نیمکت تنها

دلش سرشار از تنهایی بود. احساس می‌کرد هر لحظه در میان امواجی که چشمان خسته‌اش را احاطه می‌کردند گم می‌شود، بی‌اختیار آهی کشید. در مسیری که گام برمی‌داشت، هیچ‌کسی نبود. از دور …

دلش سرشار از تنهایی بود. احساس می‌کرد هر لحظه در میان امواجی که چشمان خسته‌اش را احاطه می‌کردند گم می‌شود، بی‌اختیار آهی کشید. در مسیری که گام برمی‌داشت، هیچ‌کسی نبود. از دور نگاهش به نیمکتی خالی افتاد. به طرف نیمکت قدم برداشت. احساس می‌کرد درخت کهنسال چقدر غریب و ناامید و درمانده است که به جای آن سایه دلپذیر و آن قامت برافراشته در انتظار عابری است که تکیه‌گاهش شود. به گذشته برگشته بود و به خودش و زندگی‌اش فکر می‌کرد. چقدر تنها مانده بود. چه باید می‌کرد، شاید به پایان راه رسیده بود. به نیمکت که نزدیک شد، در یک لحظه سرجایش میخکوب شد. نگاهش به کبوتری افتاد که لانه‌اش از درخت سقوط کرده بود و کبوتر و جوجه‌هایش روی نیمکت پناه گرفته بودند. به آسمان رو کرد. خورشید در آسمان می‌درخشید. درخت کهنسال اگرچه دورافتاده و تنها به نظر می‌رسید اما هنوز می‌توانست تکیه‌گاه و پناه کبوتری لانه شکسته باشد. او هم می‌توانست تکیه‌‌گاه اطرافیانش باشد، اگر آنها او را از خود دور کرده بودند، او می‌توانست به سوی آنها گام بردارد و تمام محبتش را برای آنها بگسترد.