دیدگاه شهید باهنر در باره وحدت

آنچه که به‌طور کلی زیاد تکرار می‌شود و همه مشتاق آن‌اند، این است که در جامعه، تفرقه نباشد، جدایی و اختلاف نباشد، قشرهای مختلف جامعه با هم پیوند داشته باشند،‌ در بین یک امت …

آنچه که به‌طور کلی زیاد تکرار می‌شود و همه مشتاق آن‌اند، این است که در جامعه، تفرقه نباشد، جدایی و اختلاف نباشد، قشرهای مختلف جامعه با هم پیوند داشته باشند،‌ در بین یک امت رودررویی و نفاق و شقاق نباشد، همه با هم هماهنگ باشند،‌ همه با هم متحد باشند، همه یک راه را، ‌یک موضع را و یک سَبیل را بپیمایند. اما آنچه که مهم است، این است که ببینیم این دعوت به وحدت بر چه پایه‌ای می‌تواند تحقق پیدا کند... ‏ اگر می‌خواهیم وحدت به وجود بیاید، بایستی وحدت، حول اسلام باشد، بر محور اسلام باشد. دو تا آدم مؤمن به اسلام آن‌چنان احساس برادری و برابری می‌کنند که گویی هیچ چاله‌ای، هیچ ذره‌ای، هیچ شکافی و هیچ نقاری بین آنها وجود ندارد، آنها یکپارچه‌اند، آنها سیر الی‌الله را پیش گرفته‌اند، آنها الی‌الله ‌المصیر دارند.

آنها اعتصام به حبل‌الله دارند. وحدت ایجاد می‌شود، آقا این مسئله به صورت شعار نیست... مگر انقلاب ما با چه مایه‌ای وحدت آفرید و به دنبال وحدت پیروزی آفرید؟ چه بود که مردم را متحد کرد؟ کدام ایسم، کدام مکتب وارداتی، کدام شعار سنتی قدیمی؟ مگر غیر از ایمان مذهبی بود؟ مگر غیر از فریاد تکبیر و لااله‌الاالله بود؟ مگر غیر از آن امواج معنوی اسلامی بود که از درون مساجد و از روزهای تاسوعا و عاشورا و روزهای ماه رمضان و آن پیام رعدآسای پیغمبرگونه امام که مردم را در زیر لوای اسلام گرد آورد و بر حول محور اسلام متحد کرد و مگر غیر از این بود؟ چی شد که دیدیم یک وقت میلیون‌ها جمعیت از دل روستاها، در درون شهرها، از دل دانشگاه تا حوزه‌ علمیه، تا بازار تا خیابان، تا کارخانه، همه با هم متحد یکپارچه، این کدام فرمان بود؟ این کدام پیام بود؟ این کدام محتوا بود؟ این کدام انگیزه بود؟ جز انگیزه‌ اسلامی، جز محتوای مکتبی اسلامی؟ ‏ بنابراین ما تجربه کردیم، احتیاج ندارد که ما بیاییم بحث استدلالی بکنیم. ما تجربه ملموس داریم، تجربه مشهود داریم، انقلاب ما در سایه اسلام، به مردم وحدت داد.

مردم را متحد کرد و امروز هم اگر بخواهیم این وحدت بماند، باید در سایه اسلام بماند. جانشین کلمه اسلام هیچ‌چیز دیگر نمی‌توانیم بکنیم، نه ملی‌گرایی را، نه دموکراسی را، نه آزادی‌طلبی را، نه سوسیالیسم شرق را و نه مکتب‌های سرمایه‌داری غرب را، نه اومانیسم شرقی را، نه اومانیسم غربی را، هیچ‌یک از این ایسم‌ها و از این فلسفه‌ها و گرایش‌ها این ملت را نمی‌تواند متحد بکند...‏ اسلام بایستی ترویج بشود، بایستی شکوفا بشود، بایستی در تصمیم‌گیری‌های ارگان‌های مختلف حکومتی و نهادهای گوناگون جمهوری اسلامی، اسلام حاکم باشد. در مجلس شورای اسلامی هم اسلام حاکم باشد، در تمام نهادهای تبلیغی و اجرایی و قانونگذاری و قضائی و فرهنگی ما، اسلام حاکم باشد تا این عروهٔ‌الوثقی بماند، تا این حبل‌الله ‌المتین بماند، تا این رشته استوار ناگسستنی مایه وحدت و انسجام این مردم باشد، و بنابراین مایه‌ وحدت، اسلام است...‏

بنابراین همه کسانی که دعوت به وحدت می‌کنند، همه کسانی که آرزوی وحدت دارند بایستی اول بنشینند و ببینند چه معیاری برای وحدت می‌تواند وجود داشته باشد که جاذبه داشته باشد، عمق هم بدهد، دل‌ها را به هم پیوند بدهد و ریشه‌دار باشد. ما که جز اسلام و ایمان اسلامی، مایه وحدتی پیدا نمی‌کنیم، ما راه دیگری برای اتحاد پیدا نمی‌کنیم.

به‌کوشش: رضا جاودان