ناامیدی، عامل اضطراب

امید، سرچشمه زلال زندگی بشر است و ناامیدی، یکی از بزرگ ترین موانع پیشرفت انسان به شمار می‌رود.

امید، سرچشمه زلال زندگی بشر است و ناامیدی، یکی از بزرگ ترین موانع پیشرفت انسان به شمار می‌رود. انسان ناامید، هیچ توان و انگیزه‌ای برای ادامه زندگی ندارد، امید خود را از کف می‌دهد، گرفتار مرگ تدریجی می‌شود و از شیرینی‌های زندگی بی‌بهره می‌ماند. ناامیدی می‌تواند بستر مناسبی را برای اضطراب در فرد به وجود آورد و در مقابل استرس و اضطراب نیز گاهی به ناامیدی می‌انجامد. فعل و انفعال‌های روحی به طور مستقیم بر بدن انسان اثر می‌گذارند. برای مثال، ناامیدی، تغییرهای مهمی در دستگاه گردش خون انسان پدید می‌آورد و دیگر دستگاه‌ها و اندام‌های بدن را تحت تاثیر قرار می‌دهد. حضرت علی(ع) در این باره می‌فرماید: «وَ اِنْ مَلَّکَهُ الیَأْسُ قَتَلَه الاَْسَفُ؛ آن گاه که ناامیدی بر دل چیره شود، تاسف همراه اضطراب و نگرانی، قلب آدمی را از پا درمی‌آورد.» همچنین در جای دیگر می‌فرماید: «اَلْحُزْنُ یَهْدِمُ الْجَسَدَ؛ اندوه و غم، بدن را ویران می‌کند».