سرابی به نام خودرو ملی!

صنعت خودروسازی در جهان، یک صنعت فراملی به شمار رفته و کشورهای صاحب‌نام در تولید خودرو تلاش می‌کنند تولیدات خود را با استفاده از برترین تکنولوژی روز تولید کنند و بر این اساس، …

صنعت خودروسازی در جهان، یک صنعت فراملی به شمار رفته و کشورهای صاحب‌نام در تولید خودرو تلاش می‌کنند تولیدات خود را با استفاده از برترین تکنولوژی روز تولید کنند و بر این اساس، کمپانی‌های بزرگ خودروسازی از این که محصول خود را با استفاده از قطعات تولیدی کشورهای دیگر بسازند، ابایی نداشته و در پاره‌ای موارد، برای بالاتر بردن کیفیت خودرو، اصرار به مونتاژ برخی مدل‌های خود با قطعات تولیدی خارجی دارند.

در صنعت خودروسازی، تولیدکنندگان به کیفیت تولید توجه دارند تا ماهیت آن و این اشتباهی است که متأسفانه خودروسازی ایران به آن دچار شده و اصرار به تقویت ماهیت تولید خود دارند و در واقع، کیفیت را فدای ماهیت کرده‌اند و داستان تولید خودرو ملی از اینجا آغاز می‌شود.

کشورهای آمریکا، آلمان، ژاپن، فرانسه، ایتالیا، انگلیس و کره جنوبی صاحب نام ترین کشورهای خودروساز جهان هستند. این کشورها بر پایه استانداردهای بین المللی موتورهای محرک بیش از ۶۰ درصد بازار خودرو جهان را در اختیار داشته و این در حالی است که ایندکس تولیدات خود را از ۹۰ بالاتر نبرده‌اند.

در همین زمینه، روزنامه «الحیات» چاپ لندن با بررسی ایندکس خودروسازی در جهان، نشان داده که در هیچ ‌یک از کشورهای عمده تولیدکننده خودرو، تولیدی به نام خودرو ملی نداشته و آنچه در این کشورها تولید می‌شود، خودرویی است که بالاترین ایندکس تولیدی آن کشور را داراست، نه اینکه ۱۰۰ درصد تولید همان کشور به شمار می‌رود.

هم اکنون ایالات متحده آمریکا که بیش از ۴۰ درصد موتور محرکه خودرو در جهان را تولید می‌کند، شاخص تولید سیستم محرکه و بازدارنده (ترمز) را به ۸۵ رسانده و از برخی کشورها، قطعات را وارد کرده و در سیستم‌های خود استفاده می‌کند و البته همه قطعات فضای رانندگی (اتاق) و تجهیزات ایمنی اتاق را از شرکت‌های داخلی تأمین می‌کند و خودروسازان این کشور، بر این باورند که استفاده از قطعات یدکی ساخت کشورهای دیگر به بالا بردن کیفیت تولید منجر خواهد شد.

آلمان نیز وضعیتی مشابه آمریکا دارد، با این تفاوت که کارخانجات آلمانی را در بیرون از کشور راه اندازی کرده و تولیدات قطعات را بر پایه لیسانس آلمان تولید می‌کنند و البته برخی از تکنولوژی را منحصرا در اختیار خود گرفته و از آن به عنوان اطلاعات طبقه‌بندی ‌شده یاد می‌کنند. ایندکس موتور محرکه خودروسازی آلمان، نزدیک به ۸۶ است و خودرو آلمانی که ۱۰۰ درصد ساخت این کشور باشد، وجود ندارد.

اما ژاپنی‌ها، وضعیت کاملا متفاوتی دارند، به این ‌گونه که بیش از ۵۰ درصد خودروسازی ژاپن در بیرون از این کشور انجام می‌گیرد، اما کاملا تحت نظر کارشناسان ژاپنی و مؤسسات استانداردهای این کشور تهیه و به کار گرفته می‌شود و به‌رغم این، بخش‌هایی از قطعات موتوری را از بازارهای دیگر تهیه کرده و خودروسازی خود را به ایندکس ۸۷ رسانده‌اند.

دیگر کشورهای صاحب‌نام خوروساز نیز ایندکس بین ۶۰ تا ۷۰ درصد را برای خودروهای خود به ثبت رسانده و برای ارتقای کیفیت تولیدات خود، از برخی کشورهای آسیایی همچون مالزی قطعات خود را تأمین می‌کنند. در هندوستان شاخص تولید خودرو نزدیک به ۵۰ بوده و چین نیز از شاخص ۵۲ برخودار است.

پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، شاخص تولید پیکان در ایران (در بخش موتور محرکه و سیستم بازدارنده) حدود ۳۰ بوده و این شاخص نیز به دلیل تولید برخی قطعات ترمز پیکان در ایران به دست آمده، زیرا موتور پیکان تا سال ۱۳۵۹ به طور کامل از انگلیس وارد می‌شد و شرکت ایرانی، صرفا به نصب آن روی خودرو وطنی اقدام می‌کرد.