بین الملل نوع بشر(3)

رائول‌ وَنِهِ گِم‌ ترجمه بهروز صفدري

تاریخِ جهانِ کهنه‌ تاریخِ انسانِ ناتمام‌ است‌
اقتصادی‌ که‌ طبیعتِ انسانی‌ و زمینی‌ را استثمار می‌کند محکوم‌ به‌ خودویرانگری‌ است‌
اقتصاد در اصل‌ به ‌معنای‌ نگاهداری‌، اداره و تدبیرِ منزل‌ است‌. خانه‌ی‌ ما زمین‌ است‌. کم¬ترین‌ چیزی‌ که‌ می‌توان‌ گفت‌ این‌ است‌ که‌ چنین‌ اداره‌کردنی‌ دلخواه نیست.
چه‌ کسی‌ جز آدمِ نادان‌، از این‌ بابت‌ تعجب‌ می‌کند؟ مگر نه‌ این‌که‌ انسان‌ها همواره‌ بیش‌ از آن‌که‌ متوجه‌ هستیِ خود باشند به ‌یک‌ سازمانِ موهوم‌ متافیزیک‌ توجه‌ کرده‌اند؟
شیّادیِ یک‌ اقتصادِ متافیزیکی‌، که‌ ماورای‌ مشغله‌های‌ انسانی‌ و مدعیِ تعیین‌ کردنِ آن‌هاست‌، کژعقلی‌ و انحرافی‌ را که‌ موجدِ آن‌ بوده‌ به¬ویژه از آن¬رو‌ بهتر آشکار می‌سازد که‌ رفته‌رفته‌ به ‌انتهای‌ همان‌ بُن‌بستی‌ می‌رسیم‌ که‌ زمانی‌ نوعی‌ تکاملِ انسانی‌ ما را بدان‌جا کشاند، تکاملی‌ که‌ از هنگامِ استقرارِ کشاورزی‌ و بازرگانی‌ با مانع‌ روبه‌رو شد و به ‌بی‌راهه‌ رفت‌.
در متافیزیک سوداگری‌های‌ مالی‌ و اصلِ جزمیِ‌ سود که‌ سیّاره‌ را به ‌تاراج‌ کشانده‌اند، در انتهای‌ مسیر باز همان‌ اصولِ اقتصادی‌ای‌ حاکم‌ است‌ که‌ در ابتدا انسانِ حاملِ نویدهای‌ زندگی‌ را به ‌سطحِ انسان‌ اقتصادى  فروکاست‌، یعنی‌ به انسانی‌ که‌ هم تولیدکننده‌ی‌ کالا و هم خود کالاست‌.
ناانسانی‌ شدنِ انسان‌ به‌گونه‌ای‌ تاریک‌ و مبهم‌ با استثمارِ طبیعت‌ آغاز شد و در روشناییِ کسبِ آگاهیِ‌ سیاره‌ای‌ همراه‌ با همین‌ استثمار نیز به ‌پایان‌ خواهد رسید.
زیرا واقعیتِ انسانی‌ از این‌ پس‌ در برابرِ سود عریان‌ است‌؛ سودی‌ که‌ به ‌نوبه‌ی‌ خود از زرق‌وبرق‌های‌ باشکوهی‌ که‌ در گذشته‌ روحِ ملکوتی‌ بر تنِ اعمالِ پستِ خشونت‌ و تجاوزِ آن‌ می‌کرد عاری‌ گردیده‌ است‌.
چالش‌ فقط‌ میانِ احتضارِ جهانِ کهنه‌ و زایشِ جهانی‌ نو رقم‌ نمی‌خورد. این‌ چالش‌ با شَوندِ انسان‌، که‌ چند هزاره‌ پیش‌ از این‌ به ‌انقیادِ تحولی‌ پس‌رونده‌ درآمد، دوباره‌ پیوند می‌یابد و بر آن‌ است‌ تا به ‌برکتِ میراثِ سترگِ تکنولوژی‌ دگردیسی‌ای‌ را به ‌فرجامِ نیک‌ برساند که‌ از لحظه‌ی‌ استقرارِ پیش‌رفتِ کالا به ‌جای‌ پیش‌رفتِ بشر، قطع‌ گردید.

برای خواندن این بخش در زیر کلیک کنید:

پیوست	اندازه
13375.doc	217 KB