تجدید حیات نومحافظه کاران در دوران اوباما

در مقاله افشاگرانه ای که در یکی از پایگاه های اینترنتی فعال در زمینه افشای فشارهای نظامی گرایانه بر سیاست های دولت آمریکا منتشر شده, با اشاره به نقش مراکز مطالعاتی تندرو و با نفوذ در تدوین سیاست خارجی دولت باراک اوباما, به بررسی تجدید حیات جریان فکری نومحافظه کار در هشت ماه عمر دولت اوباما پرداخته شده است

در مقاله افشاگرانه ای که در یکی از پایگاه های اینترنتی فعال در زمینه افشای فشارهای نظامی گرایانه بر سیاست های دولت آمریکا منتشر شده، با اشاره به نقش مراکز مطالعاتی تندرو و با نفوذ در تدوین سیاست خارجی دولت باراک اوباما، به بررسی تجدید حیات جریان فکری نومحافظه کار در هشت ماه عمر دولت اوباما پرداخته شده است . این مقاله که به قلم »دانیل لوبان » نویسنده هفته نامه اینترپرس سرویس در پایگاه اینترنتی «رایت وب » منتشر شده به بررسی قدرت گیری سازمان های تازه تاسیس نومحافظه کار و همچنین قدرت گرفتن همفکران نومحافظه کاران در حزب دموکرات آمریکا موسوم به «لیبرال های تندرو » پرداخته است .

در این مقاله همچنین با اشاره به حمایت های نومحافظه کاران مشهور از سیاست های جنگ طلبانه اوباما در طرح تشدید نیروها در افغانستان به جزئیات مربوط به ترکیب جریان های فکری نومحافظه کار و لیبرال و فشار آنها بر موضوعات سیاست خارجه آمریکا بخصوص درباره مسئله ایران پرداخته شده است .

به نظر می رسید انتخاب باراک اوباما به ریاست جمهوری آمریکا نشانه افول سیاست خارجه نومحافظه کارانه باشد. اما بعد از گذشت ۸ ماه از دوره اوباما، پر واضح است که نومحافظه کاران و همپیمانان آنها تا حد قابل توجهی نفوذ خود را ماهرانه در دولتی که قرار بود برایشان بدترین کابوس باشد، اثبات کرده اند .

پیامدهای فاجعه بار تهاجم به عراق که از ابتکار عمل های مخصوص نومحافظه کاران بود، تا حد زیادی به عنوان عامل مهم سقوط دولت بوش و افول سیاسی حزب محافظه کاران آمریکا بوده است. باراک اوباما نه تنها نامزد مطلوب نظر نومحافظه کاران یعنی جان مک کین را شکست داد بلکه با یک سری برنامه هایی در زمینه سیاست خارجه پا به عرصه قدرت گذاشت که به نسبت هر نامزد دیگر ریاست جمهوری آمریکا در دهه گذشته متضاد با ایدئولوژی نومحافظه کاران بود. اوباما که با برنامه خاتمه جنگ عراق و ابتکار عمل تعامل با ایران انتخاب شده بود، در مقایسه با دیگر روسای جمهوری آمریکا از جرج بوش پدر تاکنون، خیلی زود تمایل خود را برای اتخاذ رویکرد تندتر در قبال اسرائیل نشان داد .

اما آنهایی که می گویند موضوع چه ارتباطی با نومحافظه کاران دارد باید بخوبی آخرین باری که جمهوریخواهان خود را خارج از کاخ سفید دیدند را به خاطر داشته باشند. در سال ۱۹۹۷، یعنی کمی بعد از پیروزی بیل کلینتون بر « باب دول » و انتخاب به عنوان رئیس جمهوری آمریکا برای دومین دور، چهره هایی مانند«ویلیام کریستول » و »رابرت کیگان « طرحی به نام » پروژه ای برای قرن جدید آمریکایی » موسوم به PNAC را بنیان نهادند. این گروه که هم اکنون به بدنامی شهره است طراح زمینه های فکری سیاست خارجی بوش بود .

تندروهای راستگرا (موسوم به بازها) حتی کسانی که در انزوای سیاسی بودند و مراکز مطالعاتی ای که آثار آنها را پرورش می دادند توانستند تجدید حیات کرده و بار دیگر پا به عرصه گذارند. ظرف چند ماه بعد از آغاز به کار اوباما، نومحافظه کاران علائم روشنی از تجدید حیات از خود نشان دادند .

جناح بازهای راستگرا از تشکیل نهادها و سازمان های جدید گرفته تا مراوده با مراکز مطالعاتی لیبرال و میانه روها و همچنین ارایه مقاله های خود در صفحه مقالات روزنامه ها و نمایش های تلویزیونی برای نفوذ و تاثیرگذاری بر مباحث سیاست خارجی استفاده کردند و جهش غیرقابل انکاری در شکل دهی به دستورالعمل های سیاسی نشان داده اند .

مراکز مطالعاتی ارشد راستگرا نیز نسبت به اوباما رویکرد نه چندان پیچیده ای اتخاذ کردند یعنی زمانی که او مواضعی سازگار با عقاید تعصب آمیز آنان اتخاذ می کند، به حمایت از وی بر می خیزند و زمانی هم که اوباما شیوه ای خلاف آنان بر می گزیند، به شدت از او انتقاد می کنند. مثلا رویکرد « هویج و چماق » (تشویق و تهدید) اوباما در این باره بر خلاف انتظار بر آنها موثر واقع شده است .

نفوذ تندروها را به طور خاص می توان در حمایت سخت آنها از تشدید اوضاع نظامی در افغانستان، مبارزه با طرح های تعامل با ایران، کنارگذاشتن فوریت بررسی شکنجه ها در طول «جنگ جهانی با تروریسم » دولت بوش مشاهده کرد .

یکی از جنبه های مهم نفوذ مداوم سیاسی نومحافظه کاران، قدرت همتایان ایدئولوژیک آنان یعنی «تندروهای لیبرال » است. تندروهایی که ایده های مطلوب نظر نومحافظه کاران دارند و با هر دولت دموکراتی که در آمریکا تشکیل می شود، پشت یک میز می نشینند. دولت اوباما نیز از این امر مستثنی نیست و چندین چهره مهم در آن حضور دارند که به شدت تندرو هستند. دنیس راس، مشاور ویژه رئیس جمهوری آمریکا در امور سیاستگذاری ایران که پیش از این که به شورای امنیت ملی آمریکا

نقل مکان کند در وزارت امور خارجه این کشور مستقر بود، در این رابطه توجه رسانه ها را به شدت به خود معطوف کرده است. اما او در این میان تنها نیست. «ریچارد هالبروک» فرستاده ویژه دولت اوباما در امور افغانستان و پاکستان در کنار دنیس راس از بانیان گروه تندرویی به نام « اتحاد علیه ایران هسته ای » است. همچنین «جوزف بایدن » معاون اول باراک اوباما در کنار هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه آمریکا از جمله تندروهای لیبرالی هستند که در زمان حضور خود در سنا برای خود اعتباری دست و پا کردند .

علاوه بر این افراد، یک لشکر از کارکنان پیشین از مراکز مطالعاتی تندروی لیبرال- معروف ترین آنها موسسه تازه تاسیس «مرکز امنیت جدید آمریکا »- وجود دارند که به وزارت امور خارجه و پنتاگون دولت اوباما پیوسته اند. در کل، انتصابات سیاست خارجه اوباما بیش از چپ گراها مورد ستایش راستی ها قرار گرفته است. بطوری که سناتور نومحافظه کار «جو لیبرمان » از ایالت کانکتیکت این سیاست خارجی را «واقعا کامل » خوانده است .

اما بنا نهادن نهادهای راستگرا برای تندروها (بازها) به اندازه بهره گیری از دوستان لیبرال اهمیت داشته است. وقتی که دست خود آنها از قدرت دور مانده است، نومحافظه کراان به مراکز مطالعاتی همفکری کوچ کرده اند تا جنبش خود را برای روز مبادا تداوم دهند .

