آموزش ناشنوایان (دفاع از زبان اشاره در آموزش و رفع تبعیض)

سارا سياوشي

این مقاله نگاهی دارد به وضعیت زبانی ناشنوایان و به خصوص ناشنوایان ایرانی. زبان اشاره زبان اول ناشنوایان ایران است. ولی در حال حاضر زبان آموزش نیست. در حالیکه تجربه نشان داده است میزان درک و بازده آموزشی ناشنوایان، با استفاده از زبان اشاره بالا می‌رود و این امر به پیشرفت تحصیلی و شناختی آنان کمک می‌کند.
مشکل دیگر در مورد ناشنوایان ایرانی ضعف آنان در درک و تولید نوشتار فارسی است. برای از بین بردن این ضعف باید از روشهای آموزش زبان دوم ویژة ناشنوایان استفاده کرد. در این مقاله با یک بررسی تاریخی و نگاهی به تجربة دیگر کشورها تلاش شده است دیدگاههای منفی نسبت به زبان اشاره زدوده شود.

زبان و جامعه زبانی
زبان و زبان‌آموزی یکی از پدیده‌های پیچیدة انسانی است که محققان را از دیر زمانی به خود مشغول کرده است. زبان انسان کیفیتی ذاتی دارد، یعنی کودک انسان به طور ذاتی دستگاه درک و تولید و پردازش زبانی را داراست و تنها کافی است تا در محیطی زبانی (مثلاً در خانواده و شهری فارسی‌زبان) قرار گیرد، تا توانایی بالقوة زبانی او به رفتار زبانی تبدیل شود. البته رفتارهای زبانی جزء پیچیده‌ترین رفتارهای ذاتی انسان هستند. همة جوامع انسانی دارای زبان هستند و زبان همة جوامع انسانی دارای پیچیدگی‎هایی کم و بیش یکسان است. زبان ابزار ارتباطی انسان است. به عبارتی انسانها زبان را می‌سازند. یعنی برای ساخته شدن هر زبانی یک جامعة انسانی لازم است. بنابراین هیچکدام از زبانهایی که می‌شناسیم جدا از جامعة زبانی شکل نگرفته‌اند. بلکه در گذشته‌های دور با تشکیل جوامع انسانی یا از اشتقاق از یک جامعة دیگر این زبانها به مرور شکل گرفته‌اند .

برای خواندن این مقاله در زیر کلیک کنید:

پیوست	اندازه
8394.doc	80 KB