقدیر از دو چهره نام آشنای سینما یعنی پروانه معصومی و مسعود جعفری جوزانی سنگ تمام گذاشتند و این حرمت گذاشتن به بزرگترها درواقع حرمت گذاشتن به خویشتن و جوهره سینماست.

از صفهای شلوغ پیش فروش بلیت در سینماهای مردمی و استقبال خوب مردم بخصوص دانشجویان که بگذریم، سینمای رسانه ها در اولین ساعات اولین روز نمایش فیلمها، خیلی شلوغ نبود.

دلیل این موضوع هم حتماً این بود که خیلی ها عصر جمعه حوصله نکرده بودند زود از خانه خارج شوند. اما بتدریج و در سئانسهای سوم و چهارم سینما شلوغ تر شد.

اولین روز نمایش فیلم، در اولین سئانس شاهد اولین جا به جایی بودیم. این جا به جایی باعث شد که جشنواره بیست و ششم را با مقداری ترس و وحشت، یعنی با فیلم «۱۴۰۸» شروع کنیم. فیلمی که باید آن را در سینما دید و انصافاً دیدن این گونه فیلمها در سالن سینما البته با تصویر و صدای مطلوب، اصلاً با تماشای آن از طریق DVD و... قابل مقایسه نیست. خلاصه، جماعت یکی دو ساعتی، حسابی روی صندلیهایشان میخکوب شدند و البته مقهور تصویرپردازی و تکنیکهای برتر سینمای هالیوود!

برای «۱۴۰۸» و فیلم دوم (تخم مرغ) که یک فیلم متوسط ترکیه ای- یونانی بود، به صورت مختصر نشست نقد و بررسی برگزار شد. البته طبیعتاً بدون حضور کارگردانها و عوامل فیلم!

اما نشست نقد و بررسی فیلم سوم؛ یعنی «به همین سادگی» ساخته رضا میرکریمی به دلیل اینکه وی در سفر عتبات عالیات بود، برگزار نشد. البته او از این موضوع خیلی هم ضرر نکرد چون اگر حاضر بود باید به انبوهی از سؤالاتی پاسخ می داد که حاکی از رضایت نداشتن منتقدان از فیلمش بود.

در نشست بعدی که برای «آتش سبز» محمدرضا اصلانی برگزار شد زمزمه های نارضایتی اهالی مطبوعات و رسانه ها از گوشه و کنار سالن بشدت به گوش می رسید تا جایی که چند نفر از بر و بچه های منتقد که یکی دو اسم سرشناس هم در بینشان دیده می شد، با طرح سؤالاتی طنزگونه ضمن حفظ حرمت کارگردان این فیلم که از پیشکسوتان مستندسازی کشور است، به صورت ملایم سر به سرش گذاشتند و تا حدودی اسباب تمدد اعصاب بقیه را فراهم کردند.

البته طبیعی است که در این نشست برق فلاش دوربینها بیشتر از همه چهره مهتاب کرامتی و پگاه آهنگرانی را روشن کرد. آخرین فیلم شب اول هم «مایکل کلایتون» بود که آنچه از این فیلم خوب به ستون ما مربوط می شود، زیرنویس ناهماهنگ فیلم بود که گاهی چند دقیقه جلوتر از فیلم بود و مدتی اصلاً دیده نمی شد و گاهی هم عقب می ماند.

امیدواریم این اشکال در مورد فیلمهای خارجی بعدی اتفاق نیفتد.

سید مصطفی حسینی راد