متابولیک و حاکمیت صدا

متابولیک نمایشی از آتیلا‌ پسیانی و گروه بازی است و این کار هم طبق معمول در روال کارهای قبلی این گروه قرار می‌گیرد. در متابولیک نیز قرار نیست که هیچ اتفاقی بر پایه منطق و داستانی …

متابولیک نمایشی از آتیلا‌ پسیانی و گروه بازی است و این کار هم طبق معمول در روال کارهای قبلی این گروه قرار می‌گیرد. در متابولیک نیز قرار نیست که هیچ اتفاقی بر پایه منطق و داستانی با رابطه علت و معلولی پیش برود. بنابراین هر آنچه در صحنه می‌بینیم، در پی ارائه یک تصویر فانتزی و تخیلی است و در یک بستر سوررئال همه چیز رنگ و بوی عجیب و غریب به خود می‌گیرد. البته نشانه‌ها و تصاویری وجود دارد که تمام این پراکندگی‌را در یک مسیر معین قرار دهد اما در عین حال پیرو یک تاویل و تفسیر مشخص نیست. شاید برخی در این رویارویی با متابولیک بتوانند بر پایه حقیقت وجودی خود، حقیقت نابی را از آن استخراج کنند. به همین دلیل نیز این نمایش به دنبال یافتن مخاطب خاصی است؛ مخاطبی که نمی‌خواهد بنا بر داده‌های مشخص و پیشداوری به جست‌وجو در یک اثر هنری بپردازد.

در متابولیک عناصر و نشانه‌هایی از دنیای مدرن، آن هم متکی بر تکنیک‌های فضاساز به منصه ظهور می‌رسد. در آن نوعی خشونت و بی‌رحمی موج می‌زند که همه دلا‌لت بر معاصر بودن این فضا می‌کند. آتیلا‌ پسیانی در یک دستگاه فکری مخاطب را به چالش می‌خواند تا با درگیر شدن با تمام تصاویر و اپیزودهای به هم پیوسته، خود را کنکاش کند. یعنی بین دنیای بیرون و درون ارتباطی تنگاتنگ برقرار می‌شود. بیرونی که دستمایه آن را انسان معاصر فراهم کرده است و اصلا‌ تابع طبیعت محض نیست. گویی همه‌چیز دست در دست هم داده است تا نظم طبیعت بر هم ریخته شود و در این وانفسا عده‌ای سودجو منافع و منابع مادی خود را مجهزتر کنند. متابولیک با حاکمیت صدا به میزانسنی درخور توجه می‌رسد و در آن تصویر حرف اول و آخر را می‌زند. مدام همه‌چیز تغییر می‌کند و هیچ لحظه‌ای ثابت نیست. فرکانس‌های صوتی نظم صحنه را بر هم می‌ریزند و قرار تماشاگر گرفته می‌شود و البته نوعی تمرکز بانی یک ارتباط سالم فکری و اندیشمند خواهد شد. متابولیک برای آنان که تئاتر و پرفورمنس و هنر اجرایی را از یک دریچه تازه و مستقل پذیرا هستند، دیدنی است. ‌

رضا آشفته