جومونگ ها و تسوهای ایرانی

یکی از سریالهای پربیننده سالهای اخیر صدا وسیما افسانه جومونگ می باشد. با مروری بر این سریال میتوان نمونه های از مسائل و مشکلات جامعه ایرانی را در این برنامه مشاهده کرد.
در این …

یکی از سریالهای پربیننده سالهای اخیر صدا وسیما افسانه جومونگ می باشد. با مروری بر این سریال میتوان نمونه های از مسائل و مشکلات جامعه ایرانی را در این برنامه مشاهده کرد.

در این سریال به سه دیدگاه و ۳ شخصیت که در بردارنده این نوع نگرش هستند بر می خوریم.

دیدگاه وشخصیت اول (تسو):

این شخصیت پس از جانشینی پدر برای اداره جامعه خویش (بویو) سیاست صلح و پرهیز از جنگ (تنش زدایی) را در پیش گرفته است. که در نگاه اول شاهد شور و شوق در بین وزراء و مسئولین و مردم هستیم. اما این سیاست در دراز مدت آثار سوء خویش را نشان می دهد و کشور و مردم خویش را با مشکلات و گرفتاریهای مواجه می کند, به طوری که خطر از دست دادن اصل حاکمیت و اقتدار خویش را بر اساس این سیاست به شدت احساس می کند.

مبنای این سیاست بر پایه انفعال است و نگاهی از روی ضعف و حقارت به جامعه خویش دارد. و از نکات مثبت و تواناییهای جامعه خویش غافل است.

دیدگاه و شخصیت دوم(جومونگ):

این شخصیت در این سریال ابتدا با انجام پاره ای از کارهای مثبت برای کشورش, نگاه مسئولین و امپراطور را به خود جلب می کند به طوری که امپراطور وی را رئیس محافظین قصر می کند. او برخلاف تسو سیاست اقتدار و عزت را در پی می گیرد اما با تحمیل کردن جنگی بر ملت خویش او نیز عملا حاکمیت کشور خویش را به خطر می اندازد.

دیدگاه و شخصیت سوم (جومونگ +مشاوران + عقلانیت): این شخصیت برای اجرای اهداف خویش سیاست نه انفعال و نه اقتدار را در نظر می گیرد. برای نیل به این هدف از دیدگاه و نظرات بزرگان (امپراطور, بانوی اول دربار, مادر خویش و ....) استفاده می کند و با اتخاذ این سیاست موفقیت های بسیاری برای ملت خویش به بار می آورد.

حکایت این روزهای سریال جومونگ همان حکایت ایران اسلامی ماست و سیاستهای اتخاذ شده این چند سال اخیر.

در برهه ای سیاست تنش زدایی با هدف ارتباط با کشورهای اروپایی و کشورهای دیگر و زمینه سازی رشد و پیشرفت ایران در سیاست خارجی ما محور قرار می گیرد. اما به کارگیری این سیاست با وجود ارتباط گسترده با کشور های اروپای و سایر دول و اعتمادسازی های پی در پی از سوی ایران برای کشورهای غربی دستاورد چندانی برای ملت ما در پی نداشت. البته نمی توان منکر نکات مثبت این سیاست در آن مدت شد.

در زمانی دیگر سیاست عزت و اقتدار ایرانی(عدالت) در خارج از مرزها در دستور مردان دیپلمات ما قرار می گیرد که به علت فقدان اضلاع دیگر آن (حکمت و مصلحت) هزینه های زیادی را در داخل و خارج برای ایران اسلامی در بر داشت. البته باز نمی توان گفت که اتخاذ این سیاست هیچ دستاوردی نداشت و تماما هزینه های بود برای جامعه ایرانی بود.

حال سوال اینجاست در این بین چه باید کرد؟ و به کدام نظر باید متمایل شد که در عین تنش زدایی عزت و منافع ما نیز محقق شود. جواب این سوال مشخص است. استفاده از دیپلماسی در سیاست خارجی با تکیه بر حکمت, عزت و مصلحت است و استفاده از نظرات کارشناسان و سیاست مداران و به کارگیری این نظرات در عرصه سیاست خارجی.

بجاست که جواب این سوال را با توجه به نزدیکی ایام انتخابات ریاست جمهوری از نامزدهای ریاست جمهوری پرسید و از سیاست خارجی مد نظرشان مطلع شد.

محمد حسن معماری – کارشناسد ارشد فقه وحقوق اسلامی