چرا اعتصاب غذا کرده ایم

زندان حاداریم, اسرائیل در مدت ١٥ سال سرکردن در زندان های اسرائیل, هم شاهد و هم قربانی مجموعه اقدامات غیرقانونی, بازداشت های خودسرانه و بدرفتاری اسرائیل با زندانیان فلسطینی بوده ام بعد از اینکه از تمام گزینه های موجود ناامید شدم, به این نتیجه رسیدم که جز اعتصاب غذا راه دیگری برای مقاومت در برابر این تجاوزات باقی نمانده است

اعتصاب غذا صلح آمیزترین روش ممکن مقاومت است. رنج را تنها آنان که در آن مشارکت می کنند و دوستدارانشان تحمل می کنند؛ با این امید که معده های خالی شان و قربانی شدنشان، کمک می کند تا پیامشان بیرون از دیواره های دخمه های تاریکشان پژواک یابد. دهه ها تجربه ثابت کرده است که دستگاه استعماری-نظامی سفاک اسرائیل با واردکردن صدمات رنج آور به بدن های زندانیان، جداکردن آنها از خانواده ها و اجتماعشان و استفاده از ابزارهای تحقیرآمیز، سعی دارد روحیه زندانیان و ملتی که به آن تعلق دارند را بشکند و به انقیاد درآورد. باوجوداین ما تسلیم آنها نمی شویم.

دستگاه اشغالگر اسرائیل، نزدیک ٧٠ سال است که به طرق مختلف، حقوق بین الملل را زیر پا گذاشته و از مجازات در برابر اقدامات خود در امان بوده است. اسرائیل علیه مردم فلسطین، اقدام به نقض کنوانسیون ژنو کرده است و [دراین میان] زندانیان که شامل زنان، مردان و کودکان می شوند نیز مستثنا نبوده اند. فقط ١٥ سال داشتم که برای اول بار به زندان افتادم. به زور ١٨ سالم می شد که بازجویی اسرائیلی درحالی که عریان ایستاده بودم، پیش از آنکه به بیضه هایم ضربه بزند، مجبورم کرد تا پاهایم را باز کنم. از شدت درد بی هوش افتادم و اثر آن زخمی است که جای آن روی پیشانی ام باقی است. بازجو که مرا مسخره می کرد، گفت هرگز «بچه» دار نخواهم شد زیرا که آدم هایی مثل من فقط «تروریست» و «قاتل» پس می اندازند. چندسال بعد، دوباره در زندانی اسرائیلی بودم و یک اعتصاب غذا را رهبری می کردم؛ درست زمانی که اولین پسرم متولد شد. به جای شیرینی که معمولا این جور مواقع پخش می کنیم، میان زندانیان نمک پخش می کردم. هنوز ١٨ سالش نشده بود که نوبت او هم فرارسید، بازداشت شد و چهار سال را در زندان های اسرائیل سپری کرد. بزرگ ترین فرزندم، اکنون مردی ٣١ ساله است. من همچنان در زندانم و به همراه هزاران زندانی، میلیون ها فلسطینی و با حمایت بسیاری در سرتاسر جهان، مبارزه برای آزادی را پی می گیرم. چیزی که هست تکبر اشغالگران و ستمکاران و حامیانشان است، که آنان را در برابر این حقیقت ساده کور و کر می کند: زنجیرهای ما، پیش از خود ما درهم شکسته خواهند شد، زیرا که این طبیعت انسان است که نظر به آزادی کند، با هر هزینه ای که داشته باشد.

اسرائیل به جای سرزمین های اشغالی، تقریبا تمام زندان هایش را در داخل اسرائیل ساخته است. با این کار به صورتی غیرقانونی و اجباری شهروندان فلسطینی را به اسارت گرفته است و از این موقعیت برای محدودکردن ملاقات [زندانیان] با خانواده و تحمیل رنج بر زندانیان به وسیله جابه جایی های طولانی مدت و تحت شرایط غیرانسانی استفاده می کند. اسرائیل «حقوق اولیه» ما را - که تحقق برخی از آنها در اعتصاب غذای قبلی به صورتی رنج بار تضمین شده بود- تبدیل به «امتیاز»هایی کرده است که اداره زندان هایش تصمیم می گیرد از آنها برخوردار باشیم یا محروم شویم. زندانیان و بازداشت شدگان فلسطینی از شکنجه و رفتارهای غیرانسانی و تحقیرآمیز و عدم رسیدگی در درمان رنج می برند و برخی درحالی که در بازداشت بوده اند به قتل رسیده اند. براساس آخرین سرشماری کانون زندانیان فلسطینی، حدود ٢٠٠ زندانی فلسطینی از سال ١٩٦٧ تاکنون مرده اند. زندانیان فلسطینی و خانواده هایشان همچنان هدف اول سیاست های اسرائیل مبنی بر تحمیل مجازات های دسته جمعی هستند. در طول پنج دهه گذشته، براساس [گزارش] گروه حقوق بشری الضمیر، بیش از ٨٠٠ هزار فلسطینی –برابر با ٤٠ درصد کل مردان ساکن سرزمین های فلسطینی- از سوی اسرائیل بازداشت یا زندانی شده اند. امروزه حدود شش هزارو ٥٠٠ نفر همچنان محبوسند که برخی از آنان صاحب رکورد غم بار طولانی ترین دوره بازداشت در میان زندانیان سیاسی هستند. به ندرت در فلسطین خانواده ای پیدا می شود که با رنج حاصل از زندانی شدن یک یا چند عضو خود مواجه نشده باشد.