مهمترین نمونه از این دست کوچ ها- دستکم به عنوان گسترش دهندگان دکترین سیاست خارجی نومحافظه کارانه- به موسسه آمریکن انترپرایز، بوده است اما مراکز مطالعاتی فراوان دیگری نیز هستند مانند بنیاد هریتیج، موسسه واشنگتن برای سیاستگذاری خاور نزدیک، موسسه هودسون، بنیاد دفاع از دموکراسی ها و دیگران .

تغییر در موسسه آمریکن انترپرایز (AEI) از سرآمدترین مراکز مطالعاتی ای که سیاست خارجی راستگرایی را در ۲۰ سال گذشته پرورش داده، موسسسه آمریکن انترپرایز بوده است. این موسسه چند ماه مانده به انتخاب اوباما رئیس تازه ای به خود دید که کسی نبود جز یک تندروی معروف به نام «آرتور بروکز ». از نظر بسیاری از کارشناسان بروکز یک جامعه شناس معتدل بود که بیشتر بخاطر اقداماتش در زمینه های خیره و نگارش کتابی به نام «رضایت مندی ملی: چرا رضایت برای آمریکا مهم است و چگونه می توان به میزان بیشتری از آن دست یافت ».

در یک نگاه سریع، شاخه سیاست خارجه موسسه آمریکن انترپرایز تحت نظارت فردی به نام «دانیل پلتکا » از شخصیت های تند نومحافظه کار به ویژه «مایکل لدین »، «جاشواموراوچیک » و «رئول مارک گرشه » بهره گرفت. لدین فردی بود که نه تنها بخاطر نقشش در ماجرای ایران-کنترا بلکه بخاطر تبلیغ اطلاعات نادرست درباره دریافت کیک زرد اورانیوم توسط صدام حسین، رئیس جمهور معدوم عراق از نیجر به بدنامی شهره گشته بود. (لدین همچنین بخاطر ارایه یک سری از هشدارهای

هراس انگیز درباره ادعای تهدید ایران در کتابی با عنوان «بمب ساعتی ایرانی ها » معروف است). موراوچیک، یکی از مدافعان تند برنامه جرج بوش برای«ارتقای دموکراسی » بود که توسط نومحافظه کاران به بوش القاء شده بود. وی در سال ۲۰۰۶ خواستار بمباران ایران شده بود. وی پیش از این در گروه «پروژه ای برای قرن جدید آمریکایی » یا همان PNAC عضویت داشت و به عنوان یکی از تندروترین طرفداران تغییر نظام در ایران شهره است. لدین و گرشه به زودی به «بنیاد دفاع از دموکراسی ها» FDD پیوستند که مرکز مطالعاتی جدیدی بود و به اندازه موسسه آمریکن انترپرایز مقابل انظار نبود .

در ظاهر این تغییرات مدیریتی به منظور دور کردن موسسه انترپرایز از دکترین تند نومحافظه کارانه، بخصوص دور کردن آن از آن دکترینی بود که خواستار تقابل با تهران بودند. اما در این مورد، نمای کار فریبکارنه به نظر می رسد. دانیل پلتکا به شخصه کسی جز یک میانه رو در سیاست خارجی نیست . موسسه انترپرایز حتی با نبود لدین، موراوچیک و گرشه به عنوان پایگاه نومحافظه کاری باقی است. در حقیقت در زمینه مسئله ایران، بخصوص به آنگونه که در طول پیامدهای بعد از انتخابات ۱۲ ژوئن مشاهده شد، این موسسه ثابت کرد مقر متعصبین تندرو است و بطور مشخص افرادی چون پلتکا بعلاوه «مایکل رابین »، «فردریک کیگان » و «علی الفوحه ». اکنون به نظر می رسد تغییرات مورد نظر پلتکا بیشتر به جای این که چشم پوشی از نومحافظه کاری باشد، تلاشی باشد برای احیای اعتبار نومحافظه گری از طریق دور کردن موسسه آمریکن انترپرایز از برخی از عناصر بسیار تندرو. اما در اصل تغییرات اندکی در این مرکز مطالعاتی صورت گرفته است .

مطرح شدن دوباره « پروژه ای برای قرن جدید آمریکایی » (PNAC)

کمتر از یک ماه بعد از این که اوباما اداره امور را در دست گرفت، نومحافظه کاران سازمان تازه ای را پرده برداری کردند که برخی از مفسرین بلافاصله آن را نسخه شماره دوم پروژه ای برای قرن جدید آمریکایی یا «PNAC ۲ » خواندند. یکی از لیبرال ها در وبلاگ خود نام این سازمان را «پروژه ای برای احیای نومحافظه کاری » نهاد. نام این طرح «ابتکار سیاست خارجی » یا FPI نهاده شد. چهره های پروژه ای برای قرن جدید آمریکایی مانند کریستول و کیگان در کنار «دن سنور » آن را بنا نهادند. سنور سخنگوی حاکمیت موقت عراق در روزهای نخست جنگ عراق بود.

بیانیه مربوط به ماموریت ابتکار سیاست خارجی لفاظی هایی را که یادآور پروژه PNAC بود در خاطر زنده می کرد و در آن اینگونه مطرح شده بود که « آمریکا همچنان به عنوان کشوری در جهان باقی است که نمی توان از آن صرفنظر کرد » و درباره «سیاست هایی که آمریکا را وارد ورطه انزواطلبی می کند » هشدار داده شده بود. در ماه های اول سازمان ابتکار سیاست خارجی از این که چندان بر زبان ها نبود و موضعی ملایم تر از پیشینیان خود داشت، رضایت داشت. این سازمان علاوه بر جمع آوری روزمره اخبار، از ابتدای فعالیت های علنی خود تنها میزبان کنفرانسی در ۳۱ ماه مارس در هتل «می فلاور » واشنگتن با عنوان «افغانستان طرحریزی برای موفقیت » بود و در ماه ژوئیه نیز نامه ای سرگشاده به باراک اوباما درباره ارتقای دموکراسی در روسیه نوشت که امضای نومحافظه کاران شاخص و برخی فعالان معروف در زمینه حقوق بشر را به همراه داشت (در اواخر سپتامبر نیز این سازمان میزبان برنامه دو روزه ای با عنوان «پیشبرد و دفاع از دموکراسی » خواهد بود .)

کنفرانس ماه مارس سازمان FPI درباره افغانستان ارایه کننده حمایت کامل از اوباما تا اندازه ای بود که تعجب ناظران را بر انگیخت. رئیس جمهور جدید آمریکا نیز در آن زمان به تازگی طرحی را اعلام کرده بود که بسیاری از کارشناسان انتظار داشتند نخستین گام در جهت تشدید اوضاع در افغانستان باشد و اعلام کرد که ۲۱ هزار نیرو جدید به میدان افغانستان روانه خواهد کرد .

مفسرانی از هر دو حزب اصلی آمریکا از جمله تندروی معروف «جان مک کین » ، «رابرت کیگان » و برادرش «فردریک کیگانگ،» «جان هرمان » نماینده دموکرات ایالت کالیفرنیا در مجلس نمایندگان این کشور و «جان نیجل » رئیس مرکز امنیت جدید آمریکا (CNAS) حمایت خود را از طرح اوباما اعلام داشتند .

به هر حال، عده ای نیز از فرصت استفاده کردند و تلاش کردند که مانع از افزایش بیشتر نیروها توسط رئیس جمهور آمریکا شوند و همانند آنچه که « نیجل » می گفت، اینگونه مطرح کردند که افزودن این ۲۱ هزار سرباز «برابر است با کاهش پرداخت ها به نیروهای به شدت گسترش یافته ای است که برای حفاظت از همه ۳۰ میلیون افغانی لازم است ».

این نوع ستایش از یک رئیس جمهور دموکرات، منطبق با شیوه کار کریستول و کیگان در گذشته بود. «کریستین بروز » یکی از نویسندگان پیشین نطق های وزارت امور خارجه دولت بوش درباره منطقی که در پس رویکرد کریستول و کیگان بود اینگونه مطرح کرد که «پروژه ای برای قرن جدید آمریکایی برای تنبیه و تحقیر دموکرات ها بخاطر کوتاه آمدن و دلجویی در برابر اشرار نبود بلکه به منظور ترغیب کلینتون به سوی رویکردهای بین المللی تر و ارایه سرپوش سیاسی از سوی راستی ها برای انجام این امر در مقابل منتقدان ملی گرا و محافظه کار بود. قضاوت من از آنچه در کنفرانس امروز گذشت این بود که به نظر من سازمان ابتکار سیاست خارجی به همان منظور این بار در قبال اوباما بنا نهاده شده است ». سنور، بانی سازمان FPI نیز اینگونه اعتراف می کند که « هدف ما در حال حاضر ارایه بهانه برای اوباما در مقابل آنهایی است که نسبت به راستی ها مشکوک خواهند بود ».

در حالی که گروه های تندتر مانند بنیاد دفاع از دموکراسی ها (FDD) بلافاصله به انتقاد از هر اقدام اوباما پرداخته و آن را سست و ناروا می دانستند، سازمان ابتکار سیاست خارجی مشی رندانه تری در پیش می گرفت . زمانی که اوباما مواضع مداخله جویانه (که بروس آن را «بین المللی » خواند ) در پیش گرفت، سازمان ابتکار سیاست خارجی به ستایش از او پرداخت و بدین وسیله علاوه بر این که حسن نیت خود را نشان می داد بلکه افراد مخالف با این مداخله جویی را در هر دو حزب اصلی آمریکا به حاشیه می راند. اما اوباما زود متوجه شد که اگر او در برابر منطق مداخله جویی و تشدید وخامت اوضاع جانب مقاومت پیشه می کرد، آنگاه بود که تیغ مخالفت ها از نیام به در می آمدند .

جان نیجل رئیس مرکز امنیت جدید آمریکا CNAS در یک کنفرانس اینگونه مطرح کرد که «رسم بر این بوده است که اجماعی دو حزبی درباره سیاست خارجی وجود داشته باشد بخصوص زمانی که پسران و دختران ما در جنگ حضور دارند. و من امیدوار هستم که اتفاقاتی از این دست نیز به همان منوال پیش رود .

اهمیت حمایت هر دو حزب از مسئله تشدید اوضاع امنیتی در افغانستان را نمی توان در شکل دهی روند مباحث در واشنگتن کم اهمیت خواند. (کنفرانس سازمان ابتکار سیاست خارجی دو ماه بعد از آن برگزار شد که سناتور

«جوزف لیبرمان» در یک سخنرانی معروف و عمومی در موسسه بروکینز که از نهادهای پیشرو تشکیلات لیبرال در واشنگتن به شمار می رود، خواستار اجرای ۶ مرحله افزایش نیروها در افغانستان شد). به همین دلیل بود که حضور مردی مانند جان نیجل در کنفرانس سازمان ابتکار سیاست خارجی تا این حد برجسته بود- زیرا اگر کریستول و کیگان از مرکز امنیت جدید آمریکا از مغزهای متفکر سیاست خارجی دولت جرج بوش بودند، همینطور می شد گفت که این مرکز امنیت جدید آمریکا (CNAS) نیز نقش عمده ای برای دولت اوباما بازی کرده است .

● مرکز جدید امنیت آمریکا (CNAS)

این مرکز در سال ۲۰۰۷ توسط »کورت کمبل » (که خیلی زود یکی از بازوهای ارشد وزارت امور خارجه دولت اوباما در امور آسیا شد) و «میشله فلورنوی » ( که خیلی زود به معاون وزیر دفاع آمریکا در امور سیاستگذاری که پست سوم در پنتاگون به شمار می رود و بسیاری او را جانشین احتمالی «رابرت گیتس » وزیر دفاع آمریکا می دانند) بنا نهاده شد. زمانی که بانیان آن در راس دوازده نفری بودند که به ناگهان از این مرکز به دولت اوباما راه یافتند، این مرکز برای ریاست خود رو به سوی «جان نیجل » کرد. نیجل سرهنگ بازنشسته نیروی زمینی ارتش آمریکا و نویسنده کتاب معروفی در زمینه «جنگ برای مقابله با شورش » است که گرایش فراوانی به سوی رسانه ها دارد. انتخاب نیجل به ریاست این مرکز منطقی بود زیرا مرکز امنیت جدید آمریکا معروفیت خود را تا حدود زیادی مرهون تجربه نیجل در زمینه مقابله با شورش ها بود .

برعکس مراکز سنتی مطالعاتی نظامی، که تمرکز خود را در درجه اول بر راه های مقابله با نبردهای متعارف علیه دیگر ارتش ها مبذول می داشتند، مرکز امنیت جدید آمریکا در بحبوحه افتضاحات جنگ ها عراق و افغانستان تشکیل شد. آغاز کار این مرکز از سال ۲۰۰۷ و زمانی رقم خورد که ژنرال دیوید پترائوس، فرمانده وقت نظامیان آمریکا در عراق خود را برای اجرای طرح ویژه افزایش نیروهای آمریکایی در عراق آماده می کرد (طرحی که پیش از آن کیگان از موسسه آمریکن انترپرایز برای آن تلاش کرده بود). موفقیت طرح ویژه افزایش نیروها در عراق به زودی پترائوس را به فردی برجسته در یمان تندروهای آمریکا مطرح کرده و مبحث مقابله با شورش ها را در راس راهبرد نظامی ارتش آمریکا قرار داد .

اعضای مرکز امنیت جدید آمریکا شامل شماری از شخصیت های برجسته در زمینه مباحث مقابله با شورش ها بود. افرادی مانند «دیوید کیلکیولن »، یک استراتژیست مقابله با شورش ها و مشاور پیشین ژنرال پترائوس، «آندره اگزوم » که وبلاگ معروفی با نام «ابو مقاومه » را اداره می کرد و «توماس ریکز » نویسنده مجموعه مقاله های معروفی در زمینه طرح ویژه افزایش نیورها با نام « قمار»( The Gamble).

اینکه مرکز امنیت جدید آمریکا را در زمره تندروها (بازها) قلمداد کنیم، نادرست است چرا که برخی از اعضای مانند ریکز از کسانی بودند که درباره جنگ در عراق تردید داشتند. اما جلوه کلی این سازمان و خود مبحث مقابله با شورش ها بیش از این که سیاسی باشد، جنبه تکنوکراتی ( فن سالارانه) دارد و بیش از این که به راهبرد بپردازد به تاکتیک می پرداخت. تاکیداتی که دکترین ضدشورش بر راهکارهای سیاسی و آنچه که از آن با عنوان حفاظت از غیرنظامیان در برابر قدرت آتش نظامیان یاد می شود، داشت این دکترین را برای مرکز امنیت جدید آمریکا و دیگر گروه های لیبرال میانه رویی جذاب کرد که تمایل به رسیدگی به نگرانی های انساندوستانه به گونه ای داشتند که آنها را در نظر دیگران در سیاست خارجی«ملایم » جلوه ندهد. مرکز امنیت جدید آمریکا (CNAS) از این جهت مطرح نگشت که بیانیه هایی درباره عدالت و خرد در جنگ های آمریکا در عراق و افغانستان ارایه می کرد، بلکه از این جهت مشهور گشت که محصول فکری این مرکز بیشتر به رهنمودهای عملگرایانه در زمینه مدیریت بهتر جنگ حاضر نزدیک بود .

آندره اگزوم رویکرد خود را «تمرکز بر تاکتیک ها و عملیات ضدشورش بدون مداخله فراوان در سیاستگذاری و راهبرد » توصیف می کند. این همان ویژگی ای که می تواند توصیفی بر مرکز امنیت جدید آمریکایی باشد. اگزوم تصدیق می کند که این نوع تمرکزهای اندک بر تاکتیک ها را «در بهترین حالت باید غیرمسئولانه و در بدترین حالت غیراخلاقی » دانست. وی اخیرا در وبلاگ خود به بحث و بررسی درباره این امر پرداخت است که آیا اصلا جنگ در افغانستان ارزش جنگیدن داشت یا خیر .

اما فهرست کسانی که از مرکز امنیت جدید آمریکا وارد دولت اوباما شدند، نشان دهنده نفوذ رویکرد تکنوکراتی (فن سالارانه) این سازمان بر محافل سیاست خارجی حزب دموکرات بود. مثلاً در وزارت دفاع آمریکا، خانم فلورنی دستکم ۷ نفر از همقطاران خود در مرکز امنیت جدید آمریکا را به همراه خود به پنتاگون آورد. افرادی مانند :

- جیمز میلر: معاون اصلی معاون وزیر دفاع در امور سیاستگذاری

- کالین کال: معاون دستیار وزیر در امور خاورمیانه

- پرایس فلوید: معاون اصلی دستیار وزیر در امور عمومی

- شاون بریملی: مشاور ویژه در امور راهبردی

- ویکرام سینگ: مشاور ویژه در امور افغانستان و پاکستان

- اریک پیرسی: معاون رئیس امور قانونگذاری

- آلیس هونت: دستیار ویژه

دیگر افرادی که از این مرکز وارد دولت اوباما شدند شامل «کمبل » و « درک چولت » در وزارت امور خارجه و «نیت تیبت » در دفتر پرسنل ریاست جمهوری کاخ سفید هستند .

در میان اجماع جدیدی که بین دو حزب اصلی آمریکا در طرفداری از تشدید استفاده و کاربرد دکترین ضدشورش در افغانستان وجود داشت، تنها شمار اندکی بودند که مخالفت و عدم رضایت خود را بیان داشتند. اجماع نظری که از مرکز امنیت جدید آمریکا تا سازمان ابتکار سیاست خارجی و از افرادی چون نیجل تا کریستول امتداد می یافت .

شاید یکی از شاخص ترین چهره ها در میان مخالفین «آندرو جی. بچویچ » سرهنگ پیشین نیروی زمینی ارتش آمریکا و مورخ دانشگاه بوستون و یکی ازمنتقدان اصلی دکترین ضدشورش بود. بچویچ در ماه ژوئن ۲۰۰۹ در کنفرانس مرکز امنیت جدید آمریکا در هتل ویلارد واشنگتن دی سی شرکت کرد که ژنرال دیوید پترائوس سخنران اصلی جلسه بود. بچویچ در این کنفرانس که درباره افغانستان بود بار دیگر بر این اعتقاد خود تاکید کرد که طرفداری کنونی از دکترین ضدشورش همچون پرده سیاهی است برای حفظ حضور امپریالیستی مداوم آمریکا در اشغال و آرام کردن کشورهای پراکنده و دوردست .

بچویچ در این باره گفت: «در ابتدای همه این روندها که جان نیجل از آن به عنوان »مبارزه کنونی ما برای مقابله با شورش ها در جهان « یاد کرده و » فیک« (مدیر اجرایی مرکز امنیت جدید آمریکا) بیان کرده این است که هدف از مقابله با شورش ها باید این باشد که مردم احساس امنیت کنند. باید این امر دنبال گردد که هدف از مبارزه برای مقابله با شورش های جهانی باید این باشد که مردم جهان احساس امنیت کنند . »

وی چنین ادامه داد: « و من آن را به زبان ساده اینگونه مطرح می کنم که ما نیازی به بردوش کشیدن چنین تلاش سنگینی نداریم و نمی توانیم چنین بار سنگینی را بر دوش بکشیم. تا زمانی که بتوانیم تدابیر دفاعی کافی در پیش گیریم، عوامل سازمان القاعده که در قارهای خود خزیده اند نمی توانند تهدید چندانی به امنیت ملی آمریکا وارد کنند . »

پیام بچویچ اصلاً سازگار با فضای موجود در کنفرانس مرکز امنیت جدید آمریکا CNAS نبود. حاضرین در جلسه به این اظهارات با عصبانیت خندیدند و کف زدند. آندرو اگزوم، متخصص در امور ضدشورش که به تازگی گزارشی درباره جنگ افغانستان در مرکز امنیت جدید آمریکا نوشته، اظهارات بچویچ را «پاسخ شجاعانه بدعت آمیز » توصیف کرد و گفت که این «اظهارات به دور از واقعیت های سیاسی است که پیش روی دولت جدید آمریکا وجود دارد ».

بچویچ نیز در پاسخ با اندوه و زیرزبانی اینگونه گفت که «این بدعت گذار انتظار ندارد که در این شهر نگاه جدی به این گونه نظریات انداخته شود ».

منبع: فارس