اسرائیل نظام حقوقی دوگانه ای ایجاد کرده است، نوعی آپارتاید قضائی؛ اسرائیلیانی را که علیه فلسطینیان مرتکب جرم می شوند، مصون می دارد، درحالی که بودن و مقاومت فلسطینیان را عملی مجرمانه می انگارد. دادگاه های اسرائیل خیمه شب بازی ای از عدالت هستند؛ ابزاری به روشنی در خدمت استعمار و اشغال نظامی. براساس اعلام وزارت خارجه آمریکا، نرخ صدور رأی به محکومیت برای فلسطینیان در دادگاه های نظامی اسرائیل نزدیک به ٩٠ درصد است. در میان صدهاهزارنفری که از سوی اسرائیل به اسارت گرفته شده اند، کودکان، زنان، نمایندگان مجلس، کنشگران، روزنامه نگاران، مدافعان حقوق بشر، دانشگاهیان، شخصیت های سیاسی، نظامیان و اعضای خانواده های زندانیان حضور دارند و همه اینها یک هدف دارد: زنده به گورکردن آرمان های مشروع یک ملت. درعوض و باوجوداین ، زندان های اسرائیل بدل به گهواره جنبش دیرپای «حق تعیین سرنوشت» فلسطینیان شده اند. این اعتصاب غذای جدید یک بار دیگر مشخص می کند که جنبش زندانیان، قطب نمایی است که جدال ما را راهبری می کند؛ «جدال برای آزادی و کرامت انسانی»؛ نامی که ما بر این گام جدید در پیمودن راه بلندمان به سوی آزادی نهاده ایم. اسرائیل تلاش کرده است تا بر همه ما برچسب تروریست بزند تا تجاوزها و تخطی های خود را نظیر بازداشت های خودسرانه گسترده، شکنجه، اقدامات تنبیهی و محدودیت های شدید، مشروع جلوه دهد. به عنوان بخشی از تلاش های اسرائیل برای تقلیل مبارزه فلسطینیان برای آزادی، دادگاهی اسرائیلی در محکمه ای سیاسی و نمایشی که از سوی ناظران بین المللی محکوم شد، مرا به پنج بار حبس ابد و ٤٠ سال حبس محکوم کرده است. اسرائیل اولین قدرت اشغالگر یا استعماری نیست که چنین اقدامات غیراخلاقی ای انجام می دهد. هر جنبش ملی آزادی بخشی در طول تاریخ می تواند مشابه چنین اقداماتی را به یاد آورد. از همین جاست که مردمان بسیاری که علیه ستم، استعمار و آپارتاید جنگیده اند، در کنار ما ایستاده اند. کمپین بین المللی برای آزادی مروان البرغوثی و همه زندانیان فلسطینی که از سوی شخصیت ضدنژادپرستی، احمد کاترادا و همسرم فَدوی از سلول سابق ماندلا در جزیره روبن آغاز به کار کرد، از حمایت هشت برنده نوبل صلح، ١٢٠ حکومت و صد ها رهبر، نماینده، دانشگاهی و هنرمند در سراسر جهان برخوردار است. همبستگی آنان، سقوط اخلاقی و سیاسی اسرائیل را نشان می دهد. حقوق [ستمدیدگان] از سوی ستمگران اعطا نمی شود. آزادی و کرامت انسانی حقوقی جهان شمول هستند که از انسانیت جدایی ناپذیرند که باید همه ملت ها و انسان ها از آن برخوردار باشند. فلسطینیان استثنائی بر این قاعده نخواهند بود. تنها پایان اشغال به این بی عدالتی پایان می دهد و نشانی از تولد صلح خواهد بود